Στο χθεσινό χρονογράφημα είχαμε αναφερθεί στο ξύλο που έπεσε αλλά και στη χυδαιότητα των εκφράσεων κάποιων μελών του Κοινοβουλίου και τη διαφορά των σημερινών πολιτικών διαξιφισμών σε σύγκριση με αντιπαραθέσεις παλαιότερων εποχών. Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα τέτοιων αντιπαραθέσεων, που δυστυχώς δεν πρόκειται να απολαύσουμε στα καθ’ ημάς, πλην σπανίων εξαιρέσεων, και μία από αυτές είναι ο διακρινόμενος για το χιούμορ του σημερινός πρόεδρος της Βουλής, ο Κωνσταντίνος Τασούλας.

Είναι γνωστός -όχι βεβαίως σε όλους αλλά σε κάποιους- ο φαρμακερός διάλογος μεταξύ του Ουίνστον Τσόρτσιλ και της λαίδης Άστορ, η οποία του είχε πει ότι αν ήταν σύζυγός της θα του έριχνε δηλητήριο στον καφέ του. Και ο Τσόρτσιλ τής είχε απαντήσει: «Αν ήσασταν σύζυγός μου, θα τον έπινα ευχαρίστως…». Ο Τσόρτσιλ είχε πει επίσης για κάποιον πολιτικό του αντίπαλο: «Έχει όλες τις αρετές που απεχθάνομαι και κανένα από τα βίτσια που θαυμάζω». Μία άλλη φοβερή ατάκα του Τσόρτσιλ είναι η απάντησή του στον Ιρλανδό συγγραφέα Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. Ο Σο είχε στείλει στον Τσόρτσιλ δύο εισιτήρια για την πρεμιέρα ενός θεατρικού του έργου με το εξής σημείωμα: «Σας εσωκλείω δύο εισιτήρια για την πρεμιέρα του νέου μου έργου. Πάρτε μαζί σας και κάποιον φίλο σας. Αν σας έχει απομείνει κανένας…». Και ο Τσόρτσιλ τού απάντησε ως εξής: «Δυστυχώς δεν μπορώ να έλθω στην πρεμιέρα. Θα έλθω στη δεύτερη παράσταση, αν βεβαίως υπάρξει δεύτερη…».

Σε μια παλαιότερη εποχή ένας μέλος του βρετανικού Κοινοβουλίου είχε πει στον Ντισραέλι όταν ήταν πρωθυπουργός: «Κύριε, θα πεθάνετε είτε στην αγχόνη είτε από κάποια αδιανόητη ασθένεια». Και ο Ντισραέλι: «Αυτό, κύριε, εξαρτάται από το αν θα ασπαστώ την πολιτική σας ή την ερωμένη σας»!

Όμως δεν ανταλλάσσονταν δηλητηριώδεις διαξιφισμοί μόνο μεταξύ πολιτικών αλλά και μεταξύ ανθρώπων του πνεύματος. Για παράδειγμα ο συγγραφέας Ουίλιαμ Φόκνερ είχε πει για τον Χεμινγουέι: «Ποτέ δεν έγινε γνωστός επειδή χρησιμοποίησε μία λέξη που θα έστελνε τον αναγνώστη να την αναζητήσει σε λεξικό», θέλοντας να καυτηριάσει τη λιτότητα γραφής του γνωστού συγγραφέα, που κατά τα άλλα είχε βραβευτεί όχι μόνο με το βραβείο Πούλιτζερ αλλά ήταν και νομπελίστας. Ο ευφυέστατος Μαρκ Τουέιν είχε πει για κάποιον που δεν χώνευε: «Δεν θα πάω στην κηδεία του, αλλά θα στείλω ένα συμπαθητικό γράμμα λέγοντας ότι την εγκρίνω». Σ’ έναν άλλον, τέλος, που δεν ήθελε να βλέπει, ο Τουέιν τού είχε πει: «Τι κάθεσαι έτσι και κοιτάς σαν φάκελος που δεν έχει διεύθυνση…». Είναι φράσεις όλες αυτές που «σκοτώνουν» χωρίς ίχνος χυδαιότητας, που σήμερα έχει υποκαταστήσει το χιούμορ…