Aν αξιολογήσουµε ότι στις έρευνες της κοινής γνώµης οι µετέχοντες και ερωτώµενοι απαντούν σοβαρά και όχι µε αµφισηµία, τότε αναλύοντας δύο από τις τελευταίες δηµοσκοπήσεις θα διαπιστώσουµε ότι υπάρχει ένα σαφές έλλειµµα στο πολιτικό σύστηµα και µία έκδηλη αµηχανία στην κοινωνία.

Όσον αφορά το έλλειµµα, αυτό είναι ορατό και στον τελευταίο πολίτη, καθώς αν εξαιρέσει κάποιος τη στιβαρή παρουσία στην πολιτική του κυβερνώντος κόµµατος που διατηρεί τη συνοχή, παρά τις όποιες ενδοκοµµατικές µεµψιµοιρίες, στο υπόλοιπο πολιτικό σύστηµα η κατάσταση είναι λίγο σκορποχώρι. Κανένα κόµµα δεν µπορεί να επιτύχει αξιόλογα ποσοστά. Οι δυνάµεις είναι κατεσπαρµένες. Εχουµε δύο αξιωµατικές αντιπολιτεύσεις! Μία που φέρει τον τίτλο τυπικώς αλλά συνεχώς καταρρέει και µία άλλη που έχει ξεπεράσει σε ποσοστό το τυπικά ευρισκόµενο στη θέση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης κόµµα.

Αυτές οι πολιτικές συνθήκες είναι φυσικό να αποσυντονίζουν και την κοινωνία. Πάνω από τους µισούς πολίτες (53% για την ακρίβεια) είναι δυσαρεστηµένοι µεν µε την κυβέρνηση, ενώ 63% δηλώνουν ότι η χώρα είναι σε λάθος κατεύθυνση, αλλά παρ’ όλ’ αυτά εµπιστεύονται πλειοψηφικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ οι µισοί της κοινωνίας δεν βλέπουν αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Απάντηση που δείχνει λαϊκή εµπιστοσύνη στη Ν.∆., έστω και αν 44% θεωρούν ότι η κατάστασή τους θα χειροτερεύσει. Αυτό σηµαίνει ότι οι πολίτες είναι πλήρως απογοητευµένοι από όλα τ’ άλλα κόµµατα, καθώς όταν η κοινωνία δεν βλέπει αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις σηµαίνει ότι άµεσα αποδοκιµάζει όλα τα κόµµατα που βρίσκονται αριστερά και δεξιά της Ν.∆. Ολα αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι αφού τα άλλα κόµµατα και οι αρχηγοί τους δεν µπορούν να αντιστρέψουν τη σηµερινή εικόνα τους, στο χέρι του σηµερινού πρωθυπουργού, των συνεργατών του και συνολικά του κόµµατος είναι να δώσουν την εικόνα στους πολίτες ότι µπορούν να τους εµπιστευθούν και πάλι, συντηρώντας συγχρόνως την αναξιοπιστία των άλλων πολιτικών αντιπάλων.

Το πώς µπορεί να επιτευχθεί αυτό είναι θέµα αξιολόγησης του κυβερνητικού παρελθόντος, απώτερου και πρόσφατου, ώστε να εντοπιστούν λάθη και το τι έχει απογοητεύσει τους πολίτες, ώστε τα λάθη αυτά ή οι ελλείψεις να µην επαναληφθούν ή συντηρηθούν. Προφανώς υπάρχει κάποιος λόγος προς διερεύνηση που ένα 13% των ψηφοφόρων της Νέας ∆ηµοκρατίας πηγαίνει προς δεξιά κόµµατα και ένα 4% προς το ΠΑΣΟΚ! Ασφαλώς οι απαιτήσεις της κοινωνίας -όλων των κοινωνιών απανταχού της γης- είναι περισσότερες από τις δυνατότητες που έχουν τα κράτη. Και που τις δυνατότητες αυτές καµία κοινωνία δεν τις αξιολογεί, όταν µάλιστα φορολογείται για υπηρεσίες που πρέπει να της παρέχει το κράτος. Ειδικώς στη χώρα µας, µε ευθύνη των πολιτικών, διαχρονικά έχει καλλιεργηθεί η δυσπιστία των πολιτών προς αυτούς.

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή