Σε κάποιες τελικές φάσεις µπαίνουν τα κόµµατα της αντιπολίτευσης και εννοούµε αυτά που διεκδικούν την αξιωµατική θέση. Η φτώχεια (σε ποσοστά) φέρνει γκρίνια και η τάση και στα δύο αυτά κόµµατα, δηλαδή και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ, είναι η διάψευση της παροιµίας ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Γι΄ αυτό και στην Κουµουνδούρου και στη Χαριλάου Τρικούπη ψάχνουν τον... κούκο!

Σε όλες τις αναµετρήσεις, γενικώς, πάντα έχουν ενδιαφέρον οι µετρήσεις. Για να βγουν για τους ενδιαφερόµενους αισιόδοξα ή απαισιόδοξα συµπεράσµατα. Λ.χ., στο ΠΑΣΟΚ οι υποστηρικτές του κ. Ανδρουλάκη έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν διότι οι µετρήσεις τον βγάζουν όχι µόνο να προηγείται, αλλά και να προβλέπεται ότι αυτός θα αναδειχθεί τελικά αρχηγός του κόµµατος.

Μόνο που στην ερώτηση ποιος θα ήθελαν να εκλεγεί αρχηγός ή να παραµείνει στη θέση του ο Ανδρουλάκης ένα ποσοστό 60% απαντάει «να εκλεγεί άλλος». Εποµένως, τον θέλει για αρχηγό η µειοψηφία του κόµµατος, καθώς η πλειοψηφία φαίνεται να µη θέλει κανέναν από τους υποψηφίους. Αντε, όµως, να βρεις τον κατάλληλο. Μύλος.

Ενδιαφέρον από πλευράς ιστορικής οπτικής έχει και η υποψηφιότητα ∆ιαµαντοπούλου, που φαίνεται ότι δεν προχωράει, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για σοβαρή και έµπειρη -πιο έµπειρη από οποιονδήποτε άλλον- πολιτική προσωπικότητα. Αυτό επιδέχεται διάφορες ερµηνείες, που αφορούν τα σοσιαλιστικά µυστήρια. Η µία εκδοχή είναι ότι οι ΠΑΣΟΚοι τής κρατούν µανιάτικο κάποια φλερτ µε τη Νέα ∆ηµοκρατία. Τα οποία, πάντως, µπορεί να ήταν και δηµοσιογραφικής έµπνευσης.

Μία άλλη εκδοχή είναι ότι στο ΠΑΣΟΚ ενθυµούνται µε νοσταλγία τα χρόνια του Ανδρέα, µε το Περιβόλι τ’ Ουρανού, µε τον Γιαννόπουλο και την Κοκκόλα, το βαθύ κράτος κ.λπ. κ.λπ. και εξορκίζουν τα χρόνια του εκσυγχρονισµού, των οποίων εκπρόσωπος στη µάχη της αρχηγίας είναι η κ. ∆ιαµαντοπούλου. Εδώ έχουµε έναν υποδόριο κοµµατικό διχασµό και όχι φάτσα-κάρτα, όπως συµβαίνει µε το άλλο κόµµα, της ανεµελιάς και του «όσα πάνε κι όσα έρθουν» και του «έχει ο Θεός» - µολονότι δεν ξέρουµε πόσοι από αυτούς πιστεύουν σε Αυτόν.

Εδώ τα µυστήρια έχουν και διασκεδαστικό χαρακτήρα, καθώς εξέλεξαν αρχηγό, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα προκάνει να κάνει παρέλαση, όπως λένε για τους προπονητές συνήθως. Και, ως γνωστόν, η παρέλαση είναι για τις 28 του άλλου µηνός. Μάλιστα, εκεί πιστεύουν ότι τα πράγµατα θα ήταν καλύτερα για το κόµµα αν έµενε στη θέση του το παιδί-θαύµα, όµως αυτό δεν σηµαίνει ότι θέλουν και να επιστρέψει. Σχεδόν όλοι δεν θεωρούν ότι το κόµµα βαδίζει προς νέα διάσπαση ή πολυδιάσπαση, διότι, ως γνωστόν, στην Αριστερά, παλαιόθεν, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Τον χορό του Ζαλόγγου.