Ενημερώθηκα διαδικτυακά από μία από τις γνωστές πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, που σε πρήζουν με τα πιο ασήμαντα πράγματα, ότι το Σάββατο που μας πέρασε ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών.

Παγκόσμια μπορεί να είναι, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι οι εν Ελλάδι τιμώμενοι τη γιορτάζουν, με τόσο ξύλο που τρώνε από τους μαθητές τους. Μπορεί να μαζεύονται σε καμιά γωνιά και να λένε τον πόνο τους. Χαρούμενοι πάντως δεν είναι αναλογιζόμενοι ότι θα πρέπει να διαβαίνουν το κατώφλι του σχολείου όπου διδάσκουν, ή του πανεπιστημίου, χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει.

Μάλλον, θα βλαστημούν την ώρα και τη στιγμή γιατί είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν το αντίτιμο, ετησίως, για την ασφάλεια ζωής που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν για κάθε ενδεχόμενο, μια και διδάσκουν στην αίθουσα η οποία θα μπορούσε να αποκληθεί και «Ζούγκλα του μαυροπίνακα» - για να θυμηθούμε και την αξέχαστη ταινία με τον Γκλεν Φορντ και τον Σίντνεϊ Πουατιέ!

Είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή το επαγγελματικό σωματείο των εκπαιδευτικών θα ζητήσει από το κράτος να υπαχθούν ασφαλιστικά στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Κυρίως ανθυγιεινά, διότι το να σου δίνουν τα μειράκια σφαλιάρες δεν είναι και ό,τι πιο υγιεινό. Κατά πάσα πιθανότητα θα έλθει και η εποχή που μαζί με το πανεπιστημιακό δίπλωμα ή τον διδακτορικό τίτλο θα απαιτείται, για να έχει ένας μέλλων εκπαιδευτικός αρκετά μόρια για το ΑΣΕΠ, και μαύρη ζώνη στις πολεμικές τέχνες. Ώστε να αντιμετωπίζει όχι μόνο τους τσαμπουκάδες μαθητές αλλά και τους γονείς τους, που καμαρώνουν πλέον για τις επιδόσεις των βλασταριών τους στο ξύλο. Τούτων ούτως εχόντων, νομίζω ότι ο εμπνευστής του παγκόσμιου εορτασμού κάθε επαγγέλματος, εκδήλωσης, αηδίας και διεθνούς κουταμάρας θα έπρεπε να σκεφτεί και την εισαγωγή του εορτασμού των απανταχού δαρμένων.

Λόγου χάρη, να έχουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ξυλοφορτώματος, την Παγκόσμια Ημέρα στον Γύψο, διότι όλο και κάποιος σοβαρός τραυματισμός θα συμβαίνει και θα πρέπει να διατηρείται η ανάμνηση του παθήματός τους στους αναξιοπαθούντες. Για λόγους στοιχειώδους ισότητας με τους νταήδες. Για να επιστρέψουμε πάντως στα εκπαιδευτικά, δεδομένου ότι, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι που δεν πλάκωναν τους δασκάλους τους, «άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο», ενδεχομένως να χρειαστεί στο άμεσο μέλλον αναλόγως των περιστατικών σε βάρος των εκπαιδευτικών μία διαφορετική διαμόρφωση του χώρου των αιθουσών διδασκαλίας.

Παράδειγμα, να υπάρχει σε μία γωνίτσα ένα ριγκ όπου θα διεξάγεται μέρος της καθημερινής διδασκαλίας. Εξυπακούεται ότι στην αίθουσα θα κάθεται σε κάποιο θρανίο και κανένας γιατρός διά παν ενδεχόμενον. Και το νοσοκομειακό απ’ έξω από το σχολειό, όχι στο προαύλιο, διότι κάτι τέτοια τραυματίζουν την παιδική ψυχούλα που είναι κουμπούρας στα γράμματα αλλά σαΐνι στις σφαλιάρες.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9/10/2024