Υπήρχε ένα απόκομμα που έγινε κόμμα και στη συνέχεια πάλι απόκομμα. Είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, επιβεβαίωση της ρήσης της Παλαιάς Διαθήκης «χους ει και εις χουν απελεύσει»! Παρακαλώ, λάβετε υπόψη τα παραπάνω στάδια της εξέλιξης του κόμματος στο οποίο αναφέρομαι.

Ενδεχομένως, κάποιος εκ των οπαδών -των φανατικών πάντως- του σημερινού αποκόμματος μπορεί να αντειπεί ότι υπάρχει και η εκ νεκρών ανάσταση. Λίγο δύσκολο, όχι μόνο διότι δεν πιστεύουν σε αυτή στο συγκεκριμένο απόκομμα, αλλά, εδώ που τα λέμε, χρειάζεται κάποιος χρόνος για τη σχετική επιβεβαίωση και αυτοί βιάζονται να ξανακυβερνήσουν. Προφανώς, στην περίπτωση αυτή η ανάσταση πάει χέρι χέρι με τη διακυβέρνηση.

Τι συνέβη όμως και το θαύμα έγινε θύμα; Διότι, όπως και να το κάνουμε, το να είσαι στα αζήτητα ή, για να το φέρουμε στα μέτρα του χου και της ανάστασης, το να χαροπαλεύεις και αιφνιδίως να βρίσκεσαι να διαφεντεύεις τον κόσμο -έστω και τον ελληνικό- το λες και θαύμα. Στο οποίο η πλάκα είναι ότι το απόκομμα ουδόλως συμμετείχε. Απλώς μία κοινωνία έκανε στην απελπισία της τον ταχυδακτυλουργό, κάτι σαν τον Κόπερφιλντ, που όπως εκείνος εξαφάνισε ένα ολόκληρο Μπόινγκ, έτσι και το απόκομμα έγινε αιφνιδίως κόμμα και πήρε την εξουσία. Τι κοινό έχουν η εξαφάνιση του Μπόινγκ και το απόκομμα που έγινε κόμμα και κυβέρνησε; Και οι δύο περιπτώσεις οφείλονταν σε ψευδαισθήσεις. Με τη διαφορά ότι αυτοί που ήθελαν να δουν την εξαφάνιση από τον Κόπερφιλντ πλήρωσαν ένα εισιτήριο μερικών δολαρίων. Ενώ στη δική μας περίπτωση -εννοώ του αποκόμματος που έγινε κόμμα-, την ψευδαίσθηση την πληρώσαμε με μία ολόκληρη χώρα. Η ιστορία απαιτεί συνήθως να θυμόμαστε το παρελθόν. Και όχι μόνο η ιστορία αλλά και η θρησκεία. Δεν λένε αιωνία του η μνήμη, όταν κάποιος τινάζει τα πέταλα; Είναι επομένως αναγκαίο, για το τυπικό της υπόθεσης, να διατηρήσουμε άσβεστη τη μνήμη της εξέλιξης που ένα απόκομμα έγινε κόμμα και μετά πάλι απόκομμα. Και κυρίως να διατηρήσουμε τη μνήμη της κατάστασής του ως κόμματος και της εξουσίας που άσκησε. Βεβαίως, ίσως η συγκεκριμένη μνήμη περί διακυβέρνησης να πρέπει να ζωντανεύει μόνο τις μέρες του Χάλογουιν, διότι έχει κάτι βρικολακιστικό - το σπούκι, που λένε και οι Αγγλοσάξονες.

Τον υπόλοιπο καιρό ανέτως μπορούμε να έχουμε στη μνήμη μας τις μέρες του είτε πρόκειται περί του αποκόμματος είτε του κόμματος και στη συνέχεια αποκόμματος, διότι υπήρξαν -σε αντίθεση με την ανατριχιαστική κυβερνητική περίοδο- άκρως διασκεδαστικές. Απορώ, δε, πώς δεν έχει γυριστεί και κανένα ιστορικό ντοκιμαντέρ, πολιτικού περιεχομένου, με αφηγητή κάποιον αντίστοιχο του Κρίστοφερ Λι, που ήταν ένας εξαιρετικός Δράκουλας. Το φιλμάκι θα έχει τίτλο «Αιωνία τους η μνήμη».