Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν μαθευτούν τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ λόγω του χρόνου συγγραφής και έκδοσης μιας εφημερίδος. Με το δεδομένο, λοιπόν, αυτό, αναλαμβάνω το ρίσκο μίας πρόβλεψης, ότι δηλαδή ουδεμία έκπληξη θα προκύψει. Διότι, λόγου χάρη, έκπληξη θα ήταν να επανεκλεγόταν ο Γιώργος Παπανδρέου! Μάλλον ρουτίνιασαν και στη Χαριλάου Τρικούπη.

Πάνε εκείνες οι καλές μέρες που ήταν κυβέρνηση και πέφταμε από τα σύννεφα με κάθε απόφασή της. Χαιρόταν η φύση όλη. Και χαιρόταν επί χρόνια. Τόσα όσα είμαστε υποχρεωμένοι, μετά, να βάλουμε τα κεφάλια μέσα. Δεν βαριέσαι. Διότι, εδώ που τα λέμε, περάσαμε ζάχαρη τόσα χρόνια. Και σημασία έχει να θυμάσαι πόσο καιρό τα πέρασες καλά, όχι πόσο καιρό τράβηξες κουπί για να πληρώσεις τα σπασμένα. Κάθε κόμμα θα έπρεπε να αντιστοιχεί και σε κάποιο λογοτεχνικό έργο. Λόγου χάρη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αντιστοιχεί είτε στο «Καλημέρα θλίψη» είτε στο «Μεροκάματο του τρόμου».

Το Κίνημα σε εκείνον τον παραποιημένο μύθο του Αισώπου, ως ανέκδοτο, που βλέπουν τα μυρμήγκια τον τζίτζικα χειμωνιάτικα να κυκλοφορεί με γούνα, αυτοκίνητο κάμπριο και δύο γκόμενες μέσα, οπότε ένα μυρμήγκι, σε απόγνωση, γυρίζει και λέει στο άλλο: Κοίταξε να δεις…Τράβα σ’ αυτόν τον γελοίο Αίσωπο και πες του να πάει να κουρεύεται… Αυτές οι εποχές είναι αλησμόνητες. Γι’ αυτό, άλλωστε, στα χρόνια της κρίσης κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο φωτογραφίες του Ανδρέα με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ που έγραφαν από κάτω: Την εποχή του Ανδρέα δεν καταδεχόμασταν να ψωνίζουμε στις εκπτώσεις. Άλλο θέμα αν, τελικώς, μας ψώνισαν άλλοι και κοντέψαμε να βγάλουμε και την Ακρόπολη στο σφυρί, όπως μας παρότρυναν.

Τώρα, αγκομαχάνε τ’ απομεινάρια του ελληνικού σοσιαλισμού να βγάλουν αρχηγό, που, πάντως, είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να έχει τα χαρίσματα του Μεγάλου και επομένως ούτε λαμπρές μέρες θα γνωρίσει πλέον το κόμμα ούτε εμείς θα τη βγάλουμε ζάχαρη. Ασχέτως αν έπειτα από κάμποσα χρόνια θα χρειαστεί να την πληρώσουμε με ουγκιές χρυσού. Ουδόλως θα μας ένοιαζε. Θα την πληρώσουν άλλοι, διότι η πιθανότητα θα είναι να μην υπάρχουμε, αλλά να έχουμε περάσει τουλάχιστον ζωή χαρισάμενη.

Έπειτα από εμάς ο κατακλυσμός, όπως έλεγε και ο αποκεφαλισθείς Μονάρχης. Αξέχαστα χρόνια, όμως φαίνεται όχι και συγχωρεμένα. Διότι αν ήταν συγχωρεμένα, ούτε στα τάρταρα θα το είχαν γκρεμίσει οι αχάριστοι το Κίνημα ούτε αυτό θα έψαχνε κάθε λίγο και λιγάκι αρχηγό. Χώρια που χάσανε την ευκαιρία να βάλουν σε κανένα άλογο τον μακαρίτη τον Μεγάλο, σαν άλλον Ελ Σιντ, για να νομίζουμε ότι πάλι θα σταματήσουμε να ψωνίζουμε στις εκπτώσεις και το «Massimo Dutti » θα το είχαμε για να ψωνίζει το υπηρετικό προσωπικό.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή