Ο Δεκέμβριος δεν είναι μόνο εορταστικός μήνας. Είναι για την ελληνική ιστορία και μήνας μνήμης μιας αδελφοκτόνου αντιπαράθεσης που προκάλεσαν οι κομμουνιστές και που αποτέλεσε το προοίμιο του Εμφύλιου.

Το ερώτημα είναι: Πρέπει να τα θυμόμαστε ή αυτές οι μνήμες ξύνουν πληγές; Οι μνήμες από μόνες τους δεν ανοίγουν παραπάνω τις πληγές αυτές.

Τις ανοίγουν μόνο όσοι από τη μία πλευρά συνεχίζουν την προσπάθεια να θυμίσουν στον κόσμο που έχει ξεχάσει -και να παραπλανήσουν όσους δεν έζησαν τα γεγονότα ή δεν τα διάβασαν- τις απώτερες επιδιώξεις τους, που οδήγησαν στο αιματοκύλισμα.

Μέρες που είναι, θυμήθηκα ότι πριν από οκτώ χρόνια -πράγματι, λες και ήταν χθες- κάποιοι από το τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ -ναι, υπήρχε και τέτοιο- πρότειναν να διοργανωθεί ένα θεματικό φεστιβάλ του Εθνικού Θεάτρου με θέμα την πιο σκοτεινή περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας, δηλαδή τον Εμφύλιο, που από ορισμένους αποκαλείται ακόμη Συμμοριτοπόλεμος. Και προπαγανδιζόταν τότε ότι θα μάθουμε και «ποια ίχνη (του Εμφύλιου) επανέρχονται στη σημερινή πολιτική ένταση»! Δηλαδή αυτοί που προκάλεσαν τον Εμφύλιο θεωρούν ότι η άλλη πλευρά έφταιγε και χρόνια μετά είναι που με «τα ίδια ίχνη» δημιουργείται ένταση και τοξικότητα! Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων είναι γνωστό.

Αυτός που ήθελε να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα και να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση της εποχής. Γι’ αυτό και προκάλεσε τα Δεκεμβριανά ως μία πρόβα τζενεράλε για ό,τι επακολούθησε. Το ομολόγησε στην ουσία με το βιβλίο του «Ο Δεκέμβρης του 1944» ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Νίκανδρος Κεπέσης, στο οποίο αναφέρει την κομμουνιστική προετοιμασία για να κτυπηθούν αστυνομικά τμήματα εκείνο τον Δεκέμβρη του 1944: «Αργά το βράδυ της 3/12/1944 η διοίκηση του 6ου Συντάγματος Πειραιά (σ.σ.: του οποίου ηγείτο ο Κεπέσης) πήρε διαταγή από το Α΄ ΣΣ (ΕΛΑΣ) να καταλάβει τα αστυνομικά τμήματα χρησιμοποιώντας το 4ο τάγμα και την Εθνική Πολιτοφυλακή.

Ενώ η υπόλοιπη δύναμη του Συντάγματος με τη διοίκησή του να διαταχθεί να καταλάβει τον χώρο που βρίσκεται ανάμεσα στην Ιερά Οδό και την οδό Σφαγείων, και στο ύψος της Κωνσταντινουπόλεως. (…) Το Σύνταγμα έμενε τότε μέχρι και τις 10 περίπου του Δεκέμβρη χωρίς διοικητή, οπότε τοποθετήθηκε ο ταγματάρχης πεζικού Ν. Παπαθεοδώρου (Κλέαρχος). Από τη θέση μου εκείνη παρακολουθούσα γεμάτος δικαιολογημένη ανησυχία τις εξελίξεις. Τα μάτια μου στην αρχή ήταν γυρισμένα προς τον Πειραιά.

Τελικά, γύρω στις 6.30, μέσα στην ησυχία του συννεφιασμένου κάπως πρωινού άκουσα τον απόηχο κάποιων εκρήξεων και είδα κάποιες λάμψεις και καπνούς. Σε διάστημα λιγότερο από μισή ώρα, είχαν όλα ησυχάσει. Όπως έμαθα ύστερα από λίγες ώρες, μόνο τα Α' και Β' Αστυνομικά Τμήματα και η Γενική Ασφάλεια πρόβαλαν αντίσταση».

Τα συμπεράσματα εύκολα βγαίνουν.


*Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή