"Mea culpa"; Ε, όχι δα...
Γύρω γύρω όλοι
Δεν μας έφτανε το «mea culpa» του μακαρίτη και να σου άλλο ένα «mea culpa» από κάποιον πιο σύγχρονο.
Όταν ήμασταν μικροί, συνηθίζαμε να λέμε για τις αταξίες των άλλων ότι από τότε που εφευρέθηκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Τουτέστιν, κάνεις την κουταμάρα -το ολιγότερο-, λες μια συγγνώμη και ξεχρεώνεις απέναντι στους άλλους αλλά και στη συνείδησή σου - αν διαθέτεις βεβαίως. Και κοιμάσαι ήσυχος. Εδώ που τα λέμε, άλλο πράγμα να σου έχει σπάσει το τζάμι με τη σφεντόνα του ένας πιτσιρικάς και μετά να σου λέει «με συγχωρείτε» και άλλο να έχεις ψηφίσει κάποιον για να του αναθέσεις στα χέρια του -τρομάρα μας- το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου, και αυτός, αφού τα κάνει μαντάρα, να έρχεται να σου πει: «Συγχωρήστε με, έκανα λάθος». Λάθος βεβαίως που το πληρώνεις εσύ, που υφίστασαι τις συνέπειες.
Όμως μπορεί ο τύπος που τα έκανε μαντάρα να νομίζει ότι ξεχρέωσε, παραδεχόμενος ότι τα έκανε μαντάρα. Παραδοχή που, εδώ που τα λέμε, δεν τη λες και ολόκληρη συγγνώμη. Από ιστορικής σκοπιάς είμαστε τυχεροί, καθώς έχουμε δει δύο επιφανείς πολιτικούς -επιφανείς από το πώς τους αξιολογεί ο καθένας, βεβαίως- να αμολάνε ένα «mea culpa» και να νομίζουν ότι θα τους ξεχάσουμε. Για την ακρίβεια, ότι θα ξεχάσουμε όσα έκαναν. Ο ένας μπορεί να είναι μακαρίτης -και ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε- αλλά μας έπεσε λιγάκι βαριά η πέτρα που μας τύλιξε στον λαιμό, και μάλιστα σε δολάρια. Εδώ βεβαίως στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα κάθε αποκοτιάς εμφανίζονται με καθυστέρηση. Και αυτό είναι το χειρότερο. Διότι, εκεί που είσαι ξένοιαστος, σου έρχεται η πανταχούσα ότι είσαι χρεωμένος μέχρι τον λαιμό και ότι όλα αυτά τα χρόνια που διασκέδαζες αμέριμνος ήταν με δανεικά. Που ειδικά όταν τα εισπράττεις απ’ έξω, κάθε άλλο παρά αγύριστα είναι.
Και ποιος πληρώνει το μάρμαρο; Εσείς κι εγώ, ποιος άλλος. Αλλά έρχεται κάποιος άλλος, που μας παίρνει τα χρεωστούμενα τα δικά του από την τσέπη μας και μας λέει κι από πάνω: «Είδατε που εγώ έσωσα και τη χώρα και εσάς;». Τον πλακώνεις ή όχι με βρεγμένη σανίδα; Δεν μας έφτανε λοιπόν το «mea culpa» του μακαρίτη - ο οποίος το είχε πει για άλλο ζήτημα και όχι γιατί μας χρέωνε για να ζούμε καλά και αυτός καλύτερα - και να σου άλλο ένα «mea culpa» από κάποιον πιο σύγχρονο.
Τουλάχιστον ο προηγούμενος περιορίστηκε σε ένα θέμα, για να πει ότι σε αυτό έσφαλε, διότι για τα υπόλοιπα είχε φροντίσει να μας κοιμίσει για τα καλά. Ο σύγχρονος όμως μας είπε ότι έσφαλε για τον χειρισμό μόνο δύο θεμάτων, αλλά για τον ελληνικό Τιτανικό, που λίγο έλειψε να βουλιάξει, αφήνει μάλλον τη συγγνώμη να την πει ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Όμως μπορεί ο τύπος που τα έκανε μαντάρα να νομίζει ότι ξεχρέωσε, παραδεχόμενος ότι τα έκανε μαντάρα. Παραδοχή που, εδώ που τα λέμε, δεν τη λες και ολόκληρη συγγνώμη. Από ιστορικής σκοπιάς είμαστε τυχεροί, καθώς έχουμε δει δύο επιφανείς πολιτικούς -επιφανείς από το πώς τους αξιολογεί ο καθένας, βεβαίως- να αμολάνε ένα «mea culpa» και να νομίζουν ότι θα τους ξεχάσουμε. Για την ακρίβεια, ότι θα ξεχάσουμε όσα έκαναν. Ο ένας μπορεί να είναι μακαρίτης -και ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε- αλλά μας έπεσε λιγάκι βαριά η πέτρα που μας τύλιξε στον λαιμό, και μάλιστα σε δολάρια. Εδώ βεβαίως στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα κάθε αποκοτιάς εμφανίζονται με καθυστέρηση. Και αυτό είναι το χειρότερο. Διότι, εκεί που είσαι ξένοιαστος, σου έρχεται η πανταχούσα ότι είσαι χρεωμένος μέχρι τον λαιμό και ότι όλα αυτά τα χρόνια που διασκέδαζες αμέριμνος ήταν με δανεικά. Που ειδικά όταν τα εισπράττεις απ’ έξω, κάθε άλλο παρά αγύριστα είναι.
Και ποιος πληρώνει το μάρμαρο; Εσείς κι εγώ, ποιος άλλος. Αλλά έρχεται κάποιος άλλος, που μας παίρνει τα χρεωστούμενα τα δικά του από την τσέπη μας και μας λέει κι από πάνω: «Είδατε που εγώ έσωσα και τη χώρα και εσάς;». Τον πλακώνεις ή όχι με βρεγμένη σανίδα; Δεν μας έφτανε λοιπόν το «mea culpa» του μακαρίτη - ο οποίος το είχε πει για άλλο ζήτημα και όχι γιατί μας χρέωνε για να ζούμε καλά και αυτός καλύτερα - και να σου άλλο ένα «mea culpa» από κάποιον πιο σύγχρονο.
Τουλάχιστον ο προηγούμενος περιορίστηκε σε ένα θέμα, για να πει ότι σε αυτό έσφαλε, διότι για τα υπόλοιπα είχε φροντίσει να μας κοιμίσει για τα καλά. Ο σύγχρονος όμως μας είπε ότι έσφαλε για τον χειρισμό μόνο δύο θεμάτων, αλλά για τον ελληνικό Τιτανικό, που λίγο έλειψε να βουλιάξει, αφήνει μάλλον τη συγγνώμη να την πει ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή