Άλλη έχει το όνομα και άλλος τον Χάρη. Όμως, τι κοινό μπορεί να συνδέει τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς με τους Έλληνες σοσιαλιστές;

Τους συνδέουν πολλά. Κατ’ αρχάς και οι σοσιαλιστές είναι δημοκρατικοί. Ξεφεύγουν μόνο στο ότι μετατρέπονται σε σοσιαληστές, διότι και αυτό το είδος έχει ευδοκιμήσει στα καθ’ ημάς. Επίσης, για να μην ξεχνιόμαστε, στα παλιά τα χρόνια, εδώ στην Ελλάδα, όταν δεν λέγονταν έτσι αλλά είχαν κάποιες σοσιαλιστικές ιδέες, κάνανε και κανένα πραξικοπηματάκι για να πάρουν το γκοβέρνο. Ουδόλως δημοκρατικό αυτό… Και οι Δημοκρατικοί -μιλάμε τώρα για τους Αμερικανούς- είναι κάτι σαν σοσιαλιστές εκεί πέρα, όπως οι Εργατικοί στην Αγγλία. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή.

Άλλο κοινό στοιχείο τους, των Αμερικανών και των ντόπιων, είναι καθαρά προσωποκεντρικό. Αυτοί έχουν μία Χάρις και οι δικοί μας έναν Χάρη. Ποιος από τους δύο θεωρείται ότι έχει την χάριν -πάντως όχι τη Θεία- θα το κρίνει ο λαουτζίκος.

Ακόμη ένα κοινό στοιχείο των δύο πλευρών είναι ότι διαθέτουν δύο υποψηφίους που δεν έχει καμία σχέση το όνομά τους με την έννοιά του. Έχουν όνομα Χάρις αλλά καμία χάρη. Για να το κάνουμε λιανά. Παρότι λέγεται η μία Χάρις και ο άλλος Χάρης, ψάχνεις ψάχνεις, αλλά η χάρη τους δεν ανευρίσκεται.

Κοινό στοιχείο της Χάρις και του Χάρη είναι ότι και οι δύο είναι υποψήφιοι. Βεβαίως σε διαφορετικά μεγέθη ή, όπως αλλιώς λένε, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Εξυπακούεται ότι καταλαβαίνει κανείς ποιος είναι ο λαγός και ποια η κουκουβάγια.

Πέμπτο, αν δεν κάνω λάθος στην καταμέτρηση, κοινό τους στοιχείο είναι ότι έχουν πιθανότητα να εκλεγούν όσες έχει και η Καλλιθέα να πάρει το πρωτάθλημα της Super League. Ειδικά ο Χάρης. Ο οποίος όμως έχει και δεύτερη δουλειά, ενώ η Χάρις αν δεν εκλεγεί θα μείνει με τη χάρη στο χέρι. Κάτι τέτοια όμως μας συνδέουν με τις Ηνωμένες Πολιτείες και συσφίγγουν τις σχέσεις των δύο χωρών. Κυρίως όμως οι συνωνυμίες των πολιτικών προσωπικοτήτων και της μίας και της άλλης πλευράς. Υπήρχε βεβαίως και στο παρελθόν μία ανάλογη ευκαιρία και πιθανότητα να έλθουν οι δύο χώρες ακόμη πιο κοντά, όταν Έλλην ηγέτης ήταν κάποιος Αλέξης. Όμως, δυστυχώς, η μόνη Αλέξις στην άλλη πλευρά που ήταν γνωστή ήταν αυτή της «Δυναστείας», της γνωστής σαπουνόπερας.

Επομένως, επειδή βλέπω ότι με τα ονόματα που περισσεύουν στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν θα δούμε χαΐρι, διότι δεν διαθέτει κανένας, απέναντι, αντίστοιχη συνωνυμία, ας ευχηθούμε ότι θα βρεθεί στο μέλλον κάποιο ανάλογο δίδυμο της Χάρις και του Χάρη. Είχα μία ελπίδα ότι κάποιος Αμερικανός μεγαλοσχήμων στον Λευκό Οίκο θα λεγόταν Στέφανος, αλλά είναι δυσεύρετο το όνομα στις ΗΠΑ…


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»