∆ιαµορφώνεται σταδιακά ένα νέο εκλογικό σώµα. Όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά θα έλεγα διεθνώς. Να, για παράδειγµα, η µε τόση ευκολία ανάδειξη, σε έναν άλλο ελλαδικό χώρο, αλλά ανεξάρτητο κράτος, την Κύπρο, ενός ευρωβουλευτή που ψηφίστηκε από µεγάλο αριθµό ψηφοφόρων και ο οποίος είναι κάποιος που δεν είχε ψηφίσει ποτέ στη ζωή του, γνωρίζει από πολιτική όσο γνωρίζω εγώ να παίζω χόκεϊ επί πάγου, αλλά είναι σφόδρα αναγνωρίσιµος, διότι ασχολείται µε το YouTube και το TikTok. Τα νέα διαδικτυακά µέσα ανάδειξης «προσωπικοτήτων», συνήθως κενών περιεχοµένου.

Η φετινή Eurovision, για την οποία δικαιολογηµένα έγινε τόσος λόγος, πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη προς αξιολόγηση. Κι αυτό διότι αποτέλεσε την εκδήλωση και έκφραση ενός νέου πολιτικοϊδεολογικού υποβάθρου, που προβάλλει την αντίδραση γενικώς, χωρίς να δικαιολογούνται και οι λόγοι που την προκαλούν, αλλά και την απολιτική προσέγγιση της διακυβέρνησης, παρά το γεγονός ότι µία διακυβέρνηση καθορίζει και τις ζωές αυτών που προβάλλουν ως προσόν την αποστροφή τους προς την πολιτική και τους πολιτικούς.

Και, γενικώς, το νέο αυτό υπόβαθρο αποτελεί τη λαϊφστάιλ εκδοχή του µηδενισµού και του αναρχισµού. Προφανώς αν αξιολογήσουµε υπό το πρίσµα µιας προοπτικής την τάση που διαµορφώνεται, κυρίως µεταξύ νέων ανθρώπων, τότε προβάλλει ένα εφιαλτικό µέλλον κοινωνικής παρακµής, που υπονοµεύει κάθε είδους σταθερότητα διακυβέρνησης, όπως αυτήν την οποία έχουµε επί χρόνια συνηθίσει. ∆ιότι δεν χωρεί αµφιβολία ότι ένα τραλαλά και αδιάφορο συµπαγές και πλειοψηφικό στο µέλλον τµήµα του εκλογικού σώµατος θα αναδεικνύει µε την ψήφο του ανάλογης αντίληψης «πολιτικούς», οι οποίοι απλώς θα θεωρούν µία διακυβέρνηση ένα διαρκές καρναβάλι.

Το ερώτηµα είναι αν κάποιες δυνάµεις, υπονοµευτικές των δυτικών κοινωνιών, προωθούν αυτήν την προοπτική ή οι κοινωνίες µας έχουν αποφασίσει να «αυτοκτονήσουν». Καµία από τις δύο εκδοχές δεν πρέπει να αποκλειστεί. Πάντως, όσον αφορά στα καθ’ ηµάς, διαθέτουµε µία εν δυνάµει πολιτική εκπροσώπηση ενός τέτοιου ρεύµατος ανάλαφρου και αστόχαστου.

Κανείς αυτή τη στιγµή δεν κάνει τον κόπο να διαβλέψει τους µελλοντικούς κινδύνους και, απλώς, διασκεδάζει µε τις διάφορες εκδοχές µιας κυβερνητικής ενασχόλησης ενός τέτοιου κόµµατος -που κάθε εχέφρων εύχεται να µη βιώσει και µία τέτοια εµπειρία. Ας µην ξεχνάµε ότι ως λαός είµαστε ευεπίφοροι κατά καιρούς στη σαχλαµάρα. Αλλωστε έχουµε και δύο ιστορικές αξιολογήσεις της εθνικής µας κουταµάρας, οι οποίες ως προς το περιεχόµενο συµπίπτουν, αν και τις χωρίζει µισός αιώνας

Ο επικεφαλής της Βρετανικής Οικονοµικής Αποστολής στην Αθήνα, κατά τη δεκαετία του ’40, πριν οι Εγγλέζοι µας «παραδώσουν» στους Αµερικανούς, ο στρατηγός Κλαρκ συνήθιζε να λέει ότι «στην ελληνική γλώσσα η σηµασία των λέξεων ‘‘ψυχιατρείο’’ και ‘‘Ελλάδα’’ µάλλον είναι ίδια»! Ενώ στον Κωνσταντίνο Καραµανλή ανήκει η γνωστή φράση ότι «η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκοµείο...».

*Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή στις 23 Ιουνίου