Αν εξαιρέσει κανείς τη θεατρική οπτική αυτών που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και τα συμπαρομαρτούντα του -δηλαδή ό,τι έχει μείνει από αυτόν, τους «ομπρελίστας» που έκαναν τη δική τους επανάσταση και είναι στα αζήτητα και το αριστεροδεξιό κόμμα που έχει δημιουργηθεί-, κανένα πολιτικό ενδιαφέρον δεν έχουν οι εξελίξεις στον αριστερό χώρο. Πρόεδρος εξελέγη το μη χείρον βέλτιστον. Ο σαματατζής κρατάει τις δυνάμεις του, προειδοποιώντας ότι τα όσα λέει είναι ο μισός ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ομογενής ψάχνει βουλευτές και χώρο. Και ο Σεφερλής έχει υλικό για το επόμενο καλοκαίρι και το υπαίθριο θέατρό του. Ας δούμε ποια απήχηση μπορεί να έχουν όλα αυτά στο πολιτικό σκηνικό και τις ενδεχόμενες εξελίξεις σε αυτό. Καμία απολύτως.

Διότι τα κομμάτια που προαναφέραμε αλλά και όσα άλλα δημιουργήθηκαν από το σώμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το κόμμα Λαφαζάνη και η Πλεύση Ελευθερίας, κουβαλάνε μαζί τους, ό,τι και αν κάνουν, ένα παρελθόν που τους στοιχειώνει. Ένα παρελθόν που όλοι αυτοί μεν προσποιούνται ότι το αγνοούν, αλλά το κακό γι’ αυτούς είναι ότι ο κόσμος δεν το ξεχνάει. Και υπ’ αυτήν την έννοια, τα περί νέας αρχής, αναδιάταξης και ανασυγκρότησης της Αριστεράς και άλλα πομπώδη είναι λόγια του αέρα και χωρίς αντίκρισμα. Με άλλα λόγια, η συγκυριακή αυτή Αριστερά που ξέραμε τέλειωσε. Και στο εξής αν θα μπαίνει στη Βουλή θα είναι η γλάστρα του πολιτικού συστήματος. Να συμπληρώνει -αν συμπληρώνει βεβαίως- κάποια έδρανα στο Κοινοβούλιο, με μηδαμινή παρέμβαση.

Διότι παρεμβάσεις από αυτούς που έχουν συγκεκριμένο παρελθόν δεν μπορεί να θεωρούνται από την κοινωνία αξιόπιστες. Επομένως, μπορεί να διατυμπανίζει ο διασωθείς στα προγονικά του ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ ότι αντίπαλός του είναι η Νέα Δημοκρατία, αλλά στην ουσία αντίπαλοί του είναι στη διεκδίκηση θέσης στη Βουλή η Λατινοπούλου, ο Νατσιός, η Κωνσταντοπούλου, ο Βελόπουλος, ο Στίγκας και η Αχτσιόγλου με τον Χαρίτση.

Ούτε καν το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον το βλέπει με το κανοκιάλι. Sic transit gloria mundi (έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου) και ενδιαφέρον έχει πια τι θα γράφουν οι ιστορικοί για ένα κόμμα που άρχισε με κοτσάνες και τέλειωσε με φούμαρα.

Σίγουρα πάντως θα γράφουν το πώς ένα αριστερό κόμμα κατάφερε να απομυθοποιήσει την Αριστερά, τα δήθεν ηθικά της πλεονεκτήματα και κυρίως τα πιστεύω της περί δημοκρατίας. Δημοκρατικές πεποιθήσεις που παρέμειναν λόγια του αέρα, διότι στην πράξη, είτε την κυβερνητική είτε την εσωκομματική, μάλλον, στον καθεστωτικό αυταρχισμό οι ενέργειές τους παρέπεμπαν. Παρηγοριά τώρα των διαλυμένων αριστερών μπορεί να είναι το ότι και άλλα κόμματα με συνεκτικότερη δομή εξαϋλώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Και που έκαναν μικρότερη ζημιά στο πέρασμά τους…


*Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή