Τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία δεν θυμάμαι ανάλογα περιστατικά να συμβαίνουν στον πολιτικό χώρο. Σαν κι αυτά δηλαδή που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία παραδέρνουν μεταξύ της αναζήτησης αρχηγού και προσδιορισμού στόχων, καθώς οι ιδεολογικές κορόνες αφήνουν αδιάφορο τον κόσμο που παλεύει για τα δικά του προβλήματα.

Πράγματι, για να αναφερθούμε μόνο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δεν υπήρξε κόμμα που να αντιμετώπισε ηγετικό πρόβλημα και οι υποψήφιοί του να μην ήταν σοβαρές προσωπικότητες με μεγάλο πολιτικό διαμέτρημα.

Αντιθέτως, σήμερα βλέπουμε να έχει μικρύνει η πολιτική στόφα των διεκδικητών, που σε άλλες εποχές απλώς θα τους είχαν για γραμματειακή υποστήριξη. Και αν… Και οι σχετικές διαδικασίες ήταν άκρως δημοκρατικές και δεν άφηναν περιθώρια για πολλές ερμηνείες, που υπονομεύουν την έννοια της διαφάνειας.

Αυτό που συμβαίνει στον πέραν της Νέας Δημοκρατίας χώρο είναι ωσάν η παρακμή να βρήκε εκεί πεδίο ανάδειξης μιας εξέλιξης που, ασφαλώς, δεν περιποιεί τιμή για το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.

Προφανώς, δε, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι που αυτές οι αρνητικές εξελίξεις αφορούν συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο. Τα αριστερόστροφα -είτε πραγματικά είτε υποκριτικά- κόμματα τα οποία κυβέρνησαν την Ελλάδα βασίστηκαν σε έναν άκρατο λαϊκισμό - και με το πέρασμα του χρόνου αποκαλύφτηκε η φούσκα των μέτρων που ο λαϊκισμός αυτός προωθούσε.

Όταν η κοινωνία αντελήφθη την απάτη -τότε αλλά και τώρα-, έβαλε στο περιθώριο τα κόμματα αυτά. Τα οποία έμειναν είτε με τους αποτυχημένους πολιτικούς τους είτε με νέους πολιτευτές, οι οποίοι αποδέχονταν να ασχοληθούν με την πολιτική μέσω των αποτυχημένων και παρηκμασμένων κομμάτων.

Επομένως, ποια απαίτηση μπορεί να έχει κανείς για πολιτικές προσωπικότητες ισάξιες με εκείνες του παρελθόντος; Όσο ο αριστερίζων και ο αριστερός χώρος δεν ανανεώνονται σε πρόσωπα, η κοινωνία θα βλέπει απλώς εκεί να διαγκωνίζονται πολιτικές καρικατούρες. Κάτι που ασφαλώς δεν συμβάλλει στη γενικότερη αναβάθμιση του πολιτικού συστήματος, διότι, από την άλλη πλευρά, δεν συνάδει με τη δημοκρατική λειτουργία μιας πολιτείας η μονοπωλιακή επικράτηση, όχι μόνο στην εξουσία αλλά, κυρίως, στη σοβαρή εκπροσώπηση της εγχώριας πολιτικής, ενός μόνο κόμματος.

Οι επικρατούσες συνθήκες στους χώρους στους οποίους ο γράφων αναφέρεται δεν ευνοούν, απ’ ό,τι προσώρας φαίνεται, κάποια εντυπωσιακή εξέλιξη στην ποιότητα προσώπων και πολιτικού λόγου.

Άλλωστε, όπως προαναφέρθηκε, ποιος αξιόλογος θα ήθελε να ασχοληθεί με κόμματα που εξακολουθούν να πορεύονται με όπλο την παραπλάνηση του κόσμου, καθώς το έλλειμμά τους σε συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις ως εναλλακτικών προοπτικών είναι μεγάλο.

Το γενικότερο αυτό κενό στον χώρο της αντιπολίτευσης είναι σοβαρό ως προς τη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού και της πολιτείας γενικότερα. Και δεν φαίνεται να καλύπτεται.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 12/09/2024