Οι Αριστεροί έχουν μια εμμονή με τα νησιά. Είναι προφανώς ένα σύνδρομο που προέρχεται από το παρελθόν, όταν οι κομμουνιστές εκτοπίζονταν εις νήσους του Αιγαίου. Εδώ υπάρχει μια διαχρονική απορία. Διότι οι μεν λένε ότι εκεί υφίσταντο βασανιστήρια, αλλά υπάρχουν βιβλία με αφηγήσεις παλαιών κομμουνιστών που αποκαλύπτουν ότι «περνούσαν ζάχαρη» κάνοντας διακοπές. Ένα από τα βιβλία αυτά, το οποίο η στήλη έχει αναφέρει και με άλλη ευκαιρία, είναι «Το κόκκινο νησί» του Π. Κατηφόρη. Εν πάση περιπτώσει αν ένα κόμμα λ.χ. θελήσει να κάνει μια συγκέντρωση των στελεχών σε κάποιο νησί, μπορεί να θεωρηθεί εξορκισμός του κακού παρελθόντος στη σχέση αριστερών και νησιών. Διότι προφανώς τον εκτοπισμό πολλοί εμίσησαν, τα νησιά ουδείς.

Σε τελευταία ανάλυση, γιατί ένα κεντροδεξιό κόμμα να κάνει τα περιφερειακά του συνέδρια, όπως λ.χ. η ΝΔ επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε διάφορες πόλεις ανά την επικράτεια αλλά και σε νήσους, και να μην επιτρέπεται σε ένα αριστερό κόμμα, το οποίο έχει και ιστορικό παρελθόν με τα νησιά. Τα οποία στη συνέχεια εξελίχθηκαν και σε κοσμοπολίτικα, αν και δεν θυμάμαι να είχε εκτοπιστεί από τον Μανιαδάκη κανένας στη Μύκονο (όσοι δεν ξέρουν ποιος είναι ο Μανιαδάκης, των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων, ας χρησιμοποιήσουν το Google). Πολύ φοβούμαι ότι οι συγκεντρώσεις κομμάτων σε νησιά θα γίνουν πολύ της μόδας. Βεβαίως δεν είναι φρόνιμο να διοργανώνονται χειμώνα καιρό, που αποτρέπει το να κάνεις και καμιά βουτιά, εκτός κι αν συμπίπτει ο πολιτικός αναστοχασμός με τα Θεοφάνια.

Αντιθέτως, αν γίνονται κατά το θέρος, θα συνδυάζεται το τερπνό, που είναι η θαλασσοθεραπεία, μετά του ωφελίμου, που είναι η κομματική εργασιοθεραπεία, αν και δεν γνωρίζω πόσο ωφέλιμη αποδεικνύεται στο τέλος. Νομίζω ότι για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας αυτής -και, πάντως, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης- βλέπουμε τέτοια αριστερή πρωτοπορία με ρηξικέλευθες απόψεις όσον αφορά τη συνεδριακή γεωγραφία. Άλλωστε ο θαλασσινός αέρας -και προφανώς αυτό θα έχουν σκεφτεί οι εμπνευστές της ιδέας- αερίζει και τα μυαλά, τα κάνει πιο φρέσκα, καθώς η φρεσκάδα είναι είδος εν ανεπαρκεία σε συγκεκριμένες ιδεολογίες. Προβλέπω ότι την επόμενη φορά οι πρωτοπορούντες της διαχρονικής αυτής ιδεολογίας θα σκεφτούν τη στελεχική σύναξη σε κρουαζιερόπλοιο, με συσκέψεις υπό τους ήχους του γνωστού άσματος, «α, α, α κρουαζιέρα θα σε πάω, γιατί σε νοιάζομαι και σ’ αγαπάω…» Μπορεί και οι ερωτευμένοι πιγκουίνοι να κλίνουν προς τα αριστερά, ποιος ξέρει…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 9 Ιανουαρίου