Μας διέφυγε άλλη μία Παγκόσμια Ημέρα. Η Παγκόσμια Ημέρα της Αγάπης, τρομάρα μας! Ήταν την περασμένη Παρασκευή, αλλά λογικό είναι να μας διαφεύγει. Αν υπήρχε Παγκόσμια Ημέρα Μίσους θα τη γιορτάζαμε κάθε μέρα. Αυτή η συνήθεια, ας την πούμε έτσι, που εισήγαγαν κάποιοι -φαντάζομαι αυτοί που έχουν εισαγάγει και τα «πολιτικώς ορθά»- ενέχει και κάτι το γελοίο, δεδομένου ότι οι εορταζόμενοι θεσμοί, αισθήματα, συνήθειες και δεν ξέρω τι άλλο έχουν ένα περιεχόμενο και μια έννοια εντελώς αντίθετα προς την καθημερινή μας συμπεριφορά. Και δεν νομίζω να κάνω λάθος.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, αυτή την Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης την οποία, μάλιστα, ξεχάσαμε να γιορτάσουμε. Τουλάχιστον αυτή εδώ η στήλη και ο γράφων. Επί 2.500 χρόνια έχουμε σε όλο τον πλανήτη εστίες πολέμου και συρράξεων. Αδιαλείπτως. Μη κοιτάτε που παίρνουμε χαμπάρι μόνο ό,τι γίνεται έξω από την πόρτα μας. Τελευταίως η... αγάπη αυτή εκδηλώνεται και κοντά στην αυλή μας. Και πώς να μην τη θαυμάσεις, όταν δεν αρκεί που πυροβολούν κάποιον έτσι στα καλά καθούμενα χωρίς να φταίει, αλλά μπορεί να βιάσουν και το πτώμα του, ενώ πιο σύνηθες είναι να του πάρουν το κεφάλι με φτυάρι. Αφού έχει πεθάνει βεβαίως. Βλέπετε, ορισμένες συνήθειες όπως αυτή της φυλής των Σιού έχουν διατηρηθεί μέχρι τις μέρες μας. Αμ, την άλλη εκδήλωση λατρείας πού την πάτε; Έβαλαν κάποιοι έναν νεαρό να εκδηλώσει την αγάπη του γιατί μέχρι εκείνη την ώρα ήταν συνεσταλμένος. Δείξε την αγάπη σου, του είπαν, στους αστυνομικούς που μας φυλάνε με ένα δωράκι. Να... Πάρε αυτή την ωραία φωτοβολίδα και φύτεψέ τους την!

Τελευταίως, οι εκδηλώσεις αγάπης είναι στο φόρτε τους και στα σχολεία. Και μεταξύ των ανηλίκων, που στο σπίτι τους τούς διδάσκουν την αγάπη οι γονείς μεταξύ χρηματιστηρίου, μπαρ και μανικιουρίστας. Τι σφαλιάρες πέφτουν -προσέξτε, καμιά δεκαριά χτυπάνε έναν- τι γδυσίματα... Άντε, καμιά φορά έχουμε και κανέναν βιασμό, έτσι, για ποικιλία. Αλλά και οι μεγαλύτεροι, οι ενήλικοι δεν πάνε πίσω. Αν δεν ξυλοφορτώσουν τη γυναίκα τους, τη φιλενάδα τους, τη σύντροφό τους, πώς θα δείξουν πόσο την αγαπούν; Νομίζω ότι πιο αυθεντικές κάποιες Παγκόσμιες Ημέρες θα ήταν αν αναφέρονταν στις κακοποιήσεις, στους εκφοβισμούς, στους εκβιασμούς - με ή χωρίς «εκ». Σίγουρα δεν θα τις ξεχνούσαμε. Και του Αγίου Βαλεντίνου, αντί για καρδούλες να χαρίζαμε φωτογραφίες με μαυρισμένα μάτια.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»