Εξανέστη πολιτικός αρχηγός για τις ερωτήσεις που του έκαναν σε συνέντευξη που παραχώρησε σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό. Και αντιδρώντας, επειδή δεν του άρεσαν οι ερωτήσεις, έφυγε στέλνοντας και το μήνυμά του πώς αντιλαμβάνεται τη λειτουργία των ΜΜΕ σε καθεστώς δημοκρατίας. Τέλος πάντων…

Οι σχέσεις των Μέσων Μαζικής Ενημερώσεως και των πολιτικών δεν μπορεί να είναι αγαστές πάντοτε. Η εξουσία διεθνώς δεν μπορεί να ξεπεράσει το σύνδρομο της αλλεργίας στην κριτική. Είναι άλλο θέμα αν τα ΜΜΕ παίζουν τον ρόλο τους και άλλο αν η εξουσία μπορεί να ανεχτεί την κριτική. Στα καθ΄ ημάς, είναι γνωστή η παραίνεση του κ. Κ. Σημίτη στα στελέχη του -κατά τη δεύτερη κυβερνητική του θητεία- διά της οποίας τα καλούσε να αντιπαρατεθούν «στην αγοραία έκδοση της πολιτικής» - την οποία προωθούν κυρίως τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Κάποιος άλλος, χρόνια αργότερα, απείλησε μια δημοσιογράφο να τη βάλει τρία μέτρα κάτω από τη γη.

Τα διεθνή περιστατικά για τις σχέσεις μίσους των κυβερνήσεων προς τα ΜΜΕ είναι άπειρα. Ακόμη και ο πολύς Βενιαμίν Φραγκλίνος εξωθούσε τα θύματα συκοφαντικής δυσφήμησης να επιλέγουν εξωδικαστική θεραπεία. «Η πρότασή μου -έγραφε ο Φραγκλίνος- είναι να αφήσουμε ανέγγιχτη την ελευθερία του Τύπου, να ασκείται αυτή σε όλη της την έκταση, δύναμη και σφρίγος, αλλά να επιτρέπουμε και την ελευθερία του ρόπαλου. Επομένως, συμπολίτες μου, αν ένας ξεδιάντροπος συγγραφέας προσβάλει τη φήμη σας, που είναι ενδεχομένως πιο αγαπητή και από την ίδια σας τη ζωή, μπορείτε να πάτε να τον συναντήσετε και να του ανοίξετε το κεφάλι!».

Μπορούμε επίσης να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα από μία κατεξοχήν δημοκρατική χώρα, κατά τα άλλα, τις ΗΠΑ, όπου ο Τύπος απολαμβάνει μεγάλη ελευθερία.

Ακόμη και ο εις εκ των θεμελιωτών της αμερικανικής δημοκρατίας, ο Τόμας Τζέφερσον, είχε επιτεθεί ως εξής στις εφημερίδες της χώρας του: «Οι εφημερίδες της πατρίδας μας, έχοντας εγκαταλείψει την προσήλωση στην αλήθεια, κατέστρεψαν πιο αποτελεσματικά τη χρησιμότητα του Τύπου απ’ ό,τι όλα τα εμπόδια σε βάρος του Τύπου που είχε επινοήσει ο Ναπολέοντας»!

Ο Χάρι Τρούμαν οίκτιρε δημοσίως τους Αμερικανούς πολίτες, διότι, λέει, ζουν και πεθαίνουν με την πεποίθηση ότι κάτι έχουν μάθει από τις εφημερίδες για το τι συμβαίνει γύρω τους. Ο Τζίμι Κάρτερ είχε πει για τους δημοσιογράφους που ήταν διαπιστευμένοι στον Λευκό Οίκο ότι αποτελούν πριμαντόνες, καθώς και πως «τα παιδιά του λυκείου υποβάλλουν καλύτερες ερωτήσεις»!

Ο Ρόναλντ Ρίγκαν είχε ξεχάσει το μικρόφωνο ανοικτό σε μία πρες κόνφερανς και αποκάλεσε τους δημοσιογράφους, κατά τη γνωστή αμερικανική έκφραση, «παιδιά σκύλας»...

Μάλλον έχει βάση η υπερβολική αλλά εύστοχη αξιολόγηση του καλού δημοσιογράφου. Ότι είναι αυτός που στην κηδεία του δεν πατάει κανείς πολιτικός.