Όχι μόνο δεν σταματούν τα περιστατικά βίας, αλλά εμπλουτίζονται και με περιστατικά φρίκης, αδιανόητα για τον ανθρώπινο νου, που όμως διαπράττονται από ανθρώπους.

Ένα πρόσφατο τέτοιο γεγονός που διαβάσαμε εμβρόντητοι είναι ο βιασμός πεντάχρονου αγοριού από άλλα δύο παιδάκια της ίδιας ηλικίας!!! Ασύλληπτο ως γεγονός. Διότι αυτή καθαυτή η αποτρόπαια πράξη αποκαλύπτει άλλες πραγματικότητες. Λόγου χάριν, τα παιδάκια των πέντε ετών δεν θα ήταν δυνατόν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της φρικώδους ενέργειάς τους. Η ηλικία δεν το επιτρέπει παρά την εξέλιξη που έχουν πλέον τα παιδιά, όπως με άλλη ευκαιρία έχει παρατηρήσει η στήλη.

Επομένως, αυτό που αποκαλύπτεται είναι ότι τα συγκεκριμένα παιδάκια, οι πεντάχρονοι δράστες, μιμήθηκαν κάτι το οποίο είχε πέσει στην αντίληψή τους και το οποίο προφανώς δεν θα μπορούσε το μυαλουδάκι τους να αξιολογήσει.

Με λίγα λόγια, θα έπρεπε να έχουν αντιγράψει κάτι που θα είχε συμβεί μέσα στην οικογένεια στην οποία ζούσαν ή κάποιοι θα τους είχαν πει ή περιγράψει! Αυτή ακριβώς η περίπτωση είναι που αναδεικνύει και την τεράστια ευθύνη γονέων και κηδεμόνων όσον αφορά τα άλλα περιστατικά του αστυνομικού δελτίου με πρωταγωνιστές ανηλίκους. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι, όπως έχουμε ξαναγράψει, η ποινική ευθύνη δεν θα πρέπει να αγγίζει μόνο τους έχοντες αντίληψη των πράξεών τους ανηλίκους και εφήβους, αλλά και τους γονείς των δραστών, που πρέπει να έχουν την επιμέλεια και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους και, αντιθέτως, παραμελούν τις κορυφαίες αυτές υποχρεώσεις τους.

Μπορεί κανείς να αντιτάξει ότι στις επισημάνσεις αυτές υπάρχει μία ισοπεδωτική αντίληψη και ότι δεν είναι έτσι όλες οι οικογένειες. Σωστό. Αλλά εκείνο που παρατηρούμε είναι ότι όσο αυξάνονται τα περιστατικά βίας και φρίκης με πρωταγωνιστές ανηλίκους τόσο αποκαλύπτεται και ο μεγάλος, τελικώς, αριθμός οικογενειακών μονάδων οι οποίες λειτουργούν πλημμελώς και επιπολαίως, με αποτέλεσμα οι γενιές που μεγαλώνουν να έχουν έφεση περισσότερο προς την παραβατικότητα παρά στην προσήλωσή τους σε αξίες, κανόνες και ηθικές συμπεριφορές.

Πώς, άλλωστε, να έχουν μια τέτοια στάση, όταν αυτή απουσιάζει από τα πρότυπά τους, που είναι οι ίδιοι οι γονείς τους; Βρισκόμαστε στην αρχή μιας σταθερής πορείας κοινωνικής παρακμής -όχι μόνο στην Ελλάδα-, που είναι αποτέλεσμα των συνθηκών ζωής οι οποίες έχουν αλλάξει και στην αλλαγή αυτών έχει συμβάλει και η ευημερία που πέτυχε ο άνθρωπος μετά τις καταστροφές που ο ίδιος προκάλεσε. Η παρακμή αυτή επηρεάζει κυρίως το ηθικό κομμάτι της ζωής μας, με αποτέλεσμα η αποκαλούμενη woke ατζέντα και τα πολιτικώς ορθά να αποτελούν έναν υποκριτικό φερετζέ κάτω από τον οποίον καλύπτονται τα αδιανόητα που συμβαίνουν. Αν πεντάχρονα προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις, στην ενηλικίωσή τους τι θα πράττουν; Και τι είδους κοινωνία θα διαμορφώσουν;

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3/10/2024