ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ομολογήσουμε ότι τα μέλη των ΛΟΑΤΚΙ, αν και μειοψηφία, είχαν τον τρόπο να επιτύχουν μια νίκη. Νίκη έναντι όλων ημών των υπολοίπων. Σκεφτείτε το λίγο. Απαίτησαν κάποιο δικαίωμα το οποίο στη λοιπή πλειοψηφία μοιάζει με παρά φύσιν. Εν τούτοις κατάφεραν με την απαίτηση του δικαιώματος αυτού στο όνομα μιας ισονομίας και ισότητας να μας κάνουν άνω-κάτω. Να διχάσουν την κοινωνία - αν και διχασμός σημαίνει 50-50, ενώ η κοινωνία κατά συντριπτική πλειοψηφία απορρίπτει τον γάμο μεταξύ ομοφύλων, ή στέκεται αδιάφορη βάσει της κοινής λογικής του τύπου «εδώ ο κόσμος χάνεται...»! Να διχάσουν και τα κόμματα!

ΒΕΒΑΙΩΣ δεν φταίνε αυτοί αλλά εμείς. Είναι συνάνθρωποί μας και τους βλέπουμε με χριστιανική αγάπη και τους συμπονούμε και δεν θα τους κρίναμε αν μια ακραία συμπεριφορά ορισμένων εκπροσώπων τους δεν πυροδοτούσε την κριτική αυτή. Αλλά το να υιοθετούμε την έννοια της ισότητας, δηλαδή το επιχείρημα που προβάλλουν, απέχει πολύ από τη λογική που επιβάλλει η ίδια η φύση. Ανισότητα θα υπήρχε λ.χ. αν επέτρεπε η κοινωνία σε ένα ζευγάρι ετεροφυλόφιλων να συνάψει γάμο αλλά απαγόρευε το ίδιο δικαίωμα σε ένα άλλο. Όμως ο γάμος ως μυστήριο, θρησκευτικό μάλιστα, καθιερώθηκε ως προϋπόθεση για τη δημιουργία μιας οικογένειας και για τη δημιουργία μιας νέας ζωής εντός των κόλπων της νέας μονάδας.

ΤΕΤΟΙΑ προϋπόθεση δεν υπάρχει μεταξύ δύο ατόμων τα οποία αδυνατούν να δημιουργήσουν τη νέα ζωή, που αποτελεί και τον σκοπό της έννοιας της οικογένειας. Αντιθέτως έχει δοθεί από την πολιτεία, με αναγνώριση και από την κοινωνία, η δυνατότητα δημιουργίας οικογενειακού πυρήνα με το σύμφωνο συμβίωσης. Οπότε μπορούν και τα ομόφυλα ζευγάρια να συγκροτήσουν τη δική τους ιδιότυπη οικογένεια. Το στεφανοχάρτι τι το χρειάζονταν; Εκτός από το να προκαλέσουν; Μπορεί να κατήγαγε τη νίκη της με τα δεδομένα που προαναφέρθηκαν η μικρή κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ. Όμως υπέστη και μια ήττα. Δεν θα υπήρχαν τέτοιες κοινωνικές ή και πολιτικές αντιδράσεις σε βάρος του αιτήματός τους, αν δεν επεδίωκαν να παρουσιάσουν την ιδιαιτερότητά τους ως κανονικότητα έναντι ημών, με τις εμετικές παρελάσεις με στρινγκ, στηθόδεσμους και ψηλοτάκουνες γόβες, ή ανδρικά κοστούμια και κτενίσματα, χλευάζοντας τα φύλα στα οποία -θέλουν δεν θέλουν- ανήκουν. Αποτελούν θύματα της ίδιας τους της πρόκλησης και τέτοια θα παραμείνουν…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»