Κοµµατικές αστειότητες

Πολλοί ασφαλώς διερωτηθήκαμε αν αυτή η εκλογική διαδικασία που έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ αφορούσε την ανάδειξη συνέδρων ή επρόκειτο για... φοιτητικές εκλογές. Και η απορία προκαλούνταν από το γεγονός ότι στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων κάθε πλευρά έδινε τα δικά της αποτελέσματα, όπως στις φοιτητικές εκλογές κάθε παράταξη προέβαλλε ότι ήταν νικήτρια, ασχέτως αν επί δεκαετίες ολόκληρες τα επίσημα αποτελέσματα έβγαζαν -και βγάζουν- νικητή την παράταξη που πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία.

Η δεύτερη απορία που διατυπώνεται είναι μέχρι πού θα φτάσει ο κατήφορος του κόμματος που κυβέρνησε την Ελλάδα. Διότι εκτός από το ότι τελικώς κανείς δεν ξέρει ποιος έβγαλε τους περισσότερους συνέ δρους -γιατί ποιος πιστεύει τους αριστερούς Μινχάουζεν;-, μόνο ξύλο που δεν έπαιξαν στις διάφορες τοπικές κάλπες. Και εκτός αυτού, οι κατηγορίες για νοθεία έδιναν και έπαιρναν από κάθε πλευρά. Βεβαίως, γνωρίζοντας το παρελθόν του κόμματος αυτού με τα παραδικαστικά κυκλώματα, όσο ήταν στα πράγματα, τις συκοφαντίες πολιτικών αντιπάλων και τις κουκούλες ψευδομαρτύρων, κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται για το τι είδους και πόσες ίντριγκες θα εφαρμόσθηκαν προκειμένου η μία πλευρά να επιβληθεί στην άλλη. Δεν ξέρουμε ποιος τελικά θα αναδειχθεί από το συνέδριο πρόεδρος στο κόμμα αυτό. Φανταζόμαστε πάντως ότι θα πρέπει να αντιλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει απομείνει ότι η απαξίωσή του στην κοινωνία, όπως και κάθε αριστερής εκπροσώπησης, μεγεθύνεται από όσα ευτράπελα συμβαίνουν σε τακτική βάση στο συγκεκριμένο κόμμα. Διότι όπως είναι γνωστόν, μπορείς να ξεγελάσεις κάποιον μία φορά, ίσως και περισσότερες, αλλά δεν είναι δυνατόν να τους κοροϊδεύεις όλους διαρκώς. Το αποδεικνύουν τα δραματικά δημοσκοπικά ποσοστά που καταγράφει πλέον καθετί το αριστερό.

Τελικώς, μόνο κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον έχουν για την ελληνική κοινωνία τα όσα συμβαίνουν στον διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό λόγω, κυρίως, της lifestyle παρουσίας Κασσελάκη, που έφερε «νέο αέρα» στο κόμμα. Λίγο κοσμοπολίτικο, λίγο νυκτερινής ψυχαγωγικής αύρας, εν πάση περιπτώσει λίγο από τον αέρα που έλειπε από τους δυσκοίλιους αριστερούς. Με αυτή την έννοια, ίσως, και το ΚΚΕ θέλει τον Κασσελάκη του. Πού θα καταλήξουν όλ’ αυτά προφανώς και λίγο ενδιαφέρει, διότι δεν έχουν κάποια επι δραστική πολιτική σημασία. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Τρόπος τού λέγειν. Όχι εμείς, αλλά οι ολίγον κομμουνιστές, με ολίγον από καπιταλισμό και μπόλικο λαϊκισμό.

Αυτά όμως όλα καλό είναι να τα έχει υπ’ όψιν της η ελληνική κοινωνία που είναι και ο ξενοδόχος και ορισμένες φορές απερίσκεπτα δίνει υπόσταση σε αυτούς που δεν θα έπρεπε να έχουν. Κυρίως, διότι πληρώνει η ίδια στο τέλος τον λογαριασμό. Αλλά στην πολιτική, θα μου πείτε, έτσι συνήθως γίνεται, γι’ αυτό και στην ελληνική γλώσσα υπάρχει μία λέξη που δεν τη βρίσκεις σε καμία άλλη: κοψοχέρης.