Οι ευρωεκλογές είναι βέβαιο τι θα βγάλουν. Τα δύσκολα αρχίζουν για κάποια άλλα κόμματα, τρία τον αριθμό, που, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, από δημοσκοπικής πλευράς ίσα που πλησιάζουν τα ποσοστά του κόμματος το οποίο κυβερνάει σήμερα. Και που αν δεν κάνουν κάτι το αξιόπιστο και τα άλλα τρία μαζί ή καθένα χωριστά, θα συνεχίσει να κυβερνάει μέχρι απλώς να το βαρεθεί ο Έλληνας, ο οποίος είναι και λίγο χαβαλές και του αρέσει να πειραματίζεται για να μην πλήττει.

Επειδή, λοιπόν, οι αρχηγοί των άλλων τριών κομμάτων, που έπονται αυτού που κυβερνάει και που αρέσκονται να λένε ότι καλύπτουν έναν κεντροαριστερό χώρο, ξέρουν ότι από μόνοι τους δεν θα τα καταφέρουν, σκέφτηκαν ότι μαζί χωριό δεν κάνουν αλλά χώρια δεν μπορούνε. Οπότε, σου λέει, δεν κάνουμε κανένα μέτωπο όλοι μαζί για να εκπροσωπήσουμε την Κεντροαριστερά (η οποία, εδώ που τα λέμε, σε κανέναν δεν λείπει, αλλά αυτοί ακόμη δεν το ξέρουν); Δεδομένου ότι το μέτωπο αυτό θα αποτελείται από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ (το τονίζουμε από τον σημερινό, διότι με τον παλαιό έχει τόση σχέση όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο), από το ΠΑΣΟΚ και από τη Νέα Αριστερά, που έχει τόσες προσδοκίες όσες είχε και ο Δελαπατρίδης για να γίνει πρωθυπουργός, μάλλον το όνομα της… ομοσπονδίας αυτής θα είναι ΣΥΠΑΝΑ.

Αν συνθέσουμε τις δηλώσεις των επικεφαλής του ΣΥΠΑΝΑ, αντιλαμβανόμαστε ότι στόχος τους είναι να διασώσουν την Ελλάδα από το σκοτάδι στο οποίο σήμερα βρίσκεται. Δεν ξέρω πώς θα τη φωτίσουν, με προβολέα, φωτάκια led, κεράκια της Λαμπρής ή με φακούς, αλλά υπάρχει και η βασική προϋπόθεση να θέλει ο κοσμάκης να φωτιστεί. Από αυτούς. Πράγμα, προσώρας, αμφίβολο. Κι αυτό, διότι όπως έλεγε και ο Αίσωπος ο σοφός: ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει, την μεν έμπροσθεν, την δε όπισθεν. Και όπως είναι φυσικό, μπορεί και βλέπει μόνο τι έχει το σακούλι που έχει μπροστά του. Και ο νοών νοείτω. Διότι αυτά τα σακούλια που κουβαλάει πίσω του κάθε κόμμα το οποίο φιλοδοξεί να μας σώσει -και πάλι- δεν μπορεί να τα δει. Χώρια που κανέναν από τους αρχηγούς δεν συμφέρει να τα δει, θεωρώντας τα περασμένα ξεχασμένα. Έλα όμως που ο κόσμος αργεί να θυμηθεί, αλλά τελικά δεν ξεχνάει! Πάρτε για παράδειγμα έναν από τους τρεις συνεταίρους που έκανε πρωταθλητισμό για καμιά εικοσαριά χρόνια και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, αλλά και κινδυνεύει από έναν από τους δυνητικούς συνεταίρους του μετώπου, που είναι και ουρανοκατέβατος.

Το κακό είναι ότι το παρελθόν δεν διορθώνεται και συνήθως σε κυνηγάει σαν στοιχειό. Και με λιβανίσματα του κόσμου δεν διορθώνεται, αλλά ούτε ξεχνιέται.