Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι για να είναι σε ισορροπία το πολιτικό σύστημα πρέπει να υπάρχει εκτός από μία ισχυρή κυβέρνηση και μία ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση, έστω και αν υπολείπεται σε προτίμηση από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, που ο λαός του αναθέτει την εξουσία.

*Διαβάστε εδώ: Οι ενοχλητικές ερωτήσεις!

Τα στοιχεία αυτά δεν υπάρχουν σήμερα στο πολιτικό σκηνικό. Και δεν αναφερόμαστε στο κυβερνών κόμμα, βεβαίως, αλλά στην ανύπαρκτη αντιπολίτευση, η οποία στο σύνολό της εμφανίζεται ως πολιτικά περιτρίμματα, αφού μέσω της κάλπης τα έχει καταδικάσει ο λαός.

Η πολιτική ιστορία έχει δείξει ότι έχει μία τάση κατά καιρούς η κοινωνία προς τα κεντροαριστερά. Παρά την εμπειρία όμως αυτή του παρελθόντος, η Κεντροαριστερά φαίνεται, σήμερα τουλάχιστον και με τα συγκεκριμένα δεδομένα, να μην είναι ελκυστική ιδιαίτερα στα μάτια της κοινωνίας αυτής. Η οποία έστω και αργά, και αφού πλήρωσε η ίδια ακριβά το μάρμαρο, έχει αντιληφθεί τι συνέβαινε στο παρελθόν. Να το διευκρινίσουμε.

Η Κεντροαριστερά υπό οιανδήποτε κομματική μορφή κι αν εμφανιζόταν, κυρίως, όμως, υπό τη σοσιαλιστική μορφή, ήταν αυτή η οποία έταζε λαγούς με πετραχήλια, με απίθανες (κι όχι μόνο) σπατάλες! Έτσι, συσσωρεύονταν τα κρατικά χρέη. Αυτή η τακτική αρέσει στον κόσμο.

Εννοώ, όταν του δίνεις συνεχώς αλλά συγχρόνως του αποκρύπτεις ότι αυτός θα πληρώσει στο τέλος τον λογαριασμό. Όμως -πάλι θα ανατρέξουμε στη σύγχρονη πολιτική ιστορία-, όταν οι σοσιαλιστές άφηναν άδεια ταμεία και η χώρα κόντευε να πέσει στα βράχια, δεξιοί και κεντροδεξιοί ψηφίζονταν για να τη διασώσουν. Το διαπιστώσαμε αυτό και κατά την τελευταία δεκαπενταετία - για όσους δεν θυμούνται τι συνέβαινε παλαιότερα.

Τώρα, η κοινωνία ίσως σκέπτεται ωριμότερα. Ας μην ξεχνάμε ότι την εξώθησε να σκεφτεί σε μεγαλύτερο βάθος το αριστερό πείραμα που η ίδια αυτή κοινωνία επέλεξε να δοκιμάσει. Και τώρα, σου λέει, είναι-δεν είναι ευχαριστημένη με αυτή την κυβέρνηση, «άσε καλύτερα τα πειράματα, που τα πληρώσαμε ακριβά».

Έτσι το μέλλον της Κεντροαριστεράς και πάσης κομματικής μορφής ή συνασπισμού δυνάμεων που περιλαμβάνει στον τίτλο του το «αριστερά» εξαρτάται περισσότερο από τη διατήρηση στη συλλογική μνήμη μιας επώδυνης περιπέτειας και λιγότερο από το αν αυτός που κυβερνάει ικανοποιεί, και σε ποιο ποσοστό, τις απαιτήσεις μιας κοινωνίας. Αυτό ακριβώς στοιχειώνει και τις ηγεσίες των δύο κομμάτων που έπονται της ΝΔ, υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι οι ηγεσίες αυτές έχουν αντιληφθεί το ιστορικό πρόβλημα το οποίο κουβαλάνε τα κόμματά τους και που οι ίδιοι δεν είναι σε θέση να ξορκίσουν.

Κι αυτό, διότι εξακολουθούν να τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Αδαπάνως, διότι δεν θα χρειαστεί να δώσουν όσα υπόσχονται, αλλά που όμως επαναφέρουν σε μνήμες όσα θα είχαν συμφέρον να ξεχάσει η κοινωνία.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 6/06/2024