«Με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;», θα μπορούσε να είναι η απορία των κεντρώων, των κεντροδεξιών, των φιλελεύθερων, των οικολόγων και βεβαίως, και πάνω απ’ όλους, των αριστερών, για την άνοδο της Δεξιάς, των χαμηλών ή σκληρών ιδεολογικών «λιπαρών», σε όλη την Ευρώπη. Τι δεν έχουν καταλάβει που έχουν καταλάβει οι κοινωνίες; Η απλή όσο και κορυφαία απάντηση είναι μία λέξη: το αυτονόητο.

Μία λέξη με σπουδαία έννοια που άπτεται και της κοινής λογικής - η οποία συνεχώς αποδεικνύεται ότι κάθε άλλο παρά κοινή είναι. Και που τα κυβερνητικά κόμματα, απορροφημένα από την παγκοσμιοποίηση και αλλοιωμένα από έναν ισοπεδωτικό χυλό που δημιούργησαν και που ακύρωσε έννοιες όπως το έθνος, το γένος, η θρησκεία, οι αξίες, και δεν ξέρω τι άλλο, ξέχασαν και έχασαν τα «θέλω» των κοινωνιών τους. Και ήλθαν οι δεξιοί, και κυρίως οι ακροδεξιοί, που, χωρίς να κάνουν κάτι λαμπρό αλλά απλώς να προβάλουν αυτονόητα πράγματα, άρχισαν να προσελκύουν μεγάλα τμήματα λαού. Όσα δηλαδή τα «ρηξικέλευθα», στην πολιτική τους, κόμματα ξέχασαν. Ξέχασαν λόγου χάρη ότι προοδευτικότητα σημαίνει να αποδέχεσαι μεν τη σεξουαλική προτίμηση του άλλου αλλά όχι και την κατάργηση του φύλου και του γένους και τη «δημιουργία» ενός νέου θεσμού οικογένειας.

Ξέχασαν ότι η έννοια του έθνους είναι συνεκτικός κρίκος στη λειτουργία μιας κρατικής οντότητας που δεν πρέπει να αλλοιώνεται με τεχνητές υποχρεωτικές συμμείξεις. Άλλο ανοχή του άλλου και άλλο υποχρεωτική ώσμωση που μπορεί να αλλοιώσει την ιστορία σου και την πολιτιστική σου δομή. Με πιο απλά λόγια. Το Μεταναστευτικό σε όλη την Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα που έχει σηκώσει πολύ βάρος, είχε τις συνέπειές του. Οι γάμοι των ομόφυλων ζευγαριών, ειδικώς στη χώρα μας, ήταν φυσικό να έχουν τις επιπτώσεις τους σε μία κοινωνία κατά βάθος συντηρητική, που απλώς κρύβει τον συντηρητισμό της. Και η εξωτερική πολιτική, πάλι σε σχέση με τη χώρα μας, έχει τους αντιφρονούντες, κυρίως όσον αφορά τα πατριωτικά πιστεύω τους.

Τα οράματα είναι υψιπετή, αλλά η καθημερινότητα είναι αυτή που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Η καθημερινότητα δεν έχει εθνικά όρια, έστω και αν κάθε λαός τη βιώνει διαφορετικά. Και ειδικώς όσον αφορά την Ελλάδα, η αντιμετώπισή της γίνεται ακόμη πιο δύσκολη, διότι είναι ένας λαός που βίωσε μια μεγάλη κρίση και οι απαιτήσεις του για μια καλύτερη ζωή και ένα καλύτερο αύριο είναι πράγματα αδιαπραγμάτευτα. Η συνέχεια είναι ενδιαφέρουσα. Τόσο για τη στάση αυτών που υπήρξαν αποδέκτες μιας λαϊκής αντίδρασης όσο και τη συμπεριφορά των κοινωνιών που έκλιναν προς τα δεξιά και οι οποίες ασφαλώς θα δοκιμάσουν και την ορθότητα της τελευταίας επιλογής τους