Αναγκάζομαι να επανέλθω στο γεγονός του Μαραθωνίου, καθώς πληροφορήθηκα τυχαίως το εξής πρωτοφανές: Παρακολουθώντας στη Μεσογείων και θαυμάζοντας όλους όσοι μετείχαν σε αυτόν τον επίπονο όσο και συμβολικό αγώνα δρόμου, διαπίστωσα ότι πολλοί από αυτούς που έτρεχαν φορούσαν μία... ροζ αθλητική φανέλα.

Και τυχαίως με πληροφόρησαν ότι οι διοργανωτές έδωσαν στους συμμετέχοντες τη φανέλα αυτή με το ροζ χρώμα, προφανώς, στο όνομα της λεγόμενης woke κουλτούρας, που «εγκαταστάθηκε» και στη χώρα μας και μάλιστα με τη λογική «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω».

Ασφαλώς και δεν τη φόρεσαν όλοι τη φανέλα, αλλά αυτοί που ήθελαν να δείξουν ότι συμμερίζονται αυτού του είδους την «ισότητα» και άλλοι που ενδεχομένως πίστεψαν ότι ήταν υποχρεωτικό να τη φορέσουν. Το δίδαγμα όμως είναι άλλο. Πως παρά το γεγονός ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο άλλο άκρο, επειδή το επέβαλε μία μειοψηφική κοινότητα με ιδιαιτερότητες αλλά δυναμική τόση ώστε να προκαλέσει ενοχές στους υπόλοιπους, εντούτοις εξακολουθούν κάποιοι με αρμοδιότητες, προφανώς, να επιβάλουν αυτό που αποδοκιμάζει η συντριπτική πλειονότητα.

Δηλαδή την προβολή με κάθε τρόπο της στήριξης της διαφορετικότητας, που μπορεί και πρέπει να είναι σεβαστή, αλλά δεν χρειάζεται να προπαγανδίζεται τόσο προκλητικά, κυριολεκτικώς, στα μούτρα των υπολοίπων.

Το έχουμε καταλάβει ότι πρέπει να δείχνουμε ανοχή και σεβασμό απέναντι στον άλλον συνάνθρωπό μας, αλλά δεν είναι ανάγκη να μας βάζει στη μούρη να μυρίσουμε και το κομπινεζόν του!!! Διότι τέτοια σημειολογία έχουν οι διάφορες εκδηλώσεις της woke κουλτούρας, όσο και διακριτικές να είναι. Θα πρέπει να αναλύουμε τα συμβαίνοντα στον εξωτερικό μας περίγυρο, με τελευταίο αυτό στην Αμερική με την επικράτηση του Τραμπ.

Εστάλη συγκεκριμένο μήνυμα με τη νίκη του. Και ένας από τους λόγους αυτής της νίκης ήταν και η αντίδραση στη συνεχή και με στεντόρεια φωνή προπαγάνδα ανάδειξης της διαφορετικότητας, σε σημείο ώστε η τελευταία να αντικαθιστά σε βιολογικό επίπεδο την εκ της φύσεως -και επί αιώνες ολόκληρους αποδεκτή από τις κοινωνίεςκανονικότητα.

Τελικώς, η υπερέκθεση και η προβολή στον υπέρτατο βαθμό της ανάγκης για εξίσωση και ανοχή προς συγκεκριμένες μειοψηφικές ομάδες βλάπτουν όσους αφορά η ανάγκη αυτή να γίνουν αποδέκτες ανοχής. Σε τελευταία ανάλυση, είναι θέμα επιλογής του καθενός με βάση την ενσυναίσθησή του (τι γελοία λέξη) και του πολιτιστικού του επιπέδου και όχι θέμα επιβολής, με αναγκαστικό τρόπο, της συγκεκριμένης συμπεριφοράς.

Στη χώρα της υπερβολής, που είναι η Ελλάδα, αυτή η υπερβολή σε εκδηλώσεις επιδιώκει να εξισορροπήσει την καθυστέρηση με την οποία προσαρμοζόμαστε σε ορισμένες εξελίξεις ή μόδες εξ Εσπερίας. Αλλά, όπως λένε και οι Γάλλοι, οι τρελοί εφευρίσκουν τη μόδα και οι συνετοί την ακολουθούν!!!

*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»