Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος είναι παρμένος από παλιά διαφήμιση συγκεκριμένου ρυζιού. Ανέτως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως σλόγκαν των κομμάτων τα οποία φιλοδοξούν να ζητήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού, από τη στιγμή που οι τελευταίες έρευνες της κοινής γνώμης δείχνουν ότι υπάρχει πιθανότητα η επόμενη Βουλή να φιλοξενήσει έως και 10! Αυτό βεβαίως δεν είναι πλουραλισμός αλλά… πολιτικός πληθωρισμός.

Από την άλλη πλευρά, μια και όπως λέγεται ο λαός είναι κυρίαρχος -αν και πολλές φορές αυτό έχει διαψευστεί-, είναι λογικό να σεβαστούμε τις επιθυμίες του λαού, που εξίσου πολλές φορές δεν ξέρει τι θέλει. Εξού και η προοπτική των δέκα κομμάτων, αν και μπροστά στην κάλπη το μυαλό πήζει και αποφεύγονται οι περιπέτειες.

Η μία ερμηνεία για τη δεκακομματική Βουλή -πέραν δηλαδή του ότι ο ψηφοφόρος μπορεί να μην ξέρει τι τελικά θέλει-, είναι πως όλοι όσοι από το εκλογικό σώμα συντηρούν τόσα κόμματα πιστεύουν ότι κάποιο αυτά, και κυρίως αυτό που ψηφίζουν, μπορεί να τους λύσει τα προβλήματα. Έστω και αν η πολιτική προοπτική τού να κυβερνήσει είναι τόση όση ένα παιδάκι τριών ετών να είναι πιο ψηλό από τον Αντετοκούνμπο.

Επομένως, εύλογο το ερώτημα γιατί τα βάζουν στη Βουλή. Σε αυτό απάντηση δίνει η άλλη ερμηνεία για τη δεκακομματική Βουλή. Ο κόσμος είναι οργισμένος ή απογοητευμένος, ή δεν ξέρω τι άλλο, κι έτσι ακολουθεί την τακτική του απατηθέντος συζύγου, ο οποίος είναι γνωστό τι έκανε στα γεννητικά του όργανα προκειμένου να εκδικηθεί την απατούσα συμβία του. Διότι τι άλλο να υποθέσει κανείς, όταν βλέπει τον ψηφοφόρο να αισθάνεται πως υπάρχει προοπτική ψηφίζοντας τη ΝΙΚΗ ή το ΜέΡΑ25 ή τη Φωνή της Λογικής ή την Πλεύση Ελευθερίας; Η μία εκδοχή είναι ότι τελικώς νομίζει πως «κάνει τα μούτρα κρέας» είτε στο πρώτο κόμμα είτε στο δεύτερο, που υποτίθεται έχει προοπτική εξουσίας. Εντέλει όμως μπορεί να διαμορφώνει με την αντίληψη αυτή συνθήκες ακυβερνησίας που είναι σε βάρος όλων αυτών των οργισμένων οι οποίοι ζητούν με την ψήφο τους πολιτική εκδίκηση. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Όχι διότι πιστεύουν ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα από ένα κόμμα που μετά βίας μπαίνει στη Βουλή. Τουλάχιστον, το εκλογικό σώμα έχει μια συνοχή όσον αφορά το απολειφάδι του ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, που την αφήνει εκτός Κοινοβουλίου, προφανώς σκεπτόμενο «τους γνωρίσαμε, νισάφι πια…».

Κάτι τέτοια βεβαίως είναι που δίνουν χρώμα στην πολιτική ζωή του τόπου, ώστε να συντηρείται και κάποια συζήτηση στους ανά την επικράτεια καφενέδες, όπως έλεγε και κάποια ψυχή, σημαίνων δημοσιογράφος, μακαρίτης σήμερα. Οι κοψοχέρηδες κλαίνε αργότερα…