Θα ξεκινήσω µε την κοινότοπη αλήθεια ότι καµία κυβέρνηση, πουθενά στον κόσµο, δεν θέλει να είναι δυσαρεστηµένη η πελατεία του κόµµατος στο οποίο αυτή ανήκει. Με απλά λόγια, καµία κυβέρνηση δεν θέλει δυσαρεστηµένη µία κοινωνία από µέλη της οποίας ψηφίζεται για να αναδειχθεί. Εποµένως, αν για κάποιο λόγο η κοινωνία εκφράζει σε κάποια σηµεία κυβερνητικής πολιτικής τη δυσφορία της είναι διότι είτε αντικειµενικοί λόγοι δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση αυτή να ικανοποιήσει τον λαό ή συγκεκριµένες τάξεις είτε η κυβέρνηση, που είναι στα πράγµατα, έχει άγνοια διακυβέρνησης, οπότε είναι ανίκανη, όπως το είδαµε αυτό σε προηγούµενες κυβερνητικές θητείες. Ειδικότερα αριστερές.

Ολες οι δηµοσκοπήσεις σήµερα αναδεικνύουν µία βασική προτεραιότητα και ανησυχία της ελληνικής κοινωνίας. Που δεν είναι άλλη από τη συνεχιζόµενη ακρίβεια η οποία περιορίζει το εισόδηµα των νοικοκυριών και που προφανώς οι αναγγελλόµενες αυξήσεις σε µισθούς δεν φτάνουν για να επιφέρουν κάποια ισορροπία. Είτε επειδή οι αυξήσεις -µε βάση τη δυνατότητα του κράτους- είναι χαµηλότερες από τον ρυθµό των αυξήσεων είτε επειδή, ακόµη κι αν επαρκούν αρχικώς για να αντισταθµίσουν την άνοδο των τιµών, αυτές συνεχίζουν την ανηφόρα τους.

Η αλήθεια είναι ότι έχουµε έναν από τους υψηλότερους, στις χώρες του ΟΟΣΑ, ΦΠΑ και γενικότερα έµµεσους φόρους. Το ερώτηµα είναι αν µε τη µείωση λ.χ. του Φόρου Προστιθέµενης Αξίας θα έχει όφελος ο καταναλωτής, ή αν, ενώ δεν θα πέφτουν οι τιµές γιατί θα συνεχίζεται η κερδοσκοπία, θα απολέσει έσοδα το κράτος. Στο σηµείο βεβαίως αυτό, δηλαδή της ανάγκης όχι απλώς να µη χάνει έσοδα το κράτος αλλά και να τα αυξάνει, όπως φαίνεται καθαρά και από την καταπολέµηση της φοροδιαφυγής αλλά και από τη µη µείωση των έµµεσων φόρων, αξίζει το ερώτηµα των πολιτών ποιος δηµόσιος Γαργαντούας είναι αυτός που επί χρόνια δεν αφήνει τους πολίτες να πάρουν φορολογική ανάσα. ∆ιότι ό,τι ορθολογικοποιείται στους αµέσους φόρους, ώστε οι µη έχοντες να µην πληρώνουν ή να πληρώνουν λιγότερα από τους έχοντες, έρχονται οι έµµεσοι φόροι που του κόβουν το εισόδηµα.

Επειδή στη χώρα µας έχουµε δει πως τόσο ο πληθωρισµός όσο και η ακρίβεια έχουν αντοχές ειδικώς όσον αφορά τα είδη πρώτης ανάγκης, µόνο συντονισµένη προσπάθεια και του κράτους και των πολιτών µπορεί να αντιµετωπίσει το αντικοινωνικό αυτό φαινόµενο. Το τάνγκο χορεύεται µε δύο. Ετσι το µεν κράτος πρέπει να επιχειρήσει το πείραµα της µείωσης των συντελεστών των έµµεσων φόρων στα είδη αυτά, οι δε πολίτες να µποϊκοτάρουν τα προϊόντα, ή ακόµη και σουπερµάρκετ, που εξακολουθούν να έχουν ακριβές τιµές, παρά τη µείωση του ΦΠΑ. Πρακτική που συµβαίνει στο εξωτερικό και αποδίδει. Ας καταλάβουν και οι καταναλωτές τη δύναµη που διαθέτουν.

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή