Η πονηρή διαδικασία
Γύρω-γύρω όλοι
Υπό την τυπική μορφή της, η εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη αρχηγών στα κόμματα είναι άκρως δημοκρατική
Μια και έχουμε λοιπόν εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες σε δύο κόμματα -του ενός αργεί λίγο ακόμη-, ας δούμε πώς μία διαβλητή διαδικασία περιβάλλεται με δημοκρατικό μανδύα και όλα μια χαρά.
Υπό την τυπική μορφή της, η εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη αρχηγών στα κόμματα είναι άκρως δημοκρατική. Τοποθετούνται κάλπες και καλούνται πολίτες να ψηφίσουν. Ωραία μέχρι εδώ. Ας δούμε πώς μπορεί αυτή η διαδικασία να φαλκιδευτεί ως προς το αποτέλεσμα που θα προκύψει. Επειδή προσέρχεται στις κάλπες έναντι «πινακίου φακής» να ψηφίσει κάθε καρυδιάς, ιδεολογικής και κομματικής, καρύδι, διαμορφώνονται συνθήκες όχι απλώς αλλοίωσης της ανάδειξης αυτού που θα ήθελαν οι αυθεντικοί ψηφοφόροι και τα στελέχη του κόμματος, αλλά και συνθήκες ώστε άλλα κόμματα, μέσω των δικών τους ψηφοφόρων που τους κατευθύνουν, να κάνουν κυριολεκτικώς πλάκα στο κόμμα το οποίο πάει να βγάλει νέο αρχηγό.
Λόγου χάρη, οι μετρήσεις των εταιρειών δημοσκοπήσεων βγάζουν ως προηγούμενο στις προτιμήσεις των τάδε μεταξύ των παλαιότερων ψηφοφόρων του κόμματος. Έλα όμως που θα πάει να ψηφίσει ένα κάρο κόσμος, που δεν ξέρεις από πού κρατάει η κομματική σκούφια του! Και έτσι να έχεις, κατά την εκλογική διαδικασία, εκπλήξεις που σκοπίμως θα έχουν προκαλέσει -ίσως και κατ’ εντολήν- οι ψηφοφόροι άλλων κομμάτων, οι οποίοι μεταξύ άλλων θεωρούν και καλή πλάκα το να πάνε να ψηφίσουν κατά τρόπο τέτοιο που θα χαλάει αυτό που θα ήθελαν οι αυθεντικοί ψηφοφόροι του κόμματος, το οποίο κάνει αμάν να βγάλει νέο αρχηγό.
Τις παλαιότερες εποχές, που στην πολιτική επικρατούσε περισσότερη λογική και οι πολιτικές προσωπικότητες ήταν περισσότερες από τις σημερινές, για να βγάλει ένα κόμμα νέο αρχηγό, συνερχόταν η Κοινοβουλευτική Ομάδα, που ήταν φυσικό να γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τις ικανότητες του κάθε υποψηφίου. Σε τελευταία ανάλυση, αν δεν αποδεικνυόταν ικανός αρχηγός, τον λόγο θα είχε ο λαός, που στις γενικές εκλογές θα καταψήφιζε και αυτόν και το κόμμα του οποίου ηγούνταν.
Και αν ήθελε κανείς ακόμη πιο ανοικτές διαδικασίες, αυτό θα μπορούσε να εξασφαλιστεί από ένα κομματικό συνέδριο, με συγκεκριμένα μέλη και στελέχη, που θα μπορούσαν να βγάλουν ένα αποτέλεσμα το οποίο δεν θα μπορούσε να αλλοιωθεί από τα κόλπα που θα έκαναν άλλα κόμματα παρεισφρέοντας στην κομματική εκλογική διαδικασία.
Τώρα, στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης τήρησης δημοκρατικών κανόνων, η κάλπη μπορεί να βγάζει άλλ’ αντ’ άλλων, ενώ υπό μία έννοια βλέπουμε ότι μπορεί να συμμετέχουν έμμεσα άλλα κόμματα και να επηρεάζουν τις προτιμήσεις άλλου.
Σε τελευταία ανάλυση, μπορεί να μου πει κανείς: εδώ έχουμε τα δικά μας καθημερινά προβλήματα, νομίζεις ότι ασχολούμαστε με τα κόμματα; Σωστά, αλλά η όλη διαδικασία έχει ενδιαφέρον κουτσομπολίστικο πρωινάδικου. Ειδικώς στις εκλογές του αριστερού κόμματος που μας ευφραίνει την καρδίαν.
Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»