Λέγεται ότι επί 2.500 χρόνια δεν έχουν σταματήσει οι πολεμικές συρράξεις. Σε διάφορα μέρη της Γης. Σε όλο τον πλανήτη. Τη φρίκη τους την αισθανόμαστε σε μέγεθος, ανάλογα με την ασφαλή απόσταση που μας χωρίζει από την τραγωδία. Αν είναι κοντά, μας συγκλονίζει. Κυρίως γιατί σκεφτόμαστε το δικό μας κατώφλι. Αν είναι μακριά, αναβλύζει από μέσα μας ο αδυσώπητος ρεαλισμός. «Αυτά πάντοτε γίνονταν. Τέτοιο τέρας είναι ο άνθρωπος». Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι πόλεμος χωρίς θηριωδίες δεν υπάρχει. Οι οποίες είναι πιο ανατριχιαστικές όταν δεν έχουμε τους πολέμους με τη συμβατική έννοια, όπως ήταν λ.χ. οι Α΄ και Β΄ Παγκόσμιοι Πόλεμοι. Βεβαίως και στους πολέμους αυτούς υπάρχουν οι παράπλευρες απώλειες από τις επιθέσεις των αντιμαχομένων. Όμως αν εξαιρέσει κανείς το Ολοκαύτωμα και την κτηνωδία που η έννοιά του περικλείει, αυτό που συμβαίνει με τους Άραβες της Χαμάς ή σε άλλες στιγμές με τους τζιχαντιστές επιβεβαιώνει την επιλογή τους. Να είναι απλώς τρομοκράτες.

Αυτή είναι η μία πλευρά όλων όσα συμβαίνουν, που δεν τα αντέχει ανθρώπου νους. Διότι αποκεφαλισμοί και κάψιμο βρεφών δεν αποτελούν έναν δίκαιο αγώνα αλλά φρικιαστική κτηνωδία υπανθρώπων. Μία άλλη πτυχή της κτηνωδίας αυτής είναι η παραβίαση αρχέγονων παραδόσεων που απαντώνται σε όλους τους πολιτισμούς, όπως είναι ο σεβασμός των νεκρών. Ούτε αυτούς σέβονται, κακοποιώντας πτώματα και σκυλεύοντας ανθρώπινα κουφάρια. Αυτοί που βιάζουν και πυροβολούν αμάχους δεν κάνουν πραγματικό πόλεμο με αντίπαλο τον εχθρό σε μία προσπάθεια να αποκτήσουν, υποτίθεται, δικό τους κράτος. Δεν θέλουν απλώς δική τους πατρίδα. Θέλουν να εξαφανίσουν έναν ολόκληρο λαό και το κράτος του Ισραήλ. Κάτι που ακυρώνει το δικό τους δίκαιο αίτημα για δικό τους κράτος.

Από τις προηγούμενες δεκαετίες του ’70 και του ’80 η τρομοκρατία ήταν το όπλο μερίδας του αραβικού κόσμου, που είχε «επενδύσει» τις επιθέσεις του κατά του δυτικού κόσμου, του χριστιανικού κόσμου, με τη θρησκευτική αντιπαλότητα και τον αντίστοιχο φανατισμό. Αυτό όμως που πετυχαίνουν τελικώς με τις τρομοκρατικές επιδρομές και τις θηριωδίες σε βάρος ανυπεράσπιστων γυναικόπαιδων είναι η δικαιολογημένη αντεκδίκηση, που αφήνει ακόμη περισσότερες εκατόμβες νεκρών, χωρίς βεβαίως να επιλύεται το συγκεκριμένο διαχρονικό πρόβλημα στη Μέση Ανατολή. Θύματα θα παραμένουν πάντοτε οι λαοί, για τους οποίους νοιάζονται όλες οι χώρες και όλες οι ηγεσίες εκτός από τους επαγγελματίες τρομοκράτες. Οι φανατικοί κάθε τζιχάντ ζουν για να σκοτώνουν, με πρόσχημα είτε μία θρησκεία είτε μία πατρίδα.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 13/10