Είναι Γαλλίδα καλλιτέχνις η οποία έχει πολιτογραφηθεί Πειραιώτισσα. Ήλθε στη χώρα μας και, ως μεσογειακή φύση και η ίδια, δεν άργησε να γοητευθεί από το ελληνικό χρώμα. Της ημέρας, της δύσης, των ζωηρών αντιθέσεων που διεγείρουν τη φαντασία του καλλιτέχνη. Ονομάζεται Κριστίνα Ανίντ και η καλλιτεχνική της ιδιοτροπία είναι ότι φτιάχνει απίθανες συνθέσεις με διάφορα υλικά. Ενίοτε και ετερόκλητα. Όμως, αυτό που τραβάει το ενδιαφέρον στα δημιουργήματά της είναι ότι επιλέγει ως υλικό των συνθέσεών της... τάματα από διάφορες εκκλησίες! Το ερώτημα είναι πού τα βρίσκει, διότι βεβαίως δεν μπαίνει στις εκκλησίες για να τα ξεκρεμάσει από τις εικόνες. Τα βρίσκει στο Μοναστηράκι και στα παλαιοπωλεία όπου καταλήγουν τα τάματα των φτωχών και όχι τα τάματα τα χρυσά και τα μαλαματένια. Το γιατί ας το σκεφτεί καθένας όπως θέλει. Και αυτά τα φτωχικά τάματα είναι που κάνουν τα καλλιτεχνικά θαύματα.

Ανεξαρτήτως, όμως, από το ερέθισμα που είχε η Γαλλίδα καλλιτέχνις να χρησιμοποιήσει τα τάματα ως πρώτη ύλη για τις συνθέσεις της, το καταπληκτικό ενδιαφέρον το συγκεντρώνει η ικεσία για την άνωθεν βοήθεια στο πίσω μέρος των ταμάτων. Είναι μερικές αράδες που αποτελούν αποκαλυπτικό στοιχείο για τη βυθοσκόπηση της ανθρώπινης ψυχής. Διότι εκεί, πίσω από κάθε τάμα, γράφεται και η πιο απίθανη επίκληση του Θείου, για να λυτρώσει αυτόν που το εναποθέτει σε κάθε εικόνα από το σωματικό ή ψυχικό του βάσανο. Είναι η εκδήλωση μιας βαθιάς πίστης που «κοιτάζει» προς τον Ουρανό, προς το Υπερπέραν για να βρει τη βοήθεια, τη σωτηρία, την ανακούφιση από τον πόνο, την απαλλαγή από το πάθος. «Βοήθα με να απαλλαγώ από τον αλκοολισμό», γράφει ένα από αυτά τα τάματα και είναι μια παράκληση που στοχεύει σε ένα μεταφυσικό χέρι συμπαράστασης, αφού η ανθρώπινη δύναμη αποδεικνύεται κατώτερη της δύναμης... της αδυναμίας.

Μικρά τάματα με μεγάλες απαιτήσεις που αναδεικνύουν την ανθρώπινη ασημαντότητα. Μια ασημαντότητα που ομολογεί κάθε τάμα με την παράκληση που ενσωματώνει. Αναδεικνύεται ακόμη και η βαθιά πίστη στο μεταφυσικό, που είναι αόρατο μεν αλλά με πραγματική διάσταση στο βλέμμα και την ψυχή του κάθε πιστού. Είναι αυτό το τάμα που γίνεται τέχνη, φορέας μιας ελπίδας γι’ αυτόν που βρίσκεται σε απόγνωση όχι μόνο από το προσωπικό του βάσανο, όχι μόνο από την καρμική του συνέπεια, αλλά και από τη δική του αδυναμία. Αδιευκρίνιστο τι είναι αυτό στο οποίο ανταποκρίνεται το κάθε τάμα. Η άνωθεν Δύναμη ή η δύναμη της Πίστης;

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»