Δεν σταματούν οι δυσάρεστες εκπλήξεις που έχουν να κάνουν με την αποκάλυψη αποτρόπαιων πράξεων. Πράξεων που θα ήταν αδύνατο, αν δεν είχαν συμβεί, να τις συλλάβει ανθρώπινος νους. Και όμως συμβαίνουν δίπλα μας από ανθρώπους τους οποίους μπορεί και να καλημερίζουμε ή και να έχουμε πει και δυο κουβέντες παραπάνω. Οι περισσότερες ιστορίες του είδους μοιάζουν με αρχαία τραγωδία. Οι πρωταγωνιστές τους, μαύρες ψυχές με συνειδητοποίηση των ανατριχιαστικών πράξεών τους, διότι αυτές είναι επαναλαμβανόμενες.

Οι ρόλοι του δράματος: Αυτός, ο άνδρας. Αστυνομικός με ψυχοπάθεια αποδεδειγμένη. Έτσι τουλάχιστον λέγεται. Σίγουρα με αθεράπευτη ανωμαλία στο μυαλό και στην ψυχή. Αποτρόπαιες όλες οι πράξεις του μέσα στην οικογένεια. Νταής έξω από αυτήν. Και υποκριτής. Γεγονός που επιβεβαιώνει πως ό,τι αποτρόπαιο έπραττε σε βάρος των παιδιών του και της γυναίκας του ήταν συνειδητοποιημένο. Διαφορετικά δεν θα επιβεβαίωνε την υποκρισία του με αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφιών που ήθελαν να δείξουν πόσο καλός οικογενειάρχης ήταν.

Αυτή, η σύζυγος. Αστυνομικός και εκείνη. Κόλαση η ζωή της. Παραμένει αναπάντητο πως έπρεπε να περάσει τόσος καιρός, χρόνια να υπομένει το μαρτύριο σε βάρος μάλιστα και των παιδιών της και να έχει καθυστερήσει τις καταγγελίες της. Ενδεχομένως ο φόβος για φόνο της να ήταν μεγάλος. Ποιος ξέρει; Ήταν όμως μια καθυστέρηση που έχει πια τις ενδεχομένως αθεράπευτες επιπτώσεις της στις παιδικές ψυχές των θυμάτων του ίδιου του πατέρα τους. Πώς, με τι χαρακτήρα και ποια ενδεχομένη αλλοιωμένη προσωπικότητα από τις αναμνήσεις παγερών στιγμών θα βγουν αύριο στην κοινωνία; Τι τραύματα θα κουβαλάνε και πώς αυτά θα καθορίσουν στάσεις και συμπεριφορές;

Το Σώμα. Η Αστυνομία. Η επί του συγκεκριμένου εγκλήματος ευθύνη της και η γενικότερη για τα μέλη της. Αν ισχύουν οι φόβοι της συζύγου πως, και καταγγελίες να έκανε, ο απεχθής δράστης δεν θα τιμωρείτο αλλά τελικά θα ξέσπαγε επάνω της, τότε η ευθύνη του Σώματος είναι ακόμη πιο μεγάλη. Διότι είτε υπάρχει ασύγγνωστη επιπολαιότητα είτε -το χειρότερο- κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει! Απεχθές και να το σκέπτεται αυτό κανείς, αν μάλιστα αναλογιστεί ότι θα είχε συγκεκριμένο λόγο ο εγκληματίας αστυνομικός να θεωρεί ότι έχει ασυλία για τις πράξεις του. Οπότε αξίζει να αποκαλυφθούν οι προστάτες του, διότι «όμοιος ομοίω αεί πελάζει…».

Όσον αφορά τη γενικότερη ευθύνη του Σώματος: Με ποια κριτήρια εντάσσεται σε αυτό κανείς; Ξέραμε ότι άλλοτε -και ενδεχομένως να συμβαίνει και σήμερα- στρατιές εντάσσονταν στην Αστυνομία από συγκεκριμένη περιοχή της Ελλάδας. Σπουδαίο κριτήριο! Προφανώς αν λάβουμε υπ’ όψιν το περιστατικό του βιαστή και παιδόφιλου αστυνομικού τα κριτήρια εισαγωγής είναι μάλλον ελαστικά. Κάποιος να σφίξει τα λουριά, διότι κάτι τέτοια μεγαλώνουν την απόσταση μεταξύ Αστυνομίας και κοινωνίας…


*Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή