Επικίνδυνοι νοµοθέτες

Θα αναφερθώ, ακόμη μία φορά, στους νόμους και το παράλογο ενίοτε περιεχόμενό τους, κάτι που καθιστά επικίνδυνες για τους λοιπούς πολίτες κάποιες ρυθμίσεις που, υποτίθεται, επιδιώκουν να λάβουν υπόψη τα δικαιώματα ακόμη και των εγκληματιών.

Εν πρώτοις, τους νόμους τούς συντάσσουν άνθρωποι και όχι η τεχνητή νοημοσύνη. Αν κάποιοι νόμοι επιτάσσουν συγκεκριμένη εφαρμογή που μπορεί να είναι, όπως προαναφέρθηκε, παράλογη και άρα επικίνδυνη για εμάς τους υπόλοιπους, αυτό σημαίνει ότι ο νομοθέτης δεν είναι στα καλά του. Άρα, είναι και αυτός επικίνδυνος στο μέτρο που οι νόμοι τους οποίους φτιάχνει επηρεάζουν τις ζωές μας. Αφορμή για να διαθέσει χώρο η στήλη πάλι στον νομικό μας πολιτισμό αποτέλεσε η εξωφρενική περίπτωση αποβρασμάτων που διέπραξαν κλοπή με εξαπάτηση και, τελικώς, αφέθηκαν ελεύθεροι επειδή επέστρεψαν το προϊόν της κατά τα άλλα έμμεσης ληστείας τους!!! Παρεμπιπτόντως και ουδόλως τυχαίο, οι δράστες ήταν Ρομά - για τη στήλη αθίγγανοι και γύφτοι.

Ο συνήγορός τους χρησιμοποίησε απλώς τις προβλέψεις του σχετικού νόμου τον οποίον κάποιος φωστήρας είχε εισηγηθεί και μάλιστα ψηφίστηκε χωρίς να γνωρίζουμε τη συλλογιστική στην οποία βασίστηκε για τη σχετική ρύθμιση! Δεν θα μας εξέπλησσε αν αυτό ήταν μία έμπνευση για την… αποσυμφόρηση των φυλακών!

Η παράνοια της σχετικής ρύθμισης αφορά και το ενδεχόμενο οι αποφυλακιζόμενοι δράστες ανάλογων περιπτώσεων να επαναλάβουν ελεύθεροι τα κατορθώματά τους, δεδομένου ότι δεν μπορείς να έχεις και εμπιστοσύνη στην υποτιθέμενη μεταμέλειά τους. Έτσι συνήθισαν να ζουν, με ληστείες, κλοπές και απάτες. Βάση κάθε νόμου είναι το περί δικαίου αίσθημα, όπως έχουμε επαναλάβει και στο παρελθόν από αυτή τη θέση. Και όταν αναφερόμαστε στην έννοια αυτή περί δικαίου, δεν εννοούμε την πιθανότητα μιας εκδικητικής συμπεριφοράς της κοινωνίας, ακόμη και αν ένα γεγονός θα δικαιολογούσε μία βίαιη αντίδραση.

Επομένως, το ζήτημα είναι να μην προσβάλλει η ίδια η πολιτεία το αίσθημα αυτό της κοινωνίας, η οποία δικαιολογημένα μπορεί να αρχίσει να διερωτάται για τη νομοθετική λογική του κράτους. Η λογική προηγούμενων κυβερνήσεων βασιζόταν είτε σε συγκεκριμένες πολιτικές ή και κομματικές σκοπιμότητες είτε σε μία ελευθεριάζουσα αντίληψη περί οργάνωσης του κράτους και της κοινωνίας, που ευνοεί την ασυδοσία.

Εξού και η χαλάρωση της αυστηρότητας των νόμων, με το υποκριτικό μάλιστα επιχείρημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τα οποία, κατά τα άλλα, θα έπρεπε να στερούνται, τουλάχιστον, οι επικίνδυνοι και αμετανόητοι εγκληματίες. Η επιείκεια εκεί που δεν πρέπει να εφαρμόζεται δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις στους κατ’ επάγγελμα παραβατικούς και κάθε άλλο παρά δρα αποτρεπτικά.

Αντιθέτως, αποτελεί έμμεση εξώθηση στην τέλεση και άλλων αδικημάτων, αφού η κύρωση είναι δυσανάλογα χαμηλή σε σχέση με τη βαρύτητα του τελεσθέντος αδικήματος.