Δεν είναι βέβαιο ότι όσοι τουλάχιστον παρακολούθησαν τη συζήτηση μεταξύ των υποψηφίων για την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ έγιναν σοφότεροι. Και αυτό διότι έλειψαν κυρίως οι προτάσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα που απασχολούν σήμερα την ελληνική κοινωνία, ήταν γενικόλογες.

Άλλωστε τίποτε συγκεκριμένο κατατίθεται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Συγκεκριμένα πράγματα ώστε να έχει τη δυνατότητα και η κοινωνία, που θα κληθεί κάποια στιγμή να επιλέξει ποιος θα την κυβερνήσει, να γνωρίζει και τι έχει ακριβώς στο μυαλό του αυτός που θα την κυβερνήσει. Αυτό είναι ένα συνολικό έλλειμμα της σημερινής ευρύτερης αντιπολίτευσης.

Είναι σαφές, τουλάχιστον σε αυτούς που παρακολουθούν τα πολιτικά πράγματα, ότι εκ των υποψηφίων μεγαλύτερη πολιτική εμπειρία απέπνεε η κυρία Διαμαντοπούλου.

Το πλεονέκτημα του κ. Δούκα είναι περίπου συναφές με εκείνο του Στέφανου Κασσελάκη όταν τον ψήφισαν για αρχηγό. Είναι φρέσκος και δεν έχει σχέση με το παρελθόν.

Από την άλλη πλευρά, αν δούμε τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ υπό το πρίσμα προσεχών εξελίξεων, το κόμμα αυτό, όπως και να το κάνουμε, δικαίως προτιμάται ως αξιωματική αντιπολίτευση ή ως εν προοπτική κόμμα για να κυβερνήσει, καθώς η σύγκρισή του γίνεται με την αποτυχημένη «για πρώτη φορά Αριστερά». Παρ’ όλα αυτά έχει ένα βαρύ παρελθόν, που έχει αφήσει διαχρονικά ένα αποτύπωμα στην κοινωνία, η οποία εξαιτίας του αποτυπώματος αυτού ανάγκασε το ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό περιθώριο.

Επομένως ο νέος αρχηγός απαιτείται να ανασύρει το κόμμα και πάλι στην επιφάνεια και σύμμαχός του σε αυτό είναι απλώς η σύγκριση με τον διαλυόμενο ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπλέον, σε όποια ανάμνηση έχει κανείς από το ΠΑΣΟΚ βαραίνει πάντα -και τον νέο αρχηγό- η βαριά σκιά του ιδρυτού του. Μειονέκτημα από πολιτικής σκοπιάς είναι ότι οι επικρατέστεροι τρεις υποψήφιοι δεν είναι και κοινοβουλευτικά στελέχη ώστε αυτά μέχρι τις επόμενες εκλογές να σηκώσουν το βάρος της εκπροσώπησης του κόμματος στο Κοινοβούλιο. Η δι’ αντιπροσώπου φωνή τους δεν είναι πειστική για μία απαιτητική, λόγω των προβλημάτων της, κοινωνία. Ο δρόμος για να αποκτήσει την παλαιά ισχύ του το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή, είναι πολύ μακρύς.

Ειδικώς μάλιστα αν τον χώρο που κάλυπτε τον έχει καλύψει είτε με πολιτικές είτε με πρόσωπα το κόμμα που κυβερνάει σήμερα. Επομένως έχει δύσκολο έργο ο νέος αρχηγός, που εκτός του ότι θα πρέπει να πείσει ότι αποτελεί ο ίδιος εναλλακτική λύση για κυβερνήτης, όταν και αν έλθει εκείνη η ώρα, πρέπει συγχρόνως με συγκεκριμένες πολιτικές να δώσει το στίγμα μιας νέας προοπτικής, που συγχρόνως θα σβήνει από τις μνήμες όσα άφησε πίσω το ΠΑΣΟΚ όταν κυβέρνησε. Και πρόσφατα και παλαιότερα.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26/09/2024