Έκανε διπλές βάρδιες για να τα βγάλει πέρα. Δεν τον είχαν ασφαλισμένο. Ο εργοδότης σού λέει: Για ποιο λόγο να μη μου έρχεται φθηνότερα; Είναι ανάγκη να πληρώνω και στον ΕΦΚΑ; Ανάγκη όμως για μεροκάματο είχε και ο εργαζόμενος. Τα ήθελε τα χρήματα. Τα όποια χρήματα. Και γι’ αυτό, όταν του είπαν… εντάξει, θα σε προσλάβω αλλά μη μου ζητάς και ασφάλιση, αυτός συμφώνησε. Στην ηλικία που ήταν ο άτυχος άνδρας που πέθανε από θερμοπληξία, στην ηλικία των 46, μπορεί να σκεφτόταν και τη σύνταξη, αλλά οι άμεσες ανάγκες δεν επιτρέπουν τέτοιες σκέψεις για μία ήρεμη, κάποτε, απομαχία. Μεροδούλι, μεροφάι, και πάλι καλά… Δούλευε εκεί στη Χαλκίδα. Με το ποδήλατό του. Πού πολυτέλεια για μηχανάκι, έστω. Χειμώνα, καλοκαίρι πήγαινε από δω και από κει παραγγελίες - και του μαγαζιού που δούλευε αλλά και άλλων καταστηματαρχών. Τον ήξεραν. Ήξεραν και τις ανάγκες του. Και του έδιναν το κατιτίς.

Δουλευταράς, χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα σε κανέναν, είπαν αυτοί που τον γνώριζαν και έναν καλό λόγο είχαν να πουν και αυτοί που τον χρησιμοποιούσαν. Σπίτι, δουλειά. Και τι δουλειά. Φορτωνόταν σακούλες με πράγματα και τις μοίραζε εκεί που του έλεγαν. Το καντηλάκι του ήταν μοιραίο να σβήσει μία καυτή μέρα του Ιουλίου του 2023. Μία μέρα-λάβα, κυριολεκτικά, όταν το θερμόμετρο είχε σκαρφαλώσει στους 40 βαθμούς. Κι αυτός, συνεπής και επιμελής, είχε καβαλήσει το ποδήλατό του, για να κάνει τις διανομές. Νωρίς το απόγευμα, εξουθενωμένος από την κάψα, γύρισε σπίτι του. Αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία. Ανέβασε πυρετό και μετά παρέδωσε το πνεύμα. Η ανάγκη επιβίωσης είχε σκοτώσει έναν συνάνθρωπό μας. Ίσως και η απανθρωπιά μας, που εκμεταλλεύεται κάθε ρωγμή αδυναμίας και ανάγκης του άλλου. Τι ωραία που ακυρώνεται το «αγαπάτε αλλήλους».

Το ζην επικινδύνως ζούμε οι οδηγοί οχημάτων εξαιτίας της επικίνδυνης οδήγησης των μοτοσικλετιστών. Σε μία κατηγορία από αυτούς κάνω πάντα χώρο και τους προσέχω με σεβασμό: στους ντελιβεράδες. Που τρέχουν να προλάβουν και αυτοί για ένα μεροκάματο. Και δεν ξέρω πόσοι από αυτούς είναι ασφαλισμένοι. Δεν ξέρω αν κινδυνεύουν κάθε μέρα για να θρέψουν μια οικογένεια. Και πόσα στόματα. Και πιάνεται η καρδιά μου αν δω να κάνει διανομή άλλος ένα 46άρης ή και 50άρης. Για ένα κομμάτι ψωμί, ίσως και στην κυριολεξία. Χειμώνα-καλοκαίρι, βρέξει-χιονίσει, με πολικές θερμοκρασίες ή με κάψα. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη; Ίσως. Όμως, η ανθρωπιά δεν πρέπει να είναι σε έλλειψη, αλλά να μας περισσεύει…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28/7