Η είδηση ανέφερε ότι το Ελεγκτικό Συνέδριο με απόφασή του επαναφέρει τις συντάξεις των δικαστών στα επίπεδα πριν από τις περικοπές των μνημονίων. Τα αναδρομικά για τις συντάξεις των δικαστών ξεπερνούν τα 35.000 € για τον καθένα! Δεν είναι η πρώτη φορά που δικαστική απόφαση παρεμβαίνει στα δημοσιονομικά πράγματα της χώρας. Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι επί κυβέρνησης Καραμανλή ο τότε «τσάρος» της Οικονομίας, ο Γιώργος Αλογοσκούφης, με αφορμή τις συζητήσεις για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, είχε προτείνει τον περιορισμό των αρμοδιοτήτων της Δικαιοσύνης όσον αφορά την έκδοση αποφάσεων που σχετίζονται με την οικονομική πολιτική που ακολουθεί η εκάστοτε κυβέρνηση. Κι αυτό, διότι η οικονομική πολιτική και ιδιαιτέρως ό,τι έχει να κάνει με τις δαπάνες του κράτους συναρτάται άμεσα με τις δημοσιονομικές δυνατότητες.

Πολλές φορές, όμως, οι κυβερνητικές αποφάσεις που λαμβάνονται υπό την πίεση της πραγματικότητας και των περιστάσεων -με δεδομένο ότι καμία κυβέρνηση δεν θέλει να δυσαρεστεί τους πολίτες- βρίσκουν αντίθετη την κοινή γνώμη, διότι οι αποφάσεις αυτές δεν τη συμφέρουν τη συγκεκριμένη στιγμή. Αυτό έχει συνήθως ως αποτέλεσμα την προσφυγή πολιτών ή ομάδων πολιτών ή συνδικαλιστικών οργάνων επαγγελματικών τάξεων στα δικαστήρια, τα οποία κρίνουν κατά το στενό γράμμα του νόμου και, κυρίως, στο πλαίσιο της συνταγματικής ισότητας στη μεταχείριση όλων των πολιτών. Δεν κρίνουν όμως κατά το πνεύμα. Έχουμε λοιπόν την παράλογη πραγματικότητα -στο λογικό κατά τα άλλα πλαίσιο της ίσης μεταχείρισης των πολιτών- να καλείται μία κυβέρνηση, που δεν βρίσκει χρήματα στα Ταμεία του κράτους, να ικανοποιήσει πολίτες, ενδεχομένως αδικηθέντες στο παρελθόν, δυναμιτίζοντας την οικονομική της πολιτική, που διαμορφώθηκε υπό την πίεση, ασφαλώς, των συγκεκριμένων συνθηκών, εντός των οποίων η συγκεκριμένη πολιτική διαμορφώθηκε.

Επιπλέον, είναι δυνατόν και η κατά το παρελθόν ληφθείσα απόφαση (η οποία κατά την κρίση μίας επαγγελματικής τάξεως και, στη συνέχεια, και των δικαστηρίων, την αδικεί, επειδή αντιβαίνει στα συμφέροντά της) να είναι και αυτή αποτέλεσμα μιας οικονομικής πολιτικής που διαμορφώθηκε και τότε υπό το βάρος των συγκεκριμένων συνθηκών. Οπότε, ανοίγει ένας φαύλος κύκλος, στον οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν και τα δικαστήρια, με τελικό αποτέλεσμα την πολιτική των δαπανών μίας κυβέρνησης και, κατ’ επέκταση την εισοδηματική της πολιτική, να μην τη διαμορφώνει η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση, που έχει και την ευθύνη για τα δημόσια οικονομικά, αλλά άλλη εξουσία!!!

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9/10