Η θερινή µάστιγα

Ένα είναι βέβαιο. Ότι δεν θα απαλλαγούμε από τη μάστιγα των πυρκαγιών, που, χωρίς να είναι προς παρηγορίαν, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Είτε πρόκειται για συνέπεια οδυνηρή των κλιματικών αλλαγών που έχουν συντελεστεί, με ευθύνη και του ανθρώπου, που κατά τα άλλα ο ίδιος πλήττεται, είτε για εμπρησμούς, που και αυτοί τουλάχιστον στη χώρα μας αποτελούν ένα σχεδόν σύνηθες φαινόμενο. Οι τελευταίες πυρκαγιές στη Βορειοανατολική Αττική εμπίπτουν ως γεγονός στο ίδιο προαναφερθέν πλαίσιο των αιτίων που τις προκαλούν.

Το κράτος έδειξε εξαιρετικά αντανακλαστικά, διότι προέχει η προφύλαξη και προστασία των ανθρωπίνων ζωών. Επειδή πάντοτε ο τρόπος αντιμετώπισης μιας φυσικής καταστροφής είναι πρόσφορο πεδίο για αντιπολιτευτική κριτική και επικρίσεις, είναι αναγκαίο να υιοθετηθεί η αρχή της από κοινού και διακομματικώς αντιμετώπισης ενός ζητήματος τόσο μεγάλου που είναι δημοσίου συμφέροντος και ως εκ τούτου υπερβαίνει την απλή διαχείρισή του από μία κυβέρνηση και μόνο.

Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν το ζήτημα των πυρκαϊών επαναλαμβάνεται. Και για να αντιληφθούν όλοι τι εννοούμε, αν, ο μη γένοιτο, εμπλεκόμαστε σε μία σύρραξη για τα εθνικά μας δικαιώματα, θα άρχιζαν άραγε να ερίζουν κάποιοι για ψύλλου πήδημα ή θα υπήρχε η ομοψυχία που επιβάλλει ο κοινός και μοναδικός στόχος; Το πρόβλημα -μια και υποτίθεται ότι διαθέτουμε ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο αεροπορικό σμήνος πυρόσβεσης στον κόσμο- έγκειται στο αν κάποια στιγμή θα εξαλειφθεί το πλαίσιο που ευνοεί -πέραν των περιπτώσεων ενός φυσικού φαινομένου όπως η λεγόμενη ξηρά καταιγίδα και η παρατεταμένη ανομβρία- τις πυρκαϊές.

Παρατηρούμε λόγου χάρη ότι έχει μία δόση φαιδρότητας η διατύπωση στο Σύνταγμα της έννοιας του δάσους και της δασικής έκτασης. Ενώ και η απαγόρευση διαχρονικά στη μεταβολή της χρήσης γης είναι λογικό να ανοίγει την όρεξη σε καταπατητές, στην περίπτωση που ορισμένοι εκ των εμπρησμών αποδίδονται σε αυτούς. Όταν ακόμη το Κτηματολόγιο δεν έχει ολοκληρωθεί εδώ και χρόνια -λαμβανομένων πάντως για να είμαστε δίκαιοι και των δυσχερειών στη σχετική καταγραφή- και επιβραβεύεται επί μισό σχεδόν αιώνα και πλέον η αυθαίρετη δόμηση και «εγκρίνονται» οι παράνομοι οικισμοί, τότε θα συνεχίζονται να καίγονται τα δάση με περισσότερες ανθρώπινες αιτίες παρά από φυσικά φαινόμενα.

Από την άλλη, στο μυαλό του πολίτη παραμένει ασαφές το αποτέλεσμα από τους ελέγχους για το θέμα της αναδάσωσης των καμένων εκτάσεων που έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες, της αποκατάστασης των καμένων δασικών εκτάσεων, των οικοπεδοποιήσεων δασικών εκτάσεων, της αυθαίρετης δόμησης σε καμένες δασικές εκτάσεις και της μη κατεδάφισης αυθαιρέτων που εντοπίζονται σε καμένες εκτάσεις! Ο γράφων ενθυμείται ότι κάποτε ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης είχε εντοπίσει ότι οι δασικές υπηρεσίες δεν γνώριζαν ποιες είναι οι δασικές εκτάσεις!