Πέρασε στα ψιλά. Ούτε καν ως υπομνηστική είδηση. Ένα μικρό πλαίσιο στα Κοινωνικά κάτω από μία βινιέτα που έγραφε «ΠΕΝΘΟΣ». Ο τίτλος του πλαισίου παρέπεμπε σε μία εποχή που πολλοί έχουν ξεχάσει και άλλοι τόσοι δεν έζησαν: Θάνος Αξαρλιάν, 1972-1992. Στις 14 Ιουλίου του έτους εκείνου έκοψαν βίαια το νήμα της ζωής στο εικοσάχρονο παιδί. Τρομοκράτες της 17ης Νοέμβρη. Στυγνοί εγκληματίες που είχαν άλλοθι για τις αποτρόπαιες πράξεις τους μια νοσηρή ιδεολογία. Πηγή αίματος. Σκόπευαν να σκοτώσουν με ρουκετοβόλο τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασσά. Αλλά τη μέρα εκείνη σωζόταν το λάδι στο καντηλάκι της ζωής του Θάνου.

Σπαρακτικό το κείμενο στο πλαίσιο που μας θυμίζει τι είχε συμβεί τότε: «Πώς είναι, Θάνο, δυνατόν, τέτοια μέρα, τόσα χρόνια μετά, που έπαψες να μας μιλάς, ν’ ακούμε τη φωνή σου και, μολονότι απουσιάζεις, τα μάτια της καρδιάς μας πάντα να σε βλέπουν, γελαστό και πρόθυμο, χαρά ζωής! Σ’ άρπαξε η βία από κοντά μας, αλλά το δίκιο κράτησε, Θάνο, ψηλά τ’ όνομά σου. Αυτό ψελλίζουμε κι εμείς, γιε κι αδελφέ μας, φίλε αγαπημένε, και σε τιμούμε στης θυσίας σου τον τόπο». Θυμόμαστε τα άτυχο παιδί, εκτός από τους στενούς συγγενείς και φίλους και όλοι εμείς που δεν πρέπει να ξεχνάμε την υποκρισία της αριστερής ιδεολογίας, που η ισότητα για εκείνη χάνεται στο ιδιοτελές πάντοτε συμφέρον αυτών που θέλουν να είναι οι επί της γης αντιπρόσωποί της. Να για παράδειγμα. Ξεσηκώνονται όταν υπάρχει -δυστυχώς, και είναι θλιβερό- κάποιο θύμα από τις αριστερές τάξεις ή κάποιος άλλος αθώος, τον θάνατο του οποίου σπεύδουν μανιασμένοι να εκμεταλλευθούν, μόνο και μόνο για να προκαλέσουν αναταραχή πεζοδρομίου. Όμως δεν έχω δει τόσα χρόνια τώρα μία πορεία για το άτυχο παιδί, τον Αξαρλιάν, που τον «έφαγαν» ως παράπλευρη απώλεια οι τρομοκράτες της 17ης Νοέμβρη. Μόνο ένα κεράκι άναβε στη γωνία Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής, στη συμπλήρωση κάθε χρόνου από τη δολοφονία του. Αμφιβάλλω αν ανάβει πλέον...

Και να είστε σίγουροι. Δεν θα δούμε ποτέ πορείες «αγανακτισμένων» ούτε για τον Αξαρλιάν ούτε για κάποιον αστυνομικό που κτύπησαν τρομοκράτες, για τον δείνα που τον «έφαγαν» με Καλάσνικοφ εγκληματίες που παρεπιδημούν στη χώρα και έχουν εκτινάξει την εγκληματικότητα. Γιατί κανείς πραγματικός δημοκράτης δεν θα επικαλεστεί τον άδικο θάνατο ως ευκαιρία να βγει να τα σπάσει για το αδίστακτο, δήθεν, κράτος και την αδυσώπητη κοινωνία και να καταστρέψει ξένες περιουσίες. Ούτε θα επιχειρήσει να κάψει αθώους ζωντανούς. Κι αυτό διότι είτε είναι αστυνομικοί είτε είναι ο Αξαρλιάν, είτε οι καμένοι της Μαρφίν, η έγκυος και οι συνάδελφοί της, δεν έχουν οπαδούς μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους, μηδενιστές αντιεξουσιαστές, παράσιτα της κοινωνίας…


*Δημοσιεύτηκε στην "Απογευματινή"