Για όσους παρακολουθούν επισταμένως -μάλλον από βίτσιο παρά από χόμπι- τα πολιτικά πράγματα της χώρας, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ δεν προκαλεί εντύπωση.

Πολλοί άλλωστε ήταν εκείνοι οι οποίοι αξιολογώντας την ετερόκλητη δομή και τον τύπου σημαίας ευκαιρίας κόμμα ήταν βέβαιοι ότι θα ερχόταν η ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν απλώς στο πολιτικό περιθώριο, αλλά με τα όσα θα συνέβαιναν σε αυτόν θα τροφοδοτούσαν για πολύ καιρό επιθεωρησιακά σκετσάκια, που θα έφερναν άφθονο γέλιο.

Αν θέλουμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο μέντορας του τύπου που επέλεξε να προωθήσει για αρχηγό, ο Αλέκος Αλαβάνος, έχει ομολογήσει το μέγα λάθος του.

Είχε αφελώς πιστέψει ότι ένας νέος θα έφερνε και αέρα ανανέωσης στη μουχλιασμένη Αριστερά. Αλλά επέλεξε έναν νέον που μοναδικό του προσόν ήταν -εκτός της ηλικίας του- η αποδοτική δράση του στα δεκαπενταμελή μαθητικά συμβούλια και τις παράνομες καταλήψεις. Θα μου πείτε, η παρανομία είναι στο πετσί της Αριστεράς και υπό μία έννοια θα μπορούσε να θεωρηθεί προσόν.

Ναι, αλλά δεν ζούμε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Το παιδί μάζεψε όσους μπορούσε να μαζέψει, βγήκε στο πεζοδρόμιο σε μια εποχή που όλοι είχαν χάσει τον μπούσουλα και η χώρα ασφυκτιούσε από αυτά που της επέβαλαν με «αντάλλαγμα» το να μη χρεοκοπήσει. Ο αφελής λαός πίστεψε ότι με μπλάνκο, όπως του υποσχόταν το παιδί, θα διαγράφονταν τα χρέη της χώρας, άρα και τα δικά του, καθώς επί δεκαετίες ευωχείτο με ξένα κόλλυβα. Καβάλησε έτσι το παιδί, και το κόμμα του, το λαϊκό κύμα και σε εμάς έκανε κλύσμα. Κόλλησαν και κάποιοι από άλλα κόμματα, που έβλεπαν ότι υπό την κομματική στέγη στην οποία βρίσκονταν δεν είχαν στον ήλιο μοίρα.

Ο ήλιος τού έφεξε πρόσκαιρα, διότι καλό το τουρλουμπούκι, αλλά συνήθως δεν έχει γερά θεμέλια. Κι έτσι το παραμύθι τέλειωσε και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί χειρότερα.

Τώρα, στον συγκεκριμένο χώρο της πολιτικής κωμωδίας, κυριαρχεί η φαιδρότητα. Εξέλεξαν αρχηγό τον οποίον επιχειρούν να καταργήσουν. Η Αστυνομία, από εκεί που κάποιες άλλες εποχές έπαιρνε εντολές να κυνηγήσει τους αριστερούς, τώρα καλείται να τους προστατεύσει από τον εμφύλιό τους. Συνηθισμένοι, θα πείτε, οι αριστεροί στους εμφύλιους. Χάνει το παιδί τη μάνα και η μάνα το παιδί. Και ο επικεφαλής του χορού, ο μέγας κωμωδός, απουσιάζει, αν και βλέπει το πρόσκαιρο δημιούργημά του να αποσυντίθεται, ενώ η κοινωνία το στέλνει στην πυρά. Κάποιοι από κει μέσα τον θεωρούν τον σωτήρα που θα τους αναστήσει. Αλλά πού τολμάει να εμφανιστεί, ενώ οι λαϊκές φάπες είναι έτοιμες για νέο γύρο ξεφτίλας; Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16/10/2024