Ένα ερώτημα που διατυπώνεται από τους σκεπτόμενους, τουλάχιστον, είναι αν ορισμένοι πολιτικοί έχουν συναίσθηση αυτών που λένε και που άμεσα ή έμμεσα τους αφορούν. Και που δεν θα έπρεπε να τα λένε, γιατί απλώς εκτίθενται από το ίδιο τους το παρελθόν. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα από τη δημοσιογραφική εμπειρία τόσων ετών και τη συναναστροφή με πολιτικούς -με πολλούς από τους οποίους διατηρώ, όπως και άλλοι συνάδελφοι, φιλική σχέση- ότι είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες πριν μπουν στην πολιτική και διαφορετικοί όταν ασχολούνται επαγγελματικά με αυτή.

Άκουγα τις προάλλες στο ραδιόφωνο συνεντευξιαζόμενο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ρωτήθηκε για όσα συμβαίνουν στο κόμμα του. Πριν απαντήσω, είπε, θέλω να κάνω μία παρατήρηση. Ασχολούμαστε με διάφορα και όχι με το μείζον, που είναι η τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ, που δείχνει ότι μεταξύ 35 χωρών η Ελλάδα είναι τρίτη από το τέλος στο ύψος των μισθών και καλύτερη από το Μεξικό και την Κολομβία.

Τι ψέλλισε ο τιτανοτεράστιος, όπως έλεγε και κάποια ψυχή. Λέγοντας αυτά, εκπροσωπούσε ένα κόμμα που αφάνισε τη μεσαία τάξη, έκοψε -ας μην επαναλάβω πόσες φορές, διότι γίνεται και γραφικό- τις συντάξεις (οι οποίες αυξήθηκαν από την κυβέρνηση που αντικατέστησε τον ΣΥΡΙΖΑ) και υποσχόταν συνεχώς αύξηση του κατώτατου μισθού, τον οποίον αύξησε σταδιακά και σε επίπεδα υψηλότερα από αυτά που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ η σημερινή κυβέρνηση. Να μιλήσουμε για χιλιοειπωμένα πράγματα όπως το κλείσιμο των τραπεζών, οι ουρές σε αυτές για μερικά ευρώ την ημέρα και βεβαίως για το επαχθέστερο μνημόνιο που η κυβέρνηση εκείνη υπέγραψε, σε αντίθεση με όσα ο τότε αρχηγός και αριστερός πρωθυπουργός έλεγε περί κατάργησης των μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο;

Κουραστικές πράγματι οι υπενθυμίσεις, που υπήρξαν πάντως η αιτία για να κατεβάσει το κόμμα αυτό ο κόσμος στα ποσοστά που είναι σήμερα και κυρίως η λαϊκή αυτή καταδίκη να οδηγήσει το κόμμα αυτό της Αριστεράς σε διάλυση.

Δεν ξέρω αν είναι απλώς εξοργιστικά αυτά που λέγονται στην πολιτική από ορισμένους που προφανώς πιστεύουν ότι η κοινωνία δεν έχει μνημονικό. Ή, από την άλλη πλευρά, έχουν απλώς το ακαταλόγιστο, επειδή αφελώς και κακώς πιστεύουν ότι η πολιτική είναι ένα επαγγελματικό πεδίο-χωνευτήρι, όπου εκεί χωράνε όλοι και όπου μπορεί να λέγονται του κόσμου οι ανοησίες προς τους λαούς και μάλιστα ατιμωρητί!

Η ουσία όμως όσον αφορά τέτοιες αφέλειες βρίσκεται αλλού. Στο γεγονός ότι όσοι στην πολιτική συμπεριφέρονται έτσι αστόχαστα εκθέτουν την ίδια την πολιτική και τους πολιτικούς, τους οποίους η κοινή γνώμη, καλώς ή κακώς, τους «τσουβαλιάζει» όλους. Και μια τέτοια απαξίωση του κοινοβουλευτισμού ξέρουμε πού οδηγεί…