Ας δούμε μερικές αλήθειες.

Η μία είναι ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας πάσχει. Δεν είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση αλλά το αποτέλεσμα διαχρονικής κρατικής διαχείρισης του συστήματος. Αλήθεια επίσης αποτελεί το ότι δεν είναι μόνο το δικό μας σύστημα δημόσιας Υγείας που αντιμετωπίζει πρόβλημα. Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη η δημόσια Υγεία πάσχει για διαφόρους λόγους ανάλογα με τη χώρα. Πολλοί άλλωστε θα ενθυμούνται ότι ήδη προ πολλών ετών έρχονταν καραβιές Εγγλέζων για να νοσηλευτούν σε Διαβαλκανικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη, μια και στη χώρα τους θα έπρεπε να περιμένουν μήνες για να νοσηλευτούν.

Μια άλλη αλήθεια είναι αυτή που μου έχουν ομολογήσει φίλοι μου, οι οποίοι χρειάστηκε να απευθυνθούν σε δημόσιο νοσοκομείο. Κατενθουσιασμένοι από τις συνθήκες -παρά τις ελλείψεις- και κυρίως από την επιστημοσύνη, ευαισθησία και αυταπάρνηση των γιατρών. Μάλιστα, ένας από αυτούς εξόρκιζε την ιδιωτική Υγεία, αναφέροντας και σχετικό παράδειγμα. Χρειάστηκε να πάει επειγόντως στα εξωτερικά ιατρεία μεγάλου ιδιωτικού νοσοκομείου, συνοδευόμενος από τον γιο του. Θα έκανε κάποιες εξετάσεις. Προειδοποίησε τον γιο του αλλά και γενικώς την οικογένεια ότι ανεξάρτητα από το τι θα έδειχναν οι εξετάσεις, η σύσταση θα ήταν να μείνει μέσα στο νοσοκομείο για να νοσηλευτεί. Όπως και συνέβη, για ευνόητους λόγους.

Ωραία όλα αυτά, αλλά τι πρέπει να γίνει για το ΕΣΥ; Επιστρατεύοντας τη λογική που λέει ότι δουλεύουμε για να ζήσουμε και δεν ζούμε για να δουλεύουμε, το πρόβλημα έχει απλή λύση. Δη δε χρημάτων. Απλά πράγματα. Το κίνητρο δεν είναι η αυτοθυσία κάποιου, επειδή έδωσε όρκο στον Ιπποκράτη. Σε ένα ρεπορτάζ («Βήμα») για το σύστημα Υγείας αναφέρεται ότι υπάρχει κύμα φυγής Ελλήνων γιατρών στην Κύπρο. Και πώς να μην υπάρχει, όταν στην Ελλάδα ένας διευθυντής κλινικής μπορεί να φτάσει στην καλύτερη περίπτωση τις 3.000 ευρώ, ενώ στην Κύπρο σε βάθος 7 ετών θα φτάσει τις 8.000 αρχίζοντας από τις 6.600! Αντίστοιχα και στους απλούς γιατρούς.

Ωραία τα λες, αλλά πού θα βρεθούν τα λεφτά; Όταν μία οικονομία όπως η κυπριακή, που είναι μικρότερη από τη δική μας, μπορεί και δίνει αυτούς τους μισθούς, τότε θα πρέπει να ανατρέξουμε σε συγκεκριμένους λόγους που έχουν να κάνουν με το πώς διαρθρώθηκε ο άλλοτε δραχμοβόρος και νυν ευρωβόρος δημόσιος τομέας σε εμάς. Στην Κύπρο διαρθρώθηκε από τους Άγγλους, με συγκεκριμένες προφανώς ιεραρχήσεις αναγκών, ενώ στην Ελλάδα το Δημόσιο αποτέλεσε διαχρονικά δυνητική δεξαμενή ψηφοφόρων.

Η ψηφιοποίηση υπηρεσιών θα ελαφρύνει το πλεονάζον προσωπικό εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, ώστε να γίνουν και στην Ελλάδα ιεραρχήσεις αναγκών, ενώ και η σταδιακή εγκατάλειψη της επιδοματικής πολιτικής μπορεί να αφήσει δημοσιονομικό χώρο για καλύτερα αμειβόμενους γιατρούς και περισσότερους καθηγητές στην Παιδεία.

Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»