Εν πρώτοις οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι φανατικός αναγνώστης των δημοσκοπήσεων. Όχι μόνο διότι αποτυπώνουν την πολιτική πραγματικότητα και τις τάσεις της κοινωνίας, αλλά και διότι καμμιά φορά σπάω πλάκα με τις προτιμήσεις της κοινωνίας. Όχι πάντοτε, αλλά είναι φορές που ισχύει αυτό που μαθαίναμε στο μάθημα της Λογικής στο σχολείο (παρεμπιπτόντως, έχει εκλείψει το μάθημα, δεδομένου ότι έχει εκλείψει και η λογική στον κόσμο): Φάσκω και αντιφάσκω, άρα δεν νοώ λογικώς! Τελευταίως διαπιστώνω -δημοσκοπικά πάντοτε- ότι οι Έλληνες διαβάζουν μετά μανίας την «Οδύσσεια». Προφανώς δε, επηρεασμένοι από τον Πολύφημο και τον Οδυσσέα, εδώ και πολλούς μήνες, όταν τους ρωτάνε ποιον προτιμάνε να τους κυβερνήσει, βγάζουν πολύ ψηλά τον «κανένα».

Η μία εκδοχή είναι ότι ψάχνουν από δω, ψάχνουν από κει, και σ’ όλη την επικράτεια δεν βρίσκουν κανέναν άξιο να τους εκπροσωπήσει και να του παραδώσουν τις τύχες τους στα χέρια του. Βεβαίως σε αυτές τις περιπτώσεις τη λύση μπορεί να τη δώσει η ποδοσφαιρική εμπειρία. Τι εννοώ; Να π.χ., μια ομάδα έχει έλλειψη σέντερ φορ. Ψάχνει στην ελληνική αγορά και δεν βρίσκει κάποιον που να της γεμίζει το μάτι. Τι κάνει τότε ο ισχυρός παράγων της ομάδας; Βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη και αγοράζει έναν φορ από το εξωτερικό. Αν του βγει «παλτό», είναι άλλη παράγραφος. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί και στην πολιτική. Βεβαίως θα αρνηθεί η κοινωνία να βάλει το χέρι στην τσέπη και να πληρώσει ένα ξένον να έλθει να μας κυβερνήσει. Λ.χ. ένα Ιταλό, που θα μας πήγαινε γάντι, διότι ως γνωστόν με τους γείτονες είμαστε «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα».

Τούτων δοθέντων δεν διαβλέπω μετεγγραφή εκ του εξωτερικού, άσε που για να μιλάει στη Βουλή θα έπρεπε να του μάθουμε ελληνικά. Πέραν του ότι θα έπρεπε να δώσουμε κάτι στο κόμμα του για να μας έλθει, εκτός και αν τον παίρναμε δανεικό με οψιόν αγοράς, μετά τη λήξη της θητείας του. Η άλλη εκδοχή που είναι και η πλέον ανησυχητική με την επιλογή του «κανένα», είναι ότι πιθανώς οι Έλληνες δεν θέλουν να κυβερνώνται. Γιατί, σού λέει, να βάζω μπελά στο κεφάλι μου; Άλλωστε την τάση αυτή των Ελλήνων την είδε πρώτος ο φουκαράς ο Παπαρρηγόπουλος και προς μεγάλη του ασφαλώς λύπη την ανέφερε προλογικά στην «Ιστορία» του. Τείνω να σταθώ δίπλα σε αυτήν την τάση. Τι πιο ωραίο να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του; Εκτός και αν επιλέξουν κάποιον και όπως ο Οδυσσέας τον αποκαλούν «κανένα». Έχει αυτό τα πλεονεκτήματά του. Πρώτον, δεν θα χρειάζεται να ψηφίζεται. Και δεύτερον, αν αποδειχθεί λαμόγιο, άντε να βρεις τον «κανένα»!

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή