Πληροφορούμαι αρμοδίως ότι κόμμα, που δεν το λες πάντως και ιστορικό, αριστερής πλεύσης -αλλά όχι ελευθερίας-, ετοιμάζεται να αλλάξει έδρα. Και μάλιστα, για να υλοποιήσει την έννοια της αποκέντρωσης, στην οποίαν πιστεύει, σκέπτεται να μετακομίσει σε κοσμοπολίτικο νησί. Μάλιστα ο αρχηγός του κόμματος, για να έχει ιδίαν αντίληψη για τη νέα έδρα, ευρέθη στην νήσον και εκείθεν ασκεί πολιτική.

Η νήσος δεν είναι η γνωστή των θησαυρών, ασχέτως αν εκεί μπορείς να ανακαλύψεις πολλούς. Και είναι η Μύκονος, όπου ο αρχηγός εφαρμόζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Όπου το τερπνόν είναι να λιάζεται και το ωφέλιμον να ερευνά πώς ο θαλασσινός αέρας -δεδομένου ότι το νησί αποκαλείται και των ανέμων- θα φρεσκάρει τα μυαλά των συντρόφων του και πώς θα τους ανεβάσει και την πίεση, αν σκεφτούμε ότι ο θαλασσινός αέρας είναι και αλατισμένος.

Το ερώτημα που υπάρχει στα χείλη των συντρόφων του αρχηγού αλλά ουδείς αποτολμά να διατυπώσει είναι: Προς τι η αποκέντρωση; Πρόκειται για πεζή ερώτηση βεβαίως, διότι, πρώτον, δεν αντιλαμβάνονται ότι το κοσμοπολιτικό περιβάλλον της συγκεκριμένης νήσου θα προσδώσει άλλο ύφος στο κόμμα, διώχνοντας την αριστερή μπίχλα, την οποία δεν τη λες και ελκυστική. Κατά δεύτερον λόγο, διαφορετικά παίρνονται οι αποφάσεις γύρω από ένα τραπέζι ή σε έδρανα και διαφορετικά στις ξαπλώστρες. Διότι κάθε απόφαση απαιτεί, για να είναι ευέλικτη, και τη δέουσα χαλαρότητα, που μόνον παρά θίν’ αλός, που λέγαν και κάποιοι γραμματιζούμενοι, μπορείς να επιτύχεις. Άλλωστε ο αρχηγός είχε προϊδεάσει τους συντρόφους του που έχουν παραμείνει στην αίγλη της ταβερνίτσας με τη λαδόκολλα για τις προθέσεις του.

Όταν τους είχε δεξιωθεί στο ιστορικό νησί των Σπετσών, όπου είχαν ληφθεί και κάποιες σπουδαίες αποφάσεις, που και αυτοί που τις αποδέχτηκαν τότε τις έχουν ήδη ξεχάσει. Πέραν αυτών, η συγκεκριμένη μετακόμιση μακριά από την πρωτεύουσα έχει και τα καλά της. Τώρα που απ’ ό,τι λέγεται ο τουρισμός αρχίζει και εγκαταλείπει τα κοσμοπολίτικα ελληνικά νησιά, όπου μπουκιά και γουλιά στοιχίζουν χιλιάρικο, έχουν πέσει οι τιμές των ενοικίων. Επομένως συμφέρει να πληρώνει λιγότερα το κόμμα, του οποίου ο αρχηγός είναι αναγκασμένος, παρά την αριστερή κοινωνική ευαισθησία, να κάνει απολύσεις. Απολύσεις βεβαίως αποκαλούνται παρόμοιες ενέργειες των άλλων. Των αριστερών είναι απλώς εσωτερικές αναδιατάξεις του ανθρώπινου δυναμικού.

Από την άλλη πλευρά, αν κάνει και καμιά γκάφα ο πρόεδρος στην πολιτική που ασκεί, δεν θα κινδυνεύει να του μαζευτεί η αριστερίλα των Εξαρχείων και των άλλων περιοχών κάτω από το μπαλκόνι και να του φωνάζουν συνθήματα του τύπου «παραιτήσου», «πώς κατάντησες έτσι την ομάδα» και διάφορα άλλα εύηχα. Εκεί μόνο καμιά Μπρίτνεϊ Σπίαρς και ο Έλον Μασκ μπορεί να του έλθουν...


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»