Οι σηµαίες του δικαιωµατισµού
Γύρω γύρω όλοι
Ο τελικός απολογισμός των Αγώνων του Παρισιού θα γίνει βεβαίως στο τέλος, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες που διοργάνωσε η χώρα μας θα μείνουν στην ιστορία του Αθλητισμού
Παρακολουθήσαμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Με δυσλειτουργίες στην προετοιμασία τους, η Πόλη του Φωτός προσπάθησε να προσφέρει ένα φαντασμαγορικό θέαμα από φως και άλλες «πρωτοτυπίες» που κυμαίνονταν μεταξύ εντυπωσιασμού και… πατάτας. Καμία σχέση με τις εμπνευσμένες πρωτοτυπίες των Αγώνων της Αθήνας με το αρχαιοελληνικό υπόβαθρο.
Ο τελικός απολογισμός των Αγώνων του Παρισιού θα γίνει βεβαίως στο τέλος, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες που διοργάνωσε η χώρα μας θα μείνουν στην ιστορία του Αθλητισμού. Και όχι μόνο. Διότι η χώρα που δίδαξε Πολιτισμό, ασχέτως των σκαμπανεβασμάτων της Ιστορίας, με ευθύνη και ημών των ιδίων, κατάφερε με τις μικρές της δυνάμεις να διοργανώσει μία παγκόσμια φιέστα που μόνο πανίσχυρες χώρες του πλανήτη θα μπορούσαν να τα καταφέρουν και που, μάλιστα, απέτυχαν όταν είχε έλθει η σειρά τους. Η διαφορά της Τελετής Έναρξης του 2004 στην Αθήνα, που άφησε με ανοικτό το στόμα όλη την υφήλιο, με αυτήν των Γάλλων ανεξαρτήτως της αισθητικής του καθενός, που αναλόγως θα κρίνει και θα συγκρίνει, βρίσκεται στο σημείο που η σημερινή διεθνής κουλτούρα επιδιώκει να αφήσει το δικό της στίγμα. Ή, για την ακρίβεια, η κουλτούρα που επιδιώκεται να επικρατήσει.
Αυτή του καθ’ υπερβολήν δικαιωματισμού. Έτσι, στο αποκορύφωμα της τελετουργικής διαδικασίας τους, οι Γάλλοι επεδίωξαν να αναδείξουν τη διαφορετικότητα, με προφανή επιμονή να νομιμοποιηθεί ως κανονικότητα μία βιολογική ανωμαλία, ένα από τα τερτίπια της φύσης; Έλεος πια… Ποιος θα απαλλάξει τις κοινωνίες από τη συγκεκριμένη προπαγάνδα που τελικώς προβάλλει ως κοινωνικούς παρίες την πλειοψηφία όσων δεν αποτελούν παρέκκλιση της φύσης; Πόσο ακόμη οι κοινωνίες θα αντέξουν την επιβολή της υποτιθέμενης ισχύος μιας παγκόσμιας μειοψηφίας που, τουλάχιστον, στον προηγμένο κόσμο όχι μόνο αντιμετωπίζεται ισοτίμως αλλά μπορεί και να έχει ετσιθελικά επιβληθεί; Και ποιο νόημα είχε η λοιδορία του Μυστικού Δείπνου μέσω μιας ακαταλαβίστικης μετάλλαξής του; Ή τρανς σημειολογία; Συμπερασματικά και συγκριτικά.
Η Ελλάδα είχε προσδώσει στους δικούς της Ολυμπιακούς Αγώνες, με την επιστροφή στον τόπο της γέννησής τους, μία άλλη διάσταση, λιγότερο προσβλητική της ουσίας του ολυμπιακού πνεύματος. Διότι, η εξέλιξη των Ολυμπιακών Αγώνων δεν είναι αυτή που θα άρμοζε στο πνεύμα τους, είτε όσον αφορά την εμπορευματοποίησή τους είτε όσον αφορά τη χρήση της σύγχρονης φαρμακευτικής τεχνολογίας, στο πλαίσιο ενός πολύ σκληρού ανταγωνισμού για την επικράτηση. Εμείς ως χώρα δώσαμε στους Αγώνες την ευκαιρία να κυριαρχήσει το πνεύμα του αυθεντικού Ολυμπισμού, το πνεύμα που ενώνει τους λαούς, του ευ αγωνίζεσθαι και της ευγενούς άμιλλας. Λόντρα, Παρίσι, Νιουγιόρκ, Βουδαπέστη, Βιέννη, μπρος στην Αθήνα καμιά σας δεν βγαίνει, τραγουδούσε η αξέχαστη Σοφία Βέμπο… Το απέδειξε το Παρίσι.
*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»
Ο τελικός απολογισμός των Αγώνων του Παρισιού θα γίνει βεβαίως στο τέλος, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες που διοργάνωσε η χώρα μας θα μείνουν στην ιστορία του Αθλητισμού. Και όχι μόνο. Διότι η χώρα που δίδαξε Πολιτισμό, ασχέτως των σκαμπανεβασμάτων της Ιστορίας, με ευθύνη και ημών των ιδίων, κατάφερε με τις μικρές της δυνάμεις να διοργανώσει μία παγκόσμια φιέστα που μόνο πανίσχυρες χώρες του πλανήτη θα μπορούσαν να τα καταφέρουν και που, μάλιστα, απέτυχαν όταν είχε έλθει η σειρά τους. Η διαφορά της Τελετής Έναρξης του 2004 στην Αθήνα, που άφησε με ανοικτό το στόμα όλη την υφήλιο, με αυτήν των Γάλλων ανεξαρτήτως της αισθητικής του καθενός, που αναλόγως θα κρίνει και θα συγκρίνει, βρίσκεται στο σημείο που η σημερινή διεθνής κουλτούρα επιδιώκει να αφήσει το δικό της στίγμα. Ή, για την ακρίβεια, η κουλτούρα που επιδιώκεται να επικρατήσει.
Αυτή του καθ’ υπερβολήν δικαιωματισμού. Έτσι, στο αποκορύφωμα της τελετουργικής διαδικασίας τους, οι Γάλλοι επεδίωξαν να αναδείξουν τη διαφορετικότητα, με προφανή επιμονή να νομιμοποιηθεί ως κανονικότητα μία βιολογική ανωμαλία, ένα από τα τερτίπια της φύσης; Έλεος πια… Ποιος θα απαλλάξει τις κοινωνίες από τη συγκεκριμένη προπαγάνδα που τελικώς προβάλλει ως κοινωνικούς παρίες την πλειοψηφία όσων δεν αποτελούν παρέκκλιση της φύσης; Πόσο ακόμη οι κοινωνίες θα αντέξουν την επιβολή της υποτιθέμενης ισχύος μιας παγκόσμιας μειοψηφίας που, τουλάχιστον, στον προηγμένο κόσμο όχι μόνο αντιμετωπίζεται ισοτίμως αλλά μπορεί και να έχει ετσιθελικά επιβληθεί; Και ποιο νόημα είχε η λοιδορία του Μυστικού Δείπνου μέσω μιας ακαταλαβίστικης μετάλλαξής του; Ή τρανς σημειολογία; Συμπερασματικά και συγκριτικά.
Η Ελλάδα είχε προσδώσει στους δικούς της Ολυμπιακούς Αγώνες, με την επιστροφή στον τόπο της γέννησής τους, μία άλλη διάσταση, λιγότερο προσβλητική της ουσίας του ολυμπιακού πνεύματος. Διότι, η εξέλιξη των Ολυμπιακών Αγώνων δεν είναι αυτή που θα άρμοζε στο πνεύμα τους, είτε όσον αφορά την εμπορευματοποίησή τους είτε όσον αφορά τη χρήση της σύγχρονης φαρμακευτικής τεχνολογίας, στο πλαίσιο ενός πολύ σκληρού ανταγωνισμού για την επικράτηση. Εμείς ως χώρα δώσαμε στους Αγώνες την ευκαιρία να κυριαρχήσει το πνεύμα του αυθεντικού Ολυμπισμού, το πνεύμα που ενώνει τους λαούς, του ευ αγωνίζεσθαι και της ευγενούς άμιλλας. Λόντρα, Παρίσι, Νιουγιόρκ, Βουδαπέστη, Βιέννη, μπρος στην Αθήνα καμιά σας δεν βγαίνει, τραγουδούσε η αξέχαστη Σοφία Βέμπο… Το απέδειξε το Παρίσι.
*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»
