Το δάκρυ του Εύζωνα
Γύρω γύρω όλοι
Σε μία εποχή που οι ηθικές αξίες έχουν υποχωρήσει στο όνομα του ατομικού συμφέροντος και της μεγίστης ωφέλειας με τη μικρότερη προσπάθεια, ορισμένες εκδηλώσεις και συμβάντα, έρχονται να υπενθυμίσουν ότι στις κοινωνίες υπάρχουν και υγιή κύτταρα
Σε μία εποχή που οι ηθικές αξίες έχουν υποχωρήσει στο όνομα του ατομικού συμφέροντος και της μεγίστης ωφέλειας με τη μικρότερη προσπάθεια, ορισμένες εκδηλώσεις και συμβάντα, που από τους προοδευτικάριους θεωρούνται παρωχημένα και οπισθοδρόμηση, έρχονται να υπενθυμίσουν ότι στις κοινωνίες υπάρχουν και υγιή κύτταρα. Και ότι δεν είναι όλα τα κύτταρά της σάπια.
Παράδειγμα ο Εύζωνας και το δάκρυ της συγκίνησης που κύλησε από τα μάτια του παρακολουθώντας την παρέλαση που συμβόλιζε την αποφασιστικότητα της ελληνικής φυλής κάθε φορά που χρειάζεται να υπερασπιστεί τα άγια χώματα αυτής της πατρίδας. Είναι οι λίγες δυστυχώς στιγμές ενότητας τις οποίες επαναφέρουν στη μνήμη κάτι τέτοιες εθνικές εορτές.
Γιατί, κατά τα άλλα, ένας λαός προικισμένος αλλά ατίθασος είναι φυσικό να βγάζει από τα σπλάχνα του ταγούς που τον κατευθύνουν πολλές φορές προς την εθνική διχόνοια, αν η διάσπαση της ενότητας και της εθνικής συνοχής εξυπηρετεί τα πολιτικά μικροσυμφέροντά τους.
Όμως εκτός από τις εγγενείς αυτές αιτίες, που προφανώς είναι στο DNA αυτού του λαού, η δήθεν προοδευτική αντίληψη που ενστερνίζεται τα καλά της παγκοσμιοποίησης έχει οδηγήσει ορισμένους -κυρίως της αριστερής ιδεολογίας- στην υιοθέτηση της ισοπεδωτικής εξίσωσης στις σχέσεις των λαών και των κρατών. Και αντιστοίχως στην άμβλυνση των εθνικών συνειδήσεων, με καταγγελτική μάλιστα ρητορεία ως ακροδεξιών όσων τολμούν να μιλούν για εθνική συνείδηση, για εθνικά ιδεώδη και αρχές. Και βεβαίως πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανοησία διεθνώς αυτό που είπε ένας Άγγλος συγγραφέας με αρκετά τσιτάτα, ότι ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων, καθώς ο ανόητος εξισώνει με απατεώνες όσους τρέφουν αισθήματα αγάπης και αφοσίωσης στην πατρίδα τους. Και κατά την άποψη του συγγραφέα αυτού και δυστυχώς και πολλών άλλων, ο Εύζωνας που έκλαψε από συγκίνηση μπροστά στην ελληνική σημαία είναι απατεώνας!
Τέτοιες απόψεις, που εξυψώνουν την άμβλυνση της εθνικής συνείδησης, ισούνται με την αντίληψη του «μπάτε σκύλοι αλέστε…». Αυτές ακριβώς τις αντιλήψεις είχαν και οι δωσίλογοι που προφανώς θεωρούσαν τον πατριωτισμό όσων ανέβαιναν στα βουνά για να πολεμήσουν τους επιβουλευόμενους την εθνική ανεξαρτησία ως καταφύγιο των απατεώνων.
Κατ’ επέκταση θα ήταν επωφελές για την Ελλάδα αν τη μισή Μακεδονία και Θράκη την κατείχαν οι Βούλγαροι, με την υπόλοιπη Ελλάδα διαμοιρασμένη ανάμεσα σε Ιταλούς και Γερμανούς. Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, που θεωρείται πατέρας της Δημοκρατίας, σε μία ανάλυσή του περί εθνικισμού προσδιορίζει σαφώς την έννοιά του, την οποία σκοπίμως έχουν διαστρεβλώσει «δημοκράτες» καταλογίζοντάς τη σε ακροδεξιές και μόνο πεποιθήσεις. Η έννοια του εθνικισμού κατά τον Παπαναστασίου είναι η προσπάθεια επιβολής του έθνους εντός των ορίων του και συγχρόνως αποτελεί αντίδραση κατά ξένης επιβουλής! Τι δεν καταλαβαίνουν οι οπαδοί τού «όλα να γίνουν χυλός»;
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 31/10/2024
Παράδειγμα ο Εύζωνας και το δάκρυ της συγκίνησης που κύλησε από τα μάτια του παρακολουθώντας την παρέλαση που συμβόλιζε την αποφασιστικότητα της ελληνικής φυλής κάθε φορά που χρειάζεται να υπερασπιστεί τα άγια χώματα αυτής της πατρίδας. Είναι οι λίγες δυστυχώς στιγμές ενότητας τις οποίες επαναφέρουν στη μνήμη κάτι τέτοιες εθνικές εορτές.
Γιατί, κατά τα άλλα, ένας λαός προικισμένος αλλά ατίθασος είναι φυσικό να βγάζει από τα σπλάχνα του ταγούς που τον κατευθύνουν πολλές φορές προς την εθνική διχόνοια, αν η διάσπαση της ενότητας και της εθνικής συνοχής εξυπηρετεί τα πολιτικά μικροσυμφέροντά τους.
Όμως εκτός από τις εγγενείς αυτές αιτίες, που προφανώς είναι στο DNA αυτού του λαού, η δήθεν προοδευτική αντίληψη που ενστερνίζεται τα καλά της παγκοσμιοποίησης έχει οδηγήσει ορισμένους -κυρίως της αριστερής ιδεολογίας- στην υιοθέτηση της ισοπεδωτικής εξίσωσης στις σχέσεις των λαών και των κρατών. Και αντιστοίχως στην άμβλυνση των εθνικών συνειδήσεων, με καταγγελτική μάλιστα ρητορεία ως ακροδεξιών όσων τολμούν να μιλούν για εθνική συνείδηση, για εθνικά ιδεώδη και αρχές. Και βεβαίως πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανοησία διεθνώς αυτό που είπε ένας Άγγλος συγγραφέας με αρκετά τσιτάτα, ότι ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων, καθώς ο ανόητος εξισώνει με απατεώνες όσους τρέφουν αισθήματα αγάπης και αφοσίωσης στην πατρίδα τους. Και κατά την άποψη του συγγραφέα αυτού και δυστυχώς και πολλών άλλων, ο Εύζωνας που έκλαψε από συγκίνηση μπροστά στην ελληνική σημαία είναι απατεώνας!
Τέτοιες απόψεις, που εξυψώνουν την άμβλυνση της εθνικής συνείδησης, ισούνται με την αντίληψη του «μπάτε σκύλοι αλέστε…». Αυτές ακριβώς τις αντιλήψεις είχαν και οι δωσίλογοι που προφανώς θεωρούσαν τον πατριωτισμό όσων ανέβαιναν στα βουνά για να πολεμήσουν τους επιβουλευόμενους την εθνική ανεξαρτησία ως καταφύγιο των απατεώνων.
Κατ’ επέκταση θα ήταν επωφελές για την Ελλάδα αν τη μισή Μακεδονία και Θράκη την κατείχαν οι Βούλγαροι, με την υπόλοιπη Ελλάδα διαμοιρασμένη ανάμεσα σε Ιταλούς και Γερμανούς. Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, που θεωρείται πατέρας της Δημοκρατίας, σε μία ανάλυσή του περί εθνικισμού προσδιορίζει σαφώς την έννοιά του, την οποία σκοπίμως έχουν διαστρεβλώσει «δημοκράτες» καταλογίζοντάς τη σε ακροδεξιές και μόνο πεποιθήσεις. Η έννοια του εθνικισμού κατά τον Παπαναστασίου είναι η προσπάθεια επιβολής του έθνους εντός των ορίων του και συγχρόνως αποτελεί αντίδραση κατά ξένης επιβουλής! Τι δεν καταλαβαίνουν οι οπαδοί τού «όλα να γίνουν χυλός»;
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 31/10/2024