Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ’ρθεις, είναι μία παλιά ελληνική παροιμία, που σίγουρα θα έπρεπε να τη λέγαμε όχι μόνο στους Γάλλους αλλά και στους Γερμανούς την εποχή της ελληνικής κρίσης, όταν όλοι μάς οίκτιραν. Διότι αυτό που τραβάει σήμερα η Γαλλία οφείλεται ακριβώς στην ίδια συνταγή που πήγε να καταστρέψει κι εμάς.

Και όσα συμβαίνουν σήμερα στις δύο χώρες που αποτελούν, υποτίθεται, την ατμομηχανή της Ευρώπης, δηλαδή στη Γαλλία και στη Γερμανία, είχαν από τότε γνωστές αιτίες, αλλά αυτές κρύβονταν κάτω από το χαλί. Απλώς η Ελλαδίτσα -όχι βεβαίως και χωρίς δικό της φταίξιμο- είχε γίνει σάκος του μποξ των Ευρωπαίων, οι οποίοι πάντως πλούτισαν με τα δάνεια που μας έδωσαν και που την αποπληρωμή τους την έχουμε πληρώσει χρυσάφι. Κι εννοώ τον ελληνικό λαό. Από την εποχή εκείνη της ελληνικής κρίσης το δημόσιο χρέος της Γαλλίας ήταν υψηλό, με πρόδηλη την εξέλιξη των οικονομικών της χώρας αυτής. Όσον αφορά τη Γερμανία, που μας κουνούσε το δάχτυλο, ορισμένα κρατίδιά της είχαν υψηλότερο χρέος από το ελληνικό!

Η Ελλάδα, με θυσίες φοβερές και με μία αριστερή κυβέρνηση που εν μέσω κρίσης δεν ήξερε πού πατούσε και πού βρισκόταν, κατόρθωσε να ορθοποδήσει και να επιτύχει ανάπτυξη, που οφείλεται σε μια κανονική κυβέρνηση η οποία διαδέχθηκε τους ερασιτέχνες. Ουδόλως τυχαίο τελικώς είναι που ο ΟΟΣΑ βλέπει μία συνεχή ανάπτυξη στη χώρα μας, τη στιγμή που οι παγκόσμιες αγορές και η Ευρώπη ειδικότερα τρέμουν με το γαλλικό φιάσκο. Και κάτι που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο από πολιτικής σκοπιάς.

Στην Ελλάδα είχαμε μία σύγκλιση των άκρων με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Στη Γαλλία βλέπουμε πάλι μία σύγκλιση των άκρων προκειμένου να ανατρέψουν την κυβέρνηση και να αναγκάσουν τον Μακρόν σε παραίτηση. Των ακραίων αριστερών του Μελανσόν και των ακραίων δεξιών της Λεπέν, σοβαρότερων πάντως του ελληνικού διδύμου της αριστερής διακυβέρνησης. Και στις δύο περιπτώσεις, την ελληνική και τη γαλλική, κοινό στοιχείο υπήρξε ο λαϊκισμός. Αυτός που χαϊδεύει τα αυτιά της κοινωνίας, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν τις συνέπειες της εφαρμογής των όσων υπόσχεται αφρόνως.

Η συνέχεια έχει ενδιαφέρον, μάλλον γκρανγκινιολικό. Διότι η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα. Και αν η κρίση στη χώρα μας είχε τρομάξει την Ευρώπη μήπως και παρέσερνε η πιθανολογούμενη χρεοκοπία της την ίδια την Ευρωζώνη, καταλαβαίνει κανείς τι θα σημαίνει μία γαλλική κατάρρευση. Όταν μάλιστα η ενδεχόμενη συνέχεια θα έχει ως πρωταγωνιστές κατ’ επάγγελμα λαϊκιστές που ενόψει της εξουσίας δεν υπολογίζουν τις συνέπειες στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω.

Η Ευρώπη δεν είναι στα καλύτερά της και ποιος θα το φανταζόταν ότι η Ελλάδα θα ήταν παράδειγμα προς μίμηση.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή