H πολιτική ιστορία της χώρας εµπλουτίζεται µε ακόµα ένα κόµµα, το οποίο απέκτησε και όνοµα και έχει έναν ιδιαιτέρως αισιόδοξο αρχηγό, καθώς, προς ώρας τουλάχιστον, όλα τού πάνε πρίµα, λαµβανοµένης υπ’ όψιν της ασχετοσύνης του περί τα πολιτικά.

Εν προκειµένω, µπορεί να ευελπιστεί ότι το δικό του κόµµα θα κατορθώσει να επιτύχει κάτι καλύτερο από αυτό που πέτυχαν στο παρελθόν άλλες, ανάλογες προσπάθειες εξίσου φερέλπιδων αρχηγών.

Aυτό είναι θεµιτό, αν και οι σχετικές αρνητικές εκτιµήσεις εδράζονται επί ρεαλιστικών δεδοµένων, όπως η ίδια η Ιστορία απέδειξε. ∆ιότι τα νεότευκτα κόµµατα που ιδρύονται για τους ίδιους περίπου λόγους που ιδρύει το δικό του κόµµα ο Στέφανος Κασσελάκης στην καλύτερη περίπτωση κατορθώνουν να εισέλθουν κατά οριακό τρόπο στη Bουλή, για µία συνήθως θητεία της, και µετά χάνονται. Στο παρελθόν συνθλίβονταν από το διπολικό σύστηµα που κυριαρχούσε και µε το οποίο αισθανόταν άνετα ο κόσµος, όπως είχε αποδειχθεί.

Σήµερα, όλες οι έρευνες της κοινής γνώµης µετράνε πλέον την πρόθεση ψήφου για εννέα κόµµατα (!), χωρίς αυτό να σηµαίνει βεβαίως ότι όλα αυτά θα καταφέρουν να µπουν στη Βουλή στην προσεχή εκλογική αναµέτρηση. H αλήθεια είναι µία: ότι το εκλογικό σώµα, στο παρελθόν τουλάχιστον, προτιµούσε ισχυρές κυβερνήσεις. Και αυτό ασφαλώς συµβαίνει και σήµερα, ανεξαρτήτως των διακυµάνσεων που οι εκλογείς εµφανίζουν στο µεσοδιάστηµα πριν από την αναµέτρηση. Μπρος όµως στην κάλπη πρυτανεύουν άλλες σκέψεις.

Εποµένως, το εκλογικό σύστηµα, που είναι προσαρµοσµένο και στη λαϊκή αυτή απαίτηση, αλλά και στο συµφέρον των µεγάλων κοµµάτων, είναι λογικό να µην επιτρέπει πολλές φιλοδοξίες στα µικρά κόµµατα.

Κάτι που επίσης θα παίξει τον ρόλο του µπροστά στην κάλπη, όταν θα έλθει η ώρα και θα έχουν καταλαγιάσει και οι δεύτερες σκέψεις, που συνήθως κάνουν οι κοινωνίες όταν τα πράγµατα είναι οµαλοποιηµένα και οι µεγάλοι κίνδυνοι έχουν παρέλθει, είναι και το εξής: µε την εµπειρία τόσων διακυβερνήσεων στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αυτό που έχει συνειδητοποιήσει ο λαός είναι ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόµενα, κάθε άλλο παρά αποτελεσµατικές είναι, όπως έχει πολλές φορές αποδειχθεί και αλλαχού, όπου το εκλογικό σύστηµα είναι αυτό της απλής αναλογικής, την οποία η Aριστερά συνηθίζει να αποκαλεί… άδολη.

Ετσι, και µε δεδοµένο ότι τα περισσότερα των µικρών κοµµάτων είναι το αποτέλεσµα περισσότερο της πίκρας των αρχηγών τους παρά ιστορικής αναγκαιότητας, στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτά θα κόψουν κάποιες ψήφους από το κόµµα µε το οποίο συγγενεύουν. Στη χειρότερη, θα αναστείλουν τη λειτουργία τους, διότι και το αρχηγικό χόµπι έχει πολύ µεγάλο κόστος.

Συµπέρασµα: θεµιτός µεν ο πλουραλισµός κοµµάτων, αλλά, όταν αποδειχθεί αλυσιτελής ο ρυθµιστικός τους ρόλος, η κοινωνία θυµάται τη σηµασία των αυτοδύναµων κυβερνήσεων.


*Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»