Στην Ελλάδα της πρωτοτυπίας -της παγκόσμιας μάλιστα- διαπιστώνουμε ότι περισσότερα είναι τα εγκαίνια έργων από την περάτωσή τους και τη λειτουργία τους. Ειδικώς, μάλιστα, αν πρόκειται για έργα που πρόκειται να αποδοθούν στην κοινωνία -για το καλό της πάντα-, τότε τα εγκαίνια είναι πολλαπλά. Πρώτον, διότι κάθε κυβέρνηση πρέπει να τα εγκαινιάζει, για να δείξει ότι πράγματι κάνει έργο. Δεύτερον, πώς ο εκάστοτε αρμόδιος υπουργός να μείνει παραπονεμένος; Δεν πρέπει και αυτός κάτι να εγκαινιάσει και ας είναι και… μακέτο ή να κατεβάσει κάποιον μουσαμά, ώστε από πίσω να φανεί ότι πράγματι γίνεται έργο; Το πότε θα τελειώσει είναι άλλη υπόθεση.

Ευτυχώς που υπάρχει και μία κυβέρνηση, κατά σύμπτωση αυτή φαίνεται να είναι συνήθως η συντηρητική, φιλελεύθερη νεοδημοκρατική, που τελειώνει αυτό που οι άλλοι αφήνουν ημιτελές. Και τα δύο μετρό, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, που ξεκίνησε επί Κούβελα και αποτέλεσε το σύγχρονο γεφύρι της Άρτας, νεοδημοκρατική κυβέρνηση τα εγκαινίασε -για κανονικά εγκαίνια μιλάμε, όχι για μακέτο και μουσαμάδες- και τα παρέδωσε στο κοινό. Έβλεπα κάτι παλιές φωτογραφίες –όχι και τόσο παλιές, βεβαίως, «ζούσε» ακό μη ο ΣΥΡΙΖΑ και κυβερνούσε-, με τον τότε πρωθυπουργό, καλή του ώρα, να φοράει το προστατευτικό κράνος και το φωσφορίζον εργατικό γιλέκο και να επιθεωρεί τα έργα του μετρό Θεσσαλονίκης - μηχανικός άλλωστε είναι και το γιλέκο και το κράνος τού είναι οικεία. Επιθεωρούσε τους μουσαμάδες στην ουσία, τους οποίους μετά κατέβασε, ως εγκαίνια, και φαντάζομαι ότι εκείνη την εποχή κάποιοι αφελείς πήγαν να βγάλουν και εισιτήριο. Άσχετα αν στη συνέχεια πήγαν να βγάλουν εισιτήριο για θεατρική παράσταση.

Τα έβλεπα όλα αυτά και θυμόμουν τα σχετικά ρεπορτάζ περί ενός έργου που βρισκόταν, υποτίθεται, στην τελική ευθεία, αν και η μόνη τότε πραγματικότητα ήταν οι ωραίοι μουσαμάδες που έκρυβαν το έργο. Θυμόμουν όμως -επειδή τα εγκαίνια έχουν πάντα την πολιτική τους σημασία-, και έναν τύπο φαλακρό, χρόνια πριν, που γύριζε την Ελλάδα με ένα μυστρί -μουσαμάδες δεν υπήρχαν τότε-, και θεμελίωνε. Τι θεμελίωνε ούτε που θυμάμαι, γιατί το μυστρί δεν το χρησιμοποιούσε μόνο πάνω σε μπετόν αλλά αυτός και τα συντρόφια του και σε… γύψο. Έλεγε λοιπόν εκείνη η «λαοπρόβλητη», με το έτσι θέλω, κυβέρνηση ότι η Ελλάδα ήταν ένα απέραντο εργοτάξιο, όμως ένα εργοτάξιο που δεν τσιμέντωνε αλλά γύψωνε. Και ο νοών νοείτω…

Η ουσία, πάντως, είναι, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, με αφορμή το μετρό της Θεσσαλονίκης, ότι άλλοι, τελικώς, παραδίδουν έργα και άλλοι μένουν με τους μουσαμάδες και τις φωτογραφίες με τα κράνη και τα γιλέκα. Σαν μια ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι. Άλλωστε, και τα άλμπουμ χρήσιμα είναι…

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»