Ακούω πολιτικές εκπομπές, δηλαδή πολιτικούς που δίνουν συνέντευξη και αναπτύσσουν τις απόψεις τους. Οι περισσότεροι προέρχονται από τον χώρο της αντιπολίτευσης, κάτι λογικό, αφού τα πολιτικά γεγονότα και οι εξελίξεις τρέχουν στον συγκεκριμένο χώρο.

Όσα λένε για τα κόμματά τους εκφράζουν ασφαλώς μια προσδοκία και μια απαίτηση. Να κυβερνήσουν. Εσάς, εμένα, τη χώρα. Προσπαθώ να αντιληφθώ αυτά που λένε και δεν βγάζω νόημα. Και δεν μιλάω για τους λεκτικούς ελιγμούς που κάνουν προκειμένου να αποφύγουν να πάρουν θέση για τα ιλαροτραγικά συμβάντα μέσα στα κόμματά τους.

Αναφέρομαι, ως πολίτης, στην προσπάθεια που κάνω να αντιληφθώ τι είναι αυτό που προτείνουν, έτσι ώστε όταν ο λαός οψέποτε τους αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας, να ξέρω, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, τι θα κάνουν, πώς θα κυβερνήσουν, ποια μέτρα έχουν στο μυαλό τους, τι σκοπεύουν από τα κακώς κείμενα να αλλάξουν, τι θεωρούν μεταρρύθμιση και πώς θα την πετύχουν και τόσα άλλα που συνιστούν τη διαχείριση της τύχης μιας χώρας και του λαού της!

Αντ’ αυτών που είναι λογικό να περιμένει να ακούσει ο κάθε πολίτης, ακούει μεγαλοστομίες και ιδεολογικά οράματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αοριστολογίες, πληθώρα «θα», έλλειψη ειρμού στη σκέψη -προφανώς διότι δεν υπάρχει κάτι να προτείνουν-, εύκολη κριτική και συνεχείς αναφορές σε ιδεατές καταστάσεις που δεν έχουν σχέση με την πρακτικότητα, το εφικτό, που υπαγορεύουν οι απαιτήσεις μιας πολιτικής. Λόγια, λόγια και μόνο λόγια σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την αποτελεσματικότητα των πράξεων, έτσι όπως την αποτελεσματικότητα αυτή την απαιτούν οι συνεχώς εξελισσόμενες κοινωνίες. Είναι απογοητευτική η προσκόλληση μεγάλης μερίδας του σημερινού πολιτικού προσωπικού σε θεωρητικολογίες, που είναι ένα πολύ καλό «όχημα» για να αποφύγεις να πεις αυτά που θα σε δεσμεύσουν είτε για να μην είσαι υποχρεωμένος να πεις αυτά που δεν γνωρίζεις. Ίσως δε η δεύτερη περίπτωση της ασχετοσύνης να είναι το βασικό κίνητρο για την ακατάσχετη μπουρδολογία και τις ιδεολογικές πομφόλυγες.

Αυτή η εκτεταμένη από ό,τι φαίνεται και από αυτά που ακούμε πραγματικότητα στον πολιτικό χώρο αναδεικνύει ένα μεγάλο κενό. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν, όχι αδίκως, ότι στη Μεταπολίτευση έγινε ανανέωση του πολιτικού προσωπικού.

Σωστό. Μόνο που με την πάροδο των ετών οι αντικαταστάτες των πολιτικών που αποχώρησαν σταδιακά από τον στίβο της πολιτικής, σε αρκετές περιπτώσεις, αν όχι και στην πλειονότητά τους, μόνο ως περαστικοί από το επάγγελμα που επέλεξαν μπορούν να κριθούν. Χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος στο πέρασμά τους, κανένα στοιχειώδες πολιτικό στίγμα, ίσως μόνο μία ζημιά σε εμάς τους υπολοίπους αν είχαμε την ατυχία να μας κυβερνήσουν.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 23/09/2024