Οι εκλογές για την ανάδειξη των εκπροσώπων των ελληνικών κοµµάτων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχουν την εξής παραδοξότητα, η οποία, ενδεχοµένως, αντιπροσωπεύει και µία διαχρονική πραγµατικότητα: Οι Ελληνες ψηφοφόροι, όπως προκύπτει από τις δηµοσκοπήσεις, είναι διατεθειµένοι να ψηφίσουν µε το βλέµµα στραµµένο στο εσωτερικό και όχι γι’ αυτό στο οποίο πιστεύουν ότι θα έπρεπε να εξελιχθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Από µία άποψη αυτό έχει κάποια λογική. ∆εν έχουν ενδιαφερθεί ποτέ για να µάθουν τι τελικά είναι και πού πάει η σηµερινή Ευρώπη.

Ισως υπάρχει µία ιστορική εξήγηση για τη στάση αυτής της απάθειας... Ας µην ξεχνάµε ότι ο Κωνσταντίνος Καραµανλής µας έβαλε στην Ευρώπη, στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα, όταν η πλειοψηφία των κοµµάτων της εποχής, που αντιστοίχως επηρέαζαν και την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, ήταν αντίθετα µε την ένταξή µας. Γνωστό άλλωστε το σύνθηµα της εποχής: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο».

Εκτοτε, η αλλαγή διαθέσεων έναντι της ΕΟΚ και µετέπειτα της Ευρωπαϊκής Ενωσης οφείλεται στο γεγονός ότι η Ευρώπη αξιολογήθηκε ως η παχυλή αγελάδα, που µέσω των κονδυλίων της, που έρρεαν αφειδώς, χορηγούσε την επί χρόνια πλασµατική ευηµερία της χώρας, δεδοµένου ότι τα κοινοτικά κονδύλια δεν χρησιµοποιήθηκαν για έργα υποδοµής και ανάπτυξης, αλλά για να καλοπερνούν οι επαγγελµατικές τάξεις που τα καρπούνταν. Κυρίως δε οι αγρότες. Τρισεκατοµµύρια σε δραχµές έχουν εισρεύσει στη χώρα, η οποία στο τέλος της ιστορίας χρεοκόπησε κιόλας.

Με τα ιστορικά αυτά δεδοµένα, ακόµη και σήµερα η Ευρώπη παραµένει η παχυλή αγελάδα, η οποία µας έσωσε τελικώς και από τη χρεοκοπία. Κανείς εποµένως από τους ψηφοφόρους δεν γνωρίζει κάτι για τους ευρωπαϊκούς θεσµούς και πόσο επηρεάζουν τα συµβαίνοντα στη χώρα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει προφανώς και µία διαχρονική ευθύνη των κοµµάτων, που όχι µόνο δεν φρόντισαν να διαπαιδαγωγήσουν την ελληνική κοινωνία όσον αφορά την ευρωπαϊκή µας θέση, αλλά στέλνουν ακόµη και σήµερα εκεί, ως υποψήφιους, πανελίστες και κάθε είδους άσχετους, που δεν θα µπορούσαν άλλωστε να σηκώσουν το βάρος µιας ελληνικής εκπροσώπησης στην Ευρωβουλή.

Καθώς αυτή είναι η πραγµατικότητα, οι ευρωεκλογές, κάθε φορά, αποτελούν την ευκαιρία για την κοινωνία να εκφράσει τις απόψεις της όχι για το πώς θέλει να εκπροσωπηθεί η Ελλάδα στην Ευρώπη και τι να διεκδικήσει ως µέλος, αλλά να διατυπώσει τις απόψεις της για την εσωτερική πολιτική, εκ του ασφαλούς, καθώς δεν κρίνεται η πολιτική σταθερότητα, αλλά υπάρχει η δυνατότητα να προβάλει «ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή».

Μάλλον θα περάσουν χρόνια µέχρι να µάθουν οι Ελληνες γιατί τελικά µετέχουµε στην Ε.Ε., παρά το γεγονός ότι κατά τα άλλα θέλουν να µη φύγουµε ποτέ απ’ αυτήν. Σκέτη τρέλα...

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής