Πραγματοποιήθηκε και φέτος η προγραμματισμένη κάθε χρόνο συγκέντρωση-πορεία για την επέτειο της δολοφονίας, το 2008, του Γρηγορόπουλου. Κρίμα, πολύ κρίμα, βεβαίως, για το αδικοχαμένο παιδί. Όταν χάνεται μια ζωή, πολύ περισσότερο ενός νέου ανθρώπου, η απόγνωση, η απογοήτευση και η οργή είναι λογικό και φυσιολογικό να μην έχουν όρια. Όπως όρια σε αυτή εδώ τη χώρα δεν έχουν και η υπερβολή και η σκοπιμότητα.

Τι εννοώ. Δυστυχώς, παρόμοιες αφορμές εκδήλωσης δήθεν συναισθηματικής φόρτισης και αγανάκτησης είναι η ευκαιρία για μπαχαλάκηδες, περιθωριακούς, δήθεν αριστεριστές και, κυρίως, προβοκάτορες (μέσα στους οποίους στοιχίζονται για προφανείς λόγους και αλλοεθνείς) για να καταστρέψουν, να διαλύσουν την πρωτεύουσα, ή ακόμη και να σκοτώσουν. Αυτός άλλωστε είναι ο στόχος - και όχι με αφορμή τη θλιβερή επέτειο ένας φόρος μνήμης. Μνημόσυνα, άλλωστε, και αίμα δεν συμβιβάζονται. Αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος. Υπάρχει και άλλη στον αντίποδα.

Για παράδειγμα, δεν έχουμε δει τόσα χρόνια τώρα μία πορεία, έστω και καμιά τριανταριά ατόμων, για τον τάδε αστυνομικό που χτύπησαν τρομοκράτες, για τον δείνα που τον «έφαγαν» με καλάσνικοφ εγκληματίες που «παρεπιδημούν» στη χώρα και έχουν εκτινάξει την εγκληματικότητα. Ακόμη δεν έχουμε δει τόσα χρόνια τώρα μία πορεία για ένα άλλο εξίσου άτυχο παιδί, τον Αξαρλιάν, που τον έφαγαν ως παράπλευρη απώλεια οι τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη». Μόνο ένα κεράκι άναβε στη γωνία Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής, στη συμπλήρωση κάθε χρόνου από τη δολοφονία του. Ένα κεράκι που αμφιβάλλω αν ανάβει πλέον... Δεν θα δούμε ποτέ μία τέτοια συγκέντρωση ή πορεία.

Γιατί κανείς πραγματικός δημοκράτης δεν σκέφτηκε ότι είναι αφορμή ένα ανάλογο περιστατικό για να τα σπάσει και να καταστρέψει ξένες περιουσίες, ή να επιχειρήσει να κάψει αθώους ζωντανούς. Κι αυτό, διότι είτε είναι αστυνομικοί είτε είναι ο Αξαρλιάν, είτε οι καμένοι της Marfin, η έγκυος και οι συνάδελφοί της, δεν έχουν οπαδούς μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους, μηδενιστές αντιεξουσιαστές, παράσιτα της κοινωνίας (και μάλιστα και από πλούσιες οικογένειες), που επειδή τα έχουν όλα βρίσκουν έξοδο διαφυγής στη βία, στο όνομα μιας κοινωνίας για την οποία ποτέ δεν θα δουλέψουν. Ούτε ποτέ θα της προσφέρουν κάτι... Από την άλλη, φαίνεται ότι ο δημοκρατικός κόσμος, ο αστικός, ούτε οργανωμένος είναι ούτε την αγανάκτησή του τη βγάζει στο πεζοδρόμιο.

Καλώς ή κακώς. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τραγικότητα της άδικης δολοφονίας ενός παιδιού, του Γρηγορόπουλου. Όμως είναι, το λιγότερο, υπερβολή να αναγορεύεται σε σύμβολο κοινωνικής πάλης ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου που δεν είχε ακόμη γνωρίσει τι είναι κοινωνική πάλη, για ποιους λόγους γίνεται και σε ποιους στόχους πρέπει να αποβλέπει.


*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»