Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες εκείνα που απασχολούν και τις κυβερνήσεις και τα κόμματα και την Αστυνομία και τα ΜΜΕ είναι ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου και η περιβόητη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία - ως υπομνηστική διαμαρτυρία του ρόλου που η τότε ηγεσία των ΗΠΑ είχε παίξει και στη στήριξη της δικτατορίας αλλά και στο μετέπειτα δράμα της Κύπρου.

Οι εκδηλώσεις αυτές θα έπρεπε να είχαν τα στοιχεία της εθνικής συλλογικότητας και συνοχής. Όμως, χρόνια τώρα, τον ρόλο του «οικοδεσπότη» επιδιώκει να μονοπωλεί η Αριστερά. Το επέτυχε. Γιατί; Διότι ήταν πρόσφορο το κλίμα αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας και οι παράλογες ενοχές της λεγόμενης Δεξιάς συντέλεσαν -ίσως και αποφασιστικά- ώστε πολλοί να λησμονήσουν ότι δεν είχαν συλληφθεί από τους πραξικοπηματίες μόνο οι ηγέτες της Αριστεράς και ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά και ο Κανελλόπουλος και ο Ράλλης. Έστω... Το πώς έχει εκφυλισθεί ο εορτασμός της 17ης Νοεμβρίου -ημερομηνία που καπηλεύτηκαν, και άρα απαξίωσαν, ακόμη και οι τρομοκράτες-, όλοι το γνωρίζουμε. Και το πώς εξελίσσεται η περιβόητη πορεία διαμαρτυρίας όλοι το γνωρίζουμε. Στο παρελθόν το γνώριζαν καλύτερα απ’ όλους οι κουκουλοφόροι... Το ερώτημα σήμερα είναι αν με τα χρόνια αυτό το εθνικό μνημόσυνο εκπληρώνει τον σκοπό που θα έπρεπε.

Έτσι, αν θέλαμε πράγματι να τιμάμε μία επέτειο που υπήρξε η αφετηρία -όχι η αφορμή και ο λόγος- για την κατάρρευση της δικτατορίας, θα έπρεπε να συμβάλλαμε όλοι στη διεύρυνση της δημοκρατίας, την οποία τώρα απολαμβάνουμε ως «αυτονόητο καθεστώς», και το οποίο δεν είναι, όπως αποδείχτηκε πριν από 39 χρόνια. Διότι, μπορεί η δημοκρατία στη χώρα μας να είναι θεμελιωμένη ως προς τις βασικές αρχές της, δηλαδή την αφοσίωση των Ενόπλων Δυνάμεων στα εθνικά τους καθήκοντα και μόνο, την απρόσκοπτη μέσω ελεύθερων και τίμιων εκλογών εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, τη δημοκρατική λειτουργία των δικαστηρίων κ.λπ. κ.λπ., όμως, υπάρχουν πολλά γεγονότα που, αντί να τη βαθαίνουν, τη ρηχαίνουν:
  • Η καταδυνάστευση της πλειοψηφίας από δυναμικές και βίαιες μειοψηφίες, χωρίς το κράτος να πράττει το αυτονόητο. Πρόσφατα ο πρωθυπουργός μίλησε για την τυραννία των μειοψηφιών.
  • Η έκταση της παραοικονομίας που ισοπεδώνει, ουσιαστικά, την αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, αφού κάποιοι «ξύπνιοι» διαφεύγουν τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος.
  • Ο κατευθυνόμενος από τα κόμματα συνδικαλισμός που επιμένει στην υπαγόρευση κομματικών πολιτικών αντί της προώθησης των θεμιτών και ρεαλιστικών αιτημάτων των εργαζομένων.
  • Η άρνηση της εκάστοτε αντιπολίτευσης να υπερβεί τα όρια του στενού κομματικού οφέλους και να συνδράμει μία κυβέρνηση στην εξεύρεση λύσεων βάθους για τα προβλήματα που ακόμη ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία.

Με δεδομένα όλα αυτά, το Πολυτεχνείο μάς μάρανε...


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»