Δεν περνάει μέρα χωρίς το αστυνομικό δελτίο να εμπλουτίζεται και με ένα ακόμη περιστατικό βίας ανηλίκων. Πλέον, δεν έχουμε μόνο επιθέσεις μεμονωμένες σε ευάλωτους ανήλικους. Έχουμε και συμπλοκές μαθητών διαφορετικών σχολείων. Το ανησυχητικό είναι ότι αρχίζουν αυτά τα φαινόμενα βίας μεταξύ ανηλίκων και εφήβων να μην προκαλούν εντύπωση. Ενθαρρυντικό πάντως είναι ότι μεγεθύνεται ο προβληματισμός πώς αυτά τα φαινόμενα θα εξαλειφθούν, καθώς το μίσος που υπάρχει στις νεαρές αυτές ψυχές αποτελεί ασφαλή δρόμο προς την εγκληματικότητα, όταν μεγαλώσουν.

Το θλιβερό είναι ότι νέα παιδιά αποφασίζουν να στιγματίσουν τη ζωή τους για πάντα. Το ερώτημα είναι αν οι πράξεις βίας στην περίπτωση που έχουν και θύματα μπορεί να στιγματίσουν και τις νεαρές ψυχές με στοιχειώδεις ενοχές ή η πώρωση έχει νεκρώσει κάθε κύτταρο συναισθηματισμού τους. Και αυτή η νέκρωση της συναίσθησης να οδηγεί και το μυαλό αργότερα, σε ώριμη ηλικία πια, σε αποτρόπαιες πράξεις.

Όμως, αυτή η βία μεταξύ ανηλίκων είναι η μία όψη του νομίσματος. Διότι υπάρχει και η άλλη, που τη βλέπουμε να εκδηλώνεται μέσω της αποκαλούμενης οπαδικής βίας και έχει να κάνει, υποτίθεται, με μια αντίδραση κατά των κοινωνικών αδικιών. Βεβαίως, αποτελεί ένα πρόσχημα γι’ αυτού του είδους τη βία, που εκμεταλλεύονται εγκληματικά στοιχεία, τα οποία δεν συμφέρει η λειτουργία της έννομης τάξης, καθώς αυτή παρεμποδίζει το εγκληματικό τους έργο.

Αλλά και εκτός αυτών των ρηχών για τους ιδεολόγους της βίας προσεγγίσεων, μεγαλύτερη ανησυχία πρέπει να προκαλεί η ροπή προς τη βία νέων παιδιών, τα οποία μάλιστα δεν έχουν γευθεί -λόγω ηλικίας την πικρία του καθημερινού μόχθου, της βιοπάλης, των οικογενειακών υποχρεώσεων και της κοινωνικής ανισότητας. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, καθώς φαίνεται ότι στις βίαιες εκδηλώσεις μετέχουν παιδιά οικογενειών με οικονομική άνεση.

Ασφαλώς στο ερώτημα τι είναι αυτό που ωθεί στη βία νέους ανθρώπους απάντηση μπορούν να δώσουν ψυχολόγοι. Σε άλλες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, όταν οι συνθήκες ήταν πολύ χειρότερες από τις σημερινές σε όλο τον κόσμο, η αντίδραση κατά κοινωνικών αδικιών δεν γινόταν με πράξεις που έθεταν σε κίνδυνο τις ζωές αθώων. Ούτε βεβαίως συνέδεαν οι αντιδρώντες σε κοινωνικές αδικίες τις πράξεις τους με στοιχεία του υποκόσμου, όπως συμβαίνει σήμερα, ως συνήθης πρακτική. Η επιβεβλημένη ευαισθησία που οφείλουμε να δείχνουμε στα νέα παιδιά πρέπει να μας δημιουργεί εύλογο τρόμο για τι τελικώς κρύβεται μέσα στις νεαρές ψυχές. Οφείλουμε δε να δούμε ως κοινωνία αλλά και ως εκπαιδευτικό σύστημα τι είναι αυτό που ενσταλάζει μίσος στην ψυχή αυτού που ακόμη δεν έχει αντικρίσει τη ζωή στις πραγματικές της διαστάσεις.

Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»