Πόλεµος και διπλωµατία...
Γύρω γύρω όλοι
Αφού όλη η δυτική πρωτίστως κοινότητα είναι εναντίον των αραβικών οργανώσεων που επικαλούνται και χρησιμοποιούν την τρομοκρατία, τότε είναι "λογική" η τακτική των μεγάλων να αφήνουν το Ισραήλ να "καθαρίζει" για λογαριασμό τους
Η Μέση Ανατολή είναι και θα παραμένει μια εύφλεκτη περιοχή, διότι δεν έχουν εκλείψει οι παραδοσιακές αιτίες για τις οποίες θεωρείται η νέα παγκόσμια μπαρουταποθήκη. Το ζήτημα είναι πολύπλοκο, αλλά παρ’ όλα αυτά, με απλούς όρους προσέγγισής του, τα πάντα ξεκινούν από το γεγονός ότι ένας λαός έπρεπε να βρει πατρίδα -αυτοί είναι οι Ισραηλινοί- και ένας άλλος αναζητεί αλλά δεν βρίσκει - οι Παλαιστίνιοι.
Ότι οι δεύτεροι δεν πρόκειται να βρουν πατρίδα κατά τον τρόπο που βρήκαν οι πρώτοι είναι ένα θέμα που δεν είναι διατεθειμένος κανείς να εξετάσει. Όπως επίσης κανείς πλέον δεν εξετάζει για ποιο λόγο οι αδελφοί των Παλαιστινίων Άραβες δεν φρόντισαν επί τόσα χρόνια να τους δώσουν αυτοί μία λουρίδα γης, βασιζόμενοι προφανώς στη συλλογιστική ότι το Ισραήλ από τα εδάφη που πήρε οφείλει να αποκαταστήσει τους Παλαιστινίους.
Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι αν τα νέα επεισόδια που έχουν προκληθεί από την απόφαση του Ισραήλ να εξουδετερώσει τους αρχηγούς των παραστρατιωτικών οργανώσεων, που τις θεωρεί τρομοκρατικές -όχι αδίκως-, θα οδηγήσουν σε μία σύρραξη με απρόβλεπτες διαστάσεις. Ειδικώς με την εμπλοκή του Ιράν που ζητάει εκδίκηση για τον πρόσθετο λόγο ότι ο αρχηγός της Χαμάς σκοτώθηκε επί ιρανικού εδάφους. Ένα άλλο ερώτημα είναι αν θα εξαντληθούν όλες οι διπλωματικές προσπάθειες από πλευράς Αμερικής και Ευρώπης για να αποτραπεί ένας πόλεμος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, με τη μέχρι σήμερα εμπειρία, την αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να επιβάλλει την τάξη κάθε φορά που διασαλεύεται. Μια τάξη που θα πρέπει να έχει στόχο πρωτίστως την προστασία του άμαχου πληθυσμού. Συστάσεις περί αυτοσυγκράτησης, απευθυνόμενες προς το Ισραήλ -ειδικώς όταν πλήττεται-, είναι ανεδαφικές. Απευθυνόμενες δε στη Χεζμπολάχ ή στη Χαμάς, είναι το ολιγότερο αστείες.
Έτσι το συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι αφού όλη η δυτική πρωτίστως κοινότητα είναι εναντίον των αραβικών οργανώσεων που επικαλούνται και χρησιμοποιούν την τρομοκρατία, τότε είναι «λογική» η τακτική των μεγάλων να αφήνουν το Ισραήλ να «καθαρίζει» για λογαριασμό τους, αφού είναι και το κράτος με τη βούληση να τα βάλει με όλους του ύποπτους Άραβες. Αν τελικώς θα επιτύχουν η διπλωματία και η πίεση των μεγάλων είναι ένα θέμα που εξαρτάται από τον τρόπο που θα ικανοποιείται τουλάχιστον το γόητρο της κάθε πλευράς.
Πράγμα δύσκολο, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι αρκετές από τις ακραίες ενέργειες είτε από την πλευρά των Ισραηλινών είτε από την πλευρά των Παλαιστινίων θα μπορούσαν να οφείλονται ακόμη και σε σκέτη προβοκάτσια. Το χάσμα ουδέποτε θα γεφυρωθεί όσο οι Παλαιστίνιοι δεν βρίσκουν πατρίδα και όσο οι Ισραηλινοί δεν αισθάνονται ασφαλείς στη δική τους.
Ότι οι δεύτεροι δεν πρόκειται να βρουν πατρίδα κατά τον τρόπο που βρήκαν οι πρώτοι είναι ένα θέμα που δεν είναι διατεθειμένος κανείς να εξετάσει. Όπως επίσης κανείς πλέον δεν εξετάζει για ποιο λόγο οι αδελφοί των Παλαιστινίων Άραβες δεν φρόντισαν επί τόσα χρόνια να τους δώσουν αυτοί μία λουρίδα γης, βασιζόμενοι προφανώς στη συλλογιστική ότι το Ισραήλ από τα εδάφη που πήρε οφείλει να αποκαταστήσει τους Παλαιστινίους.
Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι αν τα νέα επεισόδια που έχουν προκληθεί από την απόφαση του Ισραήλ να εξουδετερώσει τους αρχηγούς των παραστρατιωτικών οργανώσεων, που τις θεωρεί τρομοκρατικές -όχι αδίκως-, θα οδηγήσουν σε μία σύρραξη με απρόβλεπτες διαστάσεις. Ειδικώς με την εμπλοκή του Ιράν που ζητάει εκδίκηση για τον πρόσθετο λόγο ότι ο αρχηγός της Χαμάς σκοτώθηκε επί ιρανικού εδάφους. Ένα άλλο ερώτημα είναι αν θα εξαντληθούν όλες οι διπλωματικές προσπάθειες από πλευράς Αμερικής και Ευρώπης για να αποτραπεί ένας πόλεμος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, με τη μέχρι σήμερα εμπειρία, την αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να επιβάλλει την τάξη κάθε φορά που διασαλεύεται. Μια τάξη που θα πρέπει να έχει στόχο πρωτίστως την προστασία του άμαχου πληθυσμού. Συστάσεις περί αυτοσυγκράτησης, απευθυνόμενες προς το Ισραήλ -ειδικώς όταν πλήττεται-, είναι ανεδαφικές. Απευθυνόμενες δε στη Χεζμπολάχ ή στη Χαμάς, είναι το ολιγότερο αστείες.
Έτσι το συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι αφού όλη η δυτική πρωτίστως κοινότητα είναι εναντίον των αραβικών οργανώσεων που επικαλούνται και χρησιμοποιούν την τρομοκρατία, τότε είναι «λογική» η τακτική των μεγάλων να αφήνουν το Ισραήλ να «καθαρίζει» για λογαριασμό τους, αφού είναι και το κράτος με τη βούληση να τα βάλει με όλους του ύποπτους Άραβες. Αν τελικώς θα επιτύχουν η διπλωματία και η πίεση των μεγάλων είναι ένα θέμα που εξαρτάται από τον τρόπο που θα ικανοποιείται τουλάχιστον το γόητρο της κάθε πλευράς.
Πράγμα δύσκολο, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι αρκετές από τις ακραίες ενέργειες είτε από την πλευρά των Ισραηλινών είτε από την πλευρά των Παλαιστινίων θα μπορούσαν να οφείλονται ακόμη και σε σκέτη προβοκάτσια. Το χάσμα ουδέποτε θα γεφυρωθεί όσο οι Παλαιστίνιοι δεν βρίσκουν πατρίδα και όσο οι Ισραηλινοί δεν αισθάνονται ασφαλείς στη δική τους.
*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»
